Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

zaterdag 31 maart 2007

Stanislaus + Nip + bijeenkomst + gedicht


35 voor Frans/Kurt

afscheid nemen van een jeugd
terwijl je weet dat je
verjaart dagelijks
totdat de dagen opnieuw
een jaar en zo gaat
dat door: het leven duurt
maar kort en de dood
is van lagen stof
geweven en duurzamer

© Stanislaus Jaworski



Bedankt, Stanislaus!

We zijn alweer een weekje ouder, volop bezig met het volwassen vervolg, na een zalige zondagnammiddag op de Dageraadplaats in Zurenborg, veel genoten van een weekje Nip. Of toch de schaarse momenten samen intenser dan anders beleefd. We wisten immers dat vanaf vandaag wij uit elkaar moesten gaan. Nip in Colijnsplaat (lees haar blog), Frans hier welhaast zielig alleen met Miss Jackie T.

Miss Jackie T verkent Frans (Foto © Frans V.)

Het voelt vreemd. Gelukkig is er alvast morgen opnieuw een leuke bijeenkomst. Het zal mijn zinnen verzetten. En mij dichterbij volgende week zaterdag brengen.


sterrengewieg

de avond is kalmte
een fontein van rust
zij kust haar kind dat vindt
dat de dag goed is geweest
zich gewillig in de armen begeeft
van Morpheus en de zijnen

onder het bed de schoenen
van echt leder, iets anders
verdraagt zijn voeten niet
en een lijfje zonder naam
nu het van het kind werd ontdaan

buiten is het al donker
sterrenlicht zonder geflonker
wakend over geen wieg meer
dwingt het licht te doven
een kinderhart in slaap
met een speeltje voor morgen

© Frans V.

vrijdag 30 maart 2007

Nip + gedicht


Morgen vertrekt Nip naar Zeeuws land, voor een hele week. Als je dan denkt dat ik daar heel blij mee ben, niet dus. Sinds we samen zijn, wonen ook, zijn we nooit langer dan één nacht van elkaar gescheiden geweest. Dat wordt dus een raar weekje. Ik hoop op wat afleiding, op een aantal zaken die mijn aandacht kunnen afleiden van het lege bed, van het enkele kopje koffie links en rechts, van de mindere mate van appartementvervuiling... Nipje, mijn sloddervosje, een hele week weg, ik mag er niet aan denken.


Valentino en zijn vlam

op sommige dagen
loopt het uit de hand
dan is het hij en zij
en zij waaronder hij
bij elke ademtocht

al sloegen ze elkaar
de tanden uit de bek
slechts een week terug

haar handen in zijn rug
de brug nog iets te hoog
zwaaide hij nog even
voor hij beneden
zo zag ze hem nog
graag


© Frans V.

donderdag 29 maart 2007

Experimenten + Muzeval + Pom Wolff + gedicht


De statistieken van de rups, zoals beschreven door de experimentele dichter, doen het al vermoeden: er dient wat afgebazeld te worden in blogland. Geheel in stijl met sommige niet nader omschreven sujetten slaagt de experimenterende dichter erin om in zijn gedicht - dat beter als titel natrappen had gekregen - zelf even na te trappen. Het korte inleidingswoord ontmaskert ook de messentrekker in hem, waarmee het lijstje aan vreemdsoortigheden hier groeit.

Gelukkig hou ik wel van het onderhouden van dergelijke 'figuren'. Hoe leeg immers zou zijn experimentele wereld zijn, mocht er niets zijn om over te vallen, om mee uit te pakken. En dus gun ik het hem best wel. De poëzie moet immers voort, zelfs als de experimentele dichter er zelf geen touw meer aan vast kan noch wenst te knopen. En laat gerust een kaartje na waar je later je bezoek verwacht.



Hierboven alvast een affiche voor de volgende Muzeval. Pom Wolff in de Bazilikum, dat kan en mag je dus niet missen. Allen daar dus over twee weekjes heen! En let op: het aanvangsuur is op de affiche veranderd: een héél kwartier vroeger!

koud aan de grond

ze had het niet helemaal
in de hand, het liep
eruit, Vesuviaal ter taal
de brij in een hete stroom
uit haar opgelicht gemoed
nu het zo duisteren kon
in de stoutste dromen eerst

trachtte ze nog te komen
tot de juiste essentie
het werd nog minder
totaal en overbodig
ging ze overboord met haar
hart haar ziel achterna

niets klopt nu nog
dan een deurwaarder
aan haar ingestampte deur
of ze nog betalen wil
en liefst met rente
nee, ze wist het niet

© Frans V.

dinsdag 27 maart 2007

Filmforum + werkbedenkingen + gedicht


Hoe langer hoe meer wordt het lekker druk. De school smijt gewoon met opdrachten, taken en andere arbeidsintensieve bezigheden, op het werk is de baas bezig met reorganiseren zonder een echt plan, mijn Nipje op bezoek bij haar moeder...

Elizabeth (affiche © Kjell Wollaert)

Deze week moet ik nog twee taken afwerken, maar of dat gaat lukken? Morgen heb ik filmforum met 'Elizabeth', waarvoor aankondiging hieronder of -boven (naargelang mijn goesting sebiet), overmorgen een afrondend gesprekje met mijn ex-baas, vrijdag werken voor school, zaterdag Nip voor een week uitwuiven naar Colijnsplaat, zondag bijeenkomst van Writehistory. Nee, vervelen is er niet bij.

samen met de rest

de krullen in haar haren
weerstaan moeiteloos de daden
die hij onbeheerst stelt
telkens zij samen zijn
en hij haar heeft verteld
over haar wijze draden
gesponnen over zijn wilde jaren

ze zeggen dat ze samen horen
bedingen een bezoekje thuis
om mee te kunnen proeven
van hoe het warm kan zijn
zonder altijd het overtroeven
in de duurste pels de grootste luis
of het toppunt van de grond in boren

de wereld is hun huis
de bewoners ervan zijn zij
en elke bezoeker hun gast
waarmee te delen moet
met echt alles uit hun kast
niet jij, niet ik, maar wij
het leven één feestgedruis

© Frans V.

maandag 26 maart 2007

beschouwingen + gedicht

Mijn baas heeft me vandaag extra in de watten gelegd. Wie anders zou me duidelijk hebben kunnen maken dat ik maar een werknemertje ben dan hij? Nooit verstond ik mijn collega's wanneer ze spraken over een uitbarsting, wanneer ze verhaalden over een baas die niet kon begrijpen dat je iets niet onmiddellijk verstond. Vanaf vandaag dus wel. Ik was niet snel genoeg mee in ietwat ingewikkelde materie en werd bijna gelijk een complex aangevloekt. Nou, dank je de koekoek, baas, ik doe het wel op mijn tempo en dan nog. Waar mensen maanden tot jaren over doen om ietwat inzicht in te verwerven, daar ga ik niet even enkele weken over doen. Ik heb respect voor mensen en collega's en eigen vermogen. Nu misschien jij nog?


Ik blijf me optrekken aan gisteren. Het was ongelooflijk. Het was hartverwarmend. Het was wat nodig was. En het zal altijd in mijn geheugen zijn. Een jaartje ouder, wat haartjescentimeters korter, een beslissing rijker. Ik ga namelijk mijn gedichten niet meer posten op de sites, een enkele lopende wedstrijd niet te na gesproken. Aanleiding? Een reactie onlangs op één van mijn sites. Kreeg ik te lezen onder een gedicht van mij: 'Zit heel wat in. Nu nog wat meer rijm of hoeft dat niet?' Ik dus op zoek naar bijdragen van die reactiepersoon. Je wil niet geloven wat ik zag. In ieder geval geen rijm bij betrokkene, integendeel. Als ik mij wil onderwerpen aan dergelijk gezever, dan moet ik verder doen. Dat bedacht ik mij. En dus zullen voortaan mijn poëtische ontboezemingen enkel nog hier te 'bewonderen' zijn. Een mens moet immers nog wel wat...

verbrijzeld

zo zonder lach
je hart in de goot
je tanden stukgebeten
op wat liefde zou zijn
ik heb medelijden met je

deze zetel hier
van alle bekleding ontdaan
door de vele passanten ooit
staat voor je klaar, het glas
gevuld, de oren geopend, jij
bent het die nu nog ontbreekt

er is geen lijm
scherven neem je weer mee
na je verhaal over de breuken
en ik laat je graag weten
dat je ooit toch welkom was


© Frans V.

zondag 25 maart 2007

Zeezicht

Nip, Frans & Britt (foto © Frans V.)

