Omdat Vlinderman het niet weet

Vlinderman heeft zoveel te vertellen hier, maar weet niet goed hoe te beginnen omdat hij ook niet weet waar het allemaal zal eindigen. De Homo Millenium III lijkt gestuit te zijn in sommige (en dan drukt hij zich nog voorzichtig uit) echelons van zijn, de laatste eeuwen verworven, verlichte aspiraties. We schreeuwen met zijn allen luidkeels moord en brand bij alweer een moord, bij alweer een verschroeiend vuurgevecht. De ouders eren de kinderen meer dan dat andersom het geval is, de losgeslagen familievader niet te na gesproken en morgen leggen een driehonderdtal verongelijkten een land met een kleine elf miljoen andere lotgenoten nog eens plat voor het eigen gelijk, groot gelijk.

Vlinderman moet wat bekomen van al dat nieuws, moet beseffen dat het nog altijd maar een minderheid is, moet genieten van wat niet zo is. Maar het kriebelt, mensen toch, wat jeukt het en moet Vlinderman dan krabben?

We nemen gewoon een oud gedicht en draaien dat wat om en om, ondertussen zal Tijd alweer komen en hier of daar wat raad vinden...

Een oude draadjesman (bron afbeelding: KLIK!)

draadjesman

een man op sterven
hangend aan draadjes
door mensen gefabriceerd
uit angst voor het sterven
niets geen recht voor daarboven

want beneden wordt beslist
wie blijft en meestal ook wie gaat
er zijn of er niet zijn
steeds sneller beantwoord
door de wetenschapsdienaar

blijft de mens futloos achter
organisch omhulsel met
een geest van vlees en bloed
gescheiden in zijn eenheid
- misschien dat God vandaag beslist

tot dan blijft het wachten
bij geluiden van bliep
en chhhhh en vomp
onder het geflikker van
ongekerstende lampjes

Frans V.