Vlinders kent iedereen, dat zijn van die mooie fladderbeestjes, die kleur brengen in het leven. Het zijn ook die tere insectjes, die bij simpele aanraking door iets of iemand vreemd genoeg hun vliegkunsten verliezen. Ze dienen immers onbesmet te blijven.
Stel je voor dat een leuke bezigheid tot een hobby leidt en dan tot een permanente en geëngageerde deelname gedurende jaren binnen een klein, doch prettig gezelschap, waarin het veilig en toegelaten is te leren, te groeien, open te bloeien, waarbinnen het toegestaan is jezelf te zijn. Stel je voor dat doorheen de jaren niet alleen je hobby zich verder verdiept, maar ook de begeestering zich zo diep wortelt, dat af en toe de partner begint te morren.
Heb je het je voorgesteld? Neem dan een inititatief, dat al jaren ligt te sudderen en waar ineens onlangs schot in de zaak is gekomen, een soortgelijk initiatief, als dat waar je al jaren actief bij betrokken bent. En je vergeet het ene 'officieel' op de hoogte te brengen, omdat je argeloos bent en niet bewust van sommige op de loer-liggers om je een mes in de rug te planten. En je wordt tijdens een vergadering van je engagement ineens getrakteerd op woorden als 'stiekem', 'achter de rug om', 'kwetsend', 'motie van wantrouwen'. Dan heb je het wel gehad, denk je niet? En als dan volslagen normale en weldenkende medehobbyisten zich laten meesleuren in een waan van paranoia, waar sta je dan?
Ik heb niet veel zin er veel woorden aan vuil te maken, ik dicht het wel van me af. Iemand die woorden als 'open', 'eerlijk' en 'zonder verborgen agenda' zo kwistig in het rond strooit, verdient het trouwens en immers niet zijn naam hier te zien staan. Nergens trouwens. Zo iemand verdient ontmaskering en vervolgens terechtstelling en verbanning. De coupes die door die persoon al gepleegd zijn, 'gesloten', 'achterbaks' en 'geheel volgens verborgen agenda' zijn niet meer op één hand te tellen. Binnenkort zal de grootste aller coupes van betrokken persoon trouwens links en rechts wel opduiken op het internet en elders. Geduld om een slag te slaan, is altijd al een (schone) deugd geweest, hoewel ik dat betwijfel voor de kennissen van een intrigant.
Tranen, woede, pijn, vernedering, ik heb het allemaal mogen ondergaan gisteren en vandaag. Ja, een dichter is een gevoelig wezen. Maar een vlinderman is een tweedeling: de vlinder die niet aangeraakt wil worden, enige suïcidaliteit niet te na gesproken, maar ook de man, die van zich af en desnoods erop slaat. Ik laat me niet 'uitrangeren' omwille van een eigen mening en omwille van een eigen standpunt. Ik noem geen namen, ik noem geen plaatsen, slechts tijdstippen. Vermits deze bewuste blogbijdrage (naar eigen zeggen) door slechts één betrokkene gelezen wordt, ben ik gerust op de beperkte openbaarheid. Maar voor diegene die het dan wel denkt te zullen weten: laat maar. Betrokken rugmesplanter zal wel een nieuwe gelegenheid vinden, want ik moet eruit. Dag hobby. Dag bezigheid. Omdat ik geen ja-knikker (meer) wens te zijn. De wereld een hard oord? Hoezo???
Trouwens, betrokkene, je bent zo goed in rugmessen, ben je ook bereid niet anoniem het volledige schoentje aan te trekken? Mag ik zelf ook terug op je open en eerlijke blog, die slechts kan gelezen worden door mensen die je 'vertrouwt' (lees: in je zak hebt zitten)? Of is de plotse uitsluiting na jaren 'vriendschap' er gekomen omdat ik niet meer bruikbaar ben en je ook voor mij een coupe in de zin hebt??? Voor betrokken 'vriend' is alles uitgeklaard (Nip heeft in volle colère gebeld - tegen mijn zin, maar mijn tranen stonden haar niet aan!), niets geen vuiltje aan de lucht. Bon, nu ik mijn gemoed hier gelucht heb, ook voor mij geen vuiltje aan de lucht meer.
Ik mijn gal, jij ook de jouwe, want ik ben en blijf. Die tranen van mij heb je gekregen, maar niet gratis. Er zijn grenzen, ook aan jou, ik ben ze aan het zoeken. Zodat ik er ver van weg kan blijven. Dit ego is niet opgewassen tegen dat van die messentrekker die jij bent.
lange tenen
ze hebben tenen
tenen, om u tegen te zeggen
stengels van tenen
lianen zelfs
om verstrikt in te raken
verschrikt van te worden
hoezo, hoewaar, daar zo
vergeet de rest maar
denk aan jezelf
neem ikke eerst
de norm, de wet
is gewijzigd
hier heerst de ander
nieuwe benen nog
langere tenen
vergeet wat je weet
onthou niet wie je bent
maar waar
je bent daar
niets zo klaar als
hey, te dichtbij
je verstikt mij
ja, het wordt ineens tijd
voor gewoon en enkel mij
© Frans Vlinderman