Goed verjaard gisteren, vandaag het haar eraf op enkele millimeters na en nu op weg naar Zeezicht, verslagje volgt nog wel ;)

Dat schreef ik gisteren, vandaag kan je bij Nip al een heel fotoverslag gaan nalezen, ik blijf hier nog wel wat mijmeren. Na enkele (of toch bijna) weken geleden het mes van 'vrienden' in mijn rug gekregen te hebben, deed het me deugd dat er nog mensen waren die zonder gezeik en gezever mee wilden komen vieren. Er viel immers geen eer te behalen, geen profijt te doen, geen drankje te verdienen. De mensen die er bij waren, waren erbij voor mij als mens, als vriend. En ik moet zeggen, deugddoender dan gisteren kan ik het niet zo gauw nog vinden. Prachtig!

Van Stanislaus Jaworski gekregen:

35 voor Frans/Kurt

afscheid nemen van een jeugd
terwijl je weet dat je
verjaart dagelijks
totdat de dagen opnieuw
een jaar en zo gaat
dat door: het leven duurt
maar kort en de dood
is van lange stof
geweven en duurzamer

© Stanislaus Jaworski

zaterdag 24 maart 2007

Pet, verjaardag + gedicht

Vandaag ben ik samen met Nip, broer en een hoop familie afscheid gaan nemen van mijn grootvader, 'Pet'. Hieronder de foto (hij is wat gekleurd, maar dat ligt aan mijn scanner) op zijn prentje, zo zag mijn paternale grootvader er dus uit toen hij nog duchtig café hield in Hamme, in zijn 'Flamingo'.

Markante figuur, ben er ondertussen achtergekomen dat hij in Zeeland geboren is, decennia lang toneel heeft gespeeld én een schilder was. Ken ik mijn familie dan niet goed? Er zijn redenen om aan te nemen van niet... maar ook omstandigheden, die ik hier niet uit de doeken ga doen.


Over naar mijn verjaardag. Met zo een begrafenis in de voormiddag kan je gerust stellen dat het niet een alledaags dagje is geworden. Al goed dat we (Mama Mia, Jurgen, Joke, Nip, Sander, koortsige Silke en ik) gisteren al een etentje ter meerdere eer en glorie van de voortschrijdende jaren hadden. Want het moet gezegd: vandaag was een beetje rare dag. Nip en ik zijn nu thuis, zo dadelijk gaan we een filmpje (of twee) huren, en dan is het weer voorbij. Tenminste, ik hou er nog steeds aan om morgen mijn jeugdjaren af te sluiten in café Zeezicht. Omdat ik geen geld heb voor een 'klassiek' feestje, omdat ik geen zin had in al dat geregel en georganiseer, omdat om zoveel redenen. Eén van die redenen kan jij als lezer trouwens ook zijn, voel je aangesproken (de enkele onverlaat die onlangs nog mijn leven trachtte te vergallen niet in beschouwing genomen) om eens binnen te springen. Morgen dus, vanaf 15u, Zeezicht, Dageraadplaats (mooie naam voor een plein/plaats trouwens).

