Kortweg

Zenuwen? Mwoah, toch een paar, maar ze zijn onder controle, volgen gedwee de zweep van het stramien van een Vlinderman 'on the road'. Wilde ik nog even met jullie komen delen, vooraleer ik het afnok :p

The Final Countdown

Eerst en vooral een rechtzetting: Mama Mia is níet gestresseerd en SM Lenie feitelijk ook niet (meer)! Ze tellen allebei samen met Nip en Bibi af naar de dag dat mijn leven zinvolle inhoud krijgt doordat het eindelijk zal worden gedeeld. En daar doe ik dus niets van af, eh!

Ik zit hier maar wat eenzamig te zijn, terwijl Nip bij SM Lenie de verzorging van een prinses ondergaat. En ik heb er meer vrede mee dan ik aanvankelijk had gedacht. Het is ook niet niks voor een moeder om haar dochter weg te geven, toch? Dus berust ik, in de wetenschap dat morgen een nieuwe era aanbreekt, met een mooie ja voor elkaar en voor het leven en de dagen niet meer alleen doorkomen. Het is in die zin triest dat er mensen zijn die dat geluk niet (h)erkennen, maar we zullen een voorbeeld zijn voor hen. Dit licht moet voor iedereen zijn.

Dit wordt mijn laatste bijdrage hier van een van een ring verstoken Vlinderman. Vanaf morgen spreken we van een (Vlinder)man die bevrijd werd van de ketenen van onzekerheid. Hoe dat gesprek dan zal verlopen, zien we dan wel, want voorlopig ken ik er geen blaas van...

Nog één maal slapen + Moeder

Vandaag is het de laatste dag van een tot nog toe redelijk turbulent leven. Het leven van een Vlinderman, die zich al eens durfde vergalopperen in zijn drang zoveel mogelijk te zien op één dag, die niet bezig was met de toekomst, die hem van in het begin niet echt leek toe te lachen, het leven van een bestaan vol hindernissen, zo leek het wel. Een kleine vijf jaar geleden kwam er een jongedame in beeld, die zo vol frisse ideeën zat, dat Vlinderman er een beetje beduusd van opkeek. Weg die blik naar zijn navel, om eindelijk eens met echte ogen naar de wereld om hem heen te kijken. Een beetje bij de hand genomen ook, begon hij te verkennen, niet om zich veilig te stellen tegen de stekels die 'het leven' hem konden prikken, maar om de schoonheid van 'het bestaan' te ontdekken. Een lief wezen had hem ten lange leste kunnen doen ontbolsteren (als het gepermitteerd is om zoiets over jezelf te stellen).

Vandaag zal een dag zijn, die absoluut níet gevierd wordt. Het is de dag die zal neergelegd worden ter registratie als de laatste die er gewoon moest zijn. Een beetje verplicht levensuur, zo u wil. Iets dat ondergaan wordt, om daarna verder te stappen op een gloednieuw heraangelegd pad (tweedehands kan ook mooi zijn en als nieuw ogen). Wij malen er niet om. Wij gaan verder gaan dan we ooit hebben aangedurfd en de gids zal uitstekend zijn, zal doen alsof die weg gekend is als de eigen broekzak, terwijl mijn hand zal worden vastgehouden in een gidsende zekerheid dat we wel ergens zullen uitkomen waar het goed toeven zal zijn. Wij zijn sámen onderweg, halleluja, kent u het liedje ook?

Uitslapen is er om diverse redenen vandaag dan ook weer niet bij, al hadden we het ons voorgenomen. Er moeten nog wat laatste voorbereidingen getroffen, laatste handen gelegd aan uitgestelde zaken, om vervolgens nog op onze knieën wat te smeken om op zijn minst droog weer morgen, al zal het alvast mij een rotzorg wezen mocht het onverhoopt toch regenen. Een beetje nattigheid heeft mij nog nooit tegengehouden in wat dan ook, integendeel.

Nee, vandaag zal níet gevierd worden, maar wie wél gevierd dient, dat is moeder. Mama Mia, SM Lenie, ge hebt mijn onverdeelde en dankbare aandacht vandaag, mijn dankbaarheid zelfs onmeetbaar groot. Want zonder U zou morgen niets zijn, laat staan dat er dan sprake van 'ons' zou geweest kunnen...