Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

woensdag 12 september 2007

Vragen + kat & hond + mode + gedicht

De werkweek is voorbij half, het is tijd om af te tellen. En om mezelf dezelfde vragen te stellen als zoveel miljoenen andere mensen: hebben ze het nou zelf gedaan of niet? En zo ja, hoe en waarom en of ik dat dan ooit zou kúnnen begrijpen. Voor mij zal het altijd wel zoiets als een rubicube-ding blijven: één vlak krijg ik ok, in overeenstemming zelfs met de aanpalende vlakken, maar verder lukt het me niet. Feit is ook dat ik er geen dag minder gelukkig om ben geweest. Wat me wel gestoord heeft, is dat er een pipo het nodig heeft gevonden zijn website aan te passen en een foto te verwijderen. Ey, pipo, is ze dan al terecht, of wat? Kan zij eraan doen, misschien? En sta je dan toch niet boven al het wereldse gekonkel(foes)? Soit, zo zie je maar weer.

Zodadelijk vertrekken Nip en ik weer naar het Te Boelarepark, om de Juul nog eens een flinke wandelbeurt te gunnen, terwijl Miss Jackie T hier het kot weer voor zich alleen zal hebben - als ik tenminste stiekem niet binnenval, want ze denkt werkelijk dat het hier nu allemaal van haar is. Ze heeft zelfs na het bemachtigen van een stukje kip naar Nip gegromd, toen die dat wilde afnemen. Tijd om in te grijpen, denk ik dan. Maar hoe? Ik peins er nog wat over na. Ben trouwens nogal goed in napeinzen, al is het doorgaans een pak minder filosofisch dan wat er bij Nip door de koker gaat.

Over Nip gesproken, er staat de laatste tijd toch zoveel truut over mode in mijn krant en overal waar ik rond kijk, zie ik nieuwe collecties dit en nieuwe collecties dat. Hoge, niet te fijne hakken, dat wordt het deze winter, vergeet dus die ballerina's maar, dames, het is tijd voor het betere (w)enkelwerk! Soit, ik denk er het mijne van, mijn garderobe zal ooit wel vintage worden, en met mij dan erin gehesen, zal Vlinderman de mode bepalen :p

modeverschijnsel

ze staart onbewogen
het straatlicht uitbundig
verstilt het tafereel
van een God op aarde

haar hoofd loopt bochtjes
om de immer grootste vraag
spiegeltje spiegeltje aan de wand
het antwoord eeuwig wrang
tot aan de juiste kassa

supermodel voor even
met de glimlach van alweten
en genieten van een lijf
dat zo modieus bedekt
nochtans hetzelfde blijft

ze droomt
ze droomt nog altijd
ze droomt zo vaak
dat zij daar zo
en ja, oh zo graag

© Frans Vlinderman

Blogarchief