In ieder geval bij deze bedankt aan al de verjaardagskaartschrijvers en -zenders...

het middenstuk

stoïcijns als een volleerde
dicht er een mens zijn jeugd
onverstoorbaar naar gisteren
hij moest volwassen, eindelijk
vaarwel aan de eindeloze streken
van een jonge-man

er heerst stilte aan het front
geen schoten, geen inslagen
noch invallen, de tijd is
bewaakt de grenzen, het fatsoen
is nog niet helemaal gestorven
leven na de dood en liefde
met een kus en zo voorbij

een kleinzoon verder gegaan
als jongen, de man tot mens
die nog altijd niet kan staan
op strepen zomaar verdiend
recht zijn rug te vereffenen
wat nog afbetaald moet worden

© Frans V.

vrijdag 23 maart 2007

S. + gedicht

Het is nu ongeveer vier uur in de namiddag, mijn werkweek (nummer drie alweer) zit erop. Ik ben net thuis van mijn vorig werk, waar ik eindelijk het gezicht bij de stem van mijn vervangster/opvolgster S. kon kleven. S., die af en toe hier kwam (komt?) lezen, die mijn gezicht dus al wel herkende aan de hand van de foto's die hier af en toe gepost worden. We hebben een leuke babbel gehad, over ziek zijn, over vervangen, over stoelen ook. Ik vind dat ze goed in stoelen kan zitten, alsof ze er in thuis hoort. Ja, S., als je dit leest, dan graag nog een woordje van succes voor jou, ik wens het je van harte toe. Jou en het hele team daar. Ik mis het wel een beetje, maar zoals het nu is, denk ik dat het het beste is. We zijn collega's nu, niks vervanger en of opvolger. En misschien tot maandag, aan de telefoon of zo ;)

een stoel voor S.

dit is jouw stoel
die waar jij nu op zit
de dingen zijn zoals altijd
hoe ze behoren te zijn

jij, daar, op jouw stoel
en niemand anders dan
op een leeg moment
jij ergens onderweg

dan nog blijft die stoel
van jou, zelfs zonder naam
maar met zijn vele uren
opgedragen aan jou

dus vraag ik je graag
om niet op te staan
blijf gerust, blijf zitten
ik moet weer verder gaan

© Frans V.

donderdag 22 maart 2007

1 & Ander + gedicht

Ach, wat vreemd, ontbrak mij zowaar de tijd om nog wat te plaatsen op dit slechts door één persoon gelezen blogje van me. Tenminste, dat wou die éne persoon mij laten geloven. Terwijl ik mijn statistiekenmeter af en toe eens open gooi en dan heel andere verhalen zie, landen en werelddelen ook. Iemand vertelde mij ooit vol trots hoe zijn blog het geschopt had tot in Amerika en andere territoriale toestanden. Nou, ik hou mijn snaveltje dan maar beter toe. Opbod, het is niets voor mij, én ik wijt alles aan het feit dat mijn blog-url eindigt op .com

kinderspel

kom je mee, jij
met je haren in de wind
de wildebras, het kind
dat niet wil groeien
ik heb wat voor je, hier

is een hamer, zwaai maar
laat het niet landen
op mensen die niet wensen
met jou te spelen, dat is
gemeen en gemeen is slecht
maar dat weet je best

een jongen en zijn broer
wie en wat en waar zinloos
maar beiden op toeren
met deuken in de muren
en vloeken op de overloop
morgen weer een nieuwe dag

op de nachttrap
sterft de daglach
zijn gedimde dood

© Frans V.

In ieder geval: zondag aanstaande vier ik een stukje verjaardag van de dag ervoor. Ik neem afscheid van het jeugddom, gedaan met mezelf wijsmaken dat ik 'er nog bij hoor, bij de jeugd'. Vanaf 15u verdrink ik derhalve mijn verdriet in café Zeezicht op de Dageraadplaats in Berchem/Antwerpen/Zurenborg. Iedereen (de zelfbewuste enkeling niet te na gelaten, die daarom niet op zal dagen) welkom om te komen trakteren aan deze schooier ;) . Gewoon zonder trakteren ook iedereen welkom.

woensdag 21 maart 2007

In de stilte + gedicht

Wie wil er nou eens niet af en toe (of voortdurend) de slimste zijn? Iedereen toch, niet? Al is het maar even, gewoon weten dat jij het ook kan. Niet om neer te kijken op andere mensen, die die dag de pech hadden jou tegen het lijf te lopen. Nee, neerkijken, dat is namelijk voor een ander slag mensen, het slag dat nergens een zier om geeft, het gespuis dat zichzelf beschouwt als onfeilbaar. Die uitstervende soort bedoel ik niet.

Ik denk aan bijvoorbeeld goed weten wat je eigenlijk wil zeggen, tegen wie je dat wil zeggen en waarom dat zo belangrijk voor je is, maar het toch maar niet doen. Omdat de glorie van het moment niet zou opwegen tegen de miserie van de ongetwijfeld lange rij momenten daarop, tot je uiteindelijk niet meer weet waarom het allemaal begon en je je enkel nog kan herinneren dat het zo verduiveld onrechtvaardig is.

Goed. Ik heb mezelf ervan overtuigd. Ik zal die slimste zijn. Ik ga zwijgen. Voorlopig. Ik zal niet zoals bepaalde steenezels in meerdere talen over een ander liggen dazen dat het een lieve lust is. Ik zal de schimpscheuten en het natrappen incasseren, zonder verweer. Ik zal gewoon de slimste zijn. Maar dat wil niet zeggen niet meer dichten.


de heilige drietaligheid

ze wijzen met gekromde vingers
naar de gebroken ruggen van zij
die hun pad betreden hadden
zonder tol te betalen
- bordje niet gezien helaas

gezeten op vergulde tronen
gewonnen metaal uit kronen
van hun geslachte offertanden
met brede grijns eruit geslagen
- ceci n'est pas ton dent

meten ze de hoogte van hun succes
aan de stapel lijken onderweg
van die eerder zijn bezweken
dan het licht hen kon bereiken
- bij de hond slapen de vlooien

hij kwam, hij zag, hij ging
en hing de slimste uit
daar waar hij onaangeraakt
een nieuw verhaal kon brengen
- venit, vidit, est

© Frans V.

dinsdag 20 maart 2007

Gedachten + gedicht

Daar gaat het, de bevlieging, de fure, de muze ook. De dagen zijn schakels geworden, die slechts hun zwaktepunt kennen in de nachten die hen verbinden. Zo is het winter, zo spreken we van de lente, en of er nog verandering zal zijn? Wie weet dat. De gewette messen lijken opgeborgen, de wonden gelikt, nieuwe bezigheden gezocht. Hoewel, gezocht, het is een groot woord. Er waren andere gebeurtenissen, waarbij al de rest in het niet verzinkt. Het is hier niet anders dan voorheen, ik heb geen plattegrond nodig om mijn weg te vinden in huis, maar toch. Ik kijk er anders tegenaan. Tegen een heleboel zaken trouwens.

Morgen is het gewoon woensdag, vandaag was het een jaar geleden dat ergens in mijn hoofd een slagader het nodig vond even niet meer normaal te doen en open te barsten. Maanden heb ik daar nog van 'nagenoten'. Maar dat is verleden tijd. Morgen is het woensdag gewoon.

Nu nog een vervelende vent uit zijn waanbeelden helpen, misschien dat de rust dan ook wel eens weerkeert. Eindelijk. Aan sommige zaken moet gewoon af en toe een einde komen.

over de wegen

hier rust het gelijk
uit, op zijn zijde gelegen
ter dood veroordeeld door zij
die niet beter hoeven weten
dan zo is het altijd geweest

ergens in de verte de toren
die staat en statig ziet
wat klein en miezerig krom
zijn eigen weg blijft eisen
naast het pad van de waarheid

de klok zal slaan
regelmatig zelfs
met af en toe een haan
driemaal werf en kijk daar
slijk en nog eens slijk


© Frans V.

maandag 19 maart 2007

Pet + gedicht

Vandaag is 'Pet' overleden. Pet is een ferm stuk tot in de 80 geraakt, bijna 90, maar de laatste jaren was het niet meer zo bijster goed. Gisteren kreeg ik bericht van broer, dat het nog minder goed met hem ging. Vandaag belde John dat het slecht ging. Enkele uren later belde hij dat het afgelopen was. Pet was niet meer. Broer heeft geen peter meer. Wij hebben geen grootvader meer. Raar. Ooit met Nip enkele jaren terug Pet nog bezocht in het geriatrisch ziekenhuis, waar hij na zijn pensionnering werd opgenomen, maar wat we daar zagen, was een karikatuur van de Pet die ik mij nog herinnerde. Ik weet zelfs niet of hij toen besefte dat ik hem Nip kwam voorstellen. Ik denk het niet. Pet was al een tijdje weg, ook al was hij er nog.

dag opa

de Grijze komt soms
op visite, hij neemt dan
wat sprankel met zich mee
als hij weer Herwaarts gaat
en laat nog wat over
voor zij die achterblijven

een hand om vast te houden
ogen om licht in te zoeken
herinneringen ter vervanging
van ontbrekende woorden
spiegels op een toekomst
maar bovenal niets meer
dan jezelf daar tegenkomen

afscheid nemen, dat gebeurt dan
liever nog in het hoofd die lach
zoveel jaren, kneepjes in je wang
nog zoveel jaren ongeschoren
de sigaret die zou verdwijnen
het glaasje voor altijd leeg
en altijd weer dat eenzaam bed

de Grijze moet manieren leren
en niet met stukjes lopen zeulen
ineens alles, 't moet toch weg
en dag, opa, ik weet het nu wel

© Frans V.

zondag 18 maart 2007

Dageraadplaats + gedicht


De actualiteit kan mij maar matig boeien vandaag. Eén van de zaken die ik oppikte, was dat de beste speeltuin van 't Stad tegelijkertijd ook de onveiligste zou zijn. Nou ja, beste speeltuin. Bij ons om de hoek (ook relatief te lezen) ligt de Dageraadplaats. Laat dat plein er nou helemaal opgebroken bijliggen. 't Stad is immers nog steeds in de running voor de titel van grootste bouwwerf van de eeuw (zijn ze vorige eeuw mee gestart, dus ik zou er meervoud van maken). Er is ook geen vervangplein geïnstalleerd voor de kleintjes (hoe dat er zou moeten uitzien en waar ze dat zouden moeten neergelegd hebben, zal me een fantastische worst wezen).



Wat gebeurt er nu: waar eerder de kindjes uit de buurt, en ook die niet uit de buurt, maar met mama's en papa's op de terrasjes, samen kwamen spelen in hun veilige klimtuigen en terugkaatsende valstoeptegels, wordt er nu naar hartelust geravot tussen het werfmateriaal. Sommige ouders zouden het zelfs wagen de omheiningen opzij te houden, zodat hun kroost ongestoord de versperring kan nemen op weg naar een zanderig uurtje puur plezier.

Ik denk dan terug aan de tijd van toen er helemaal niet op elk plein van elke wijk een speeltuintje lag. Waar amuseerden wij ons toen het beste? Juist, op al wat maar trok op een werf: zalig toch, die kranen, waar je zo gemakkelijk af kon vallen, vooral als het een beetje regende. En wat een genot, al die harde stenen, waar je maar beter niet over kon schuiven, wilde je niet je vel achterlaten. En of we thuis dan gingen vertellen waar we aan het ravotten waren? Vergeet het maar, die ouwe sukkels wisten al járen niet meer dat ze vroeger hetzelfde hebben gedaan.

Vandaag de dag is het nieuws. Groot nieuws. Actua. Pffft.

samen spelen

een kind ligt begraven
op de werf, het is druk
met tientallen en nog
zijn ze onderweg, loeiend
dat zij de besten zijn

de strijd nadert ras
na ras neemt zijn plaats in
de stellingen staan tegen
de omheiningen gesteund
bedolven onder wolken stof
geen plaats voor astma
noch voor andere excuses

het niet begraven kinderhoofd
kijkt ongewild nieuwsgierig op
een tranen modderspoor verraadt
verdwaald zand in een avonturenoog
maar de lach oprecht ontkracht
van enige dwang elk bestaan
hier wordt jeugd gevierd

© Frans V.

zaterdag 17 maart 2007

Een vreemde zaterdag + boekske + gedicht

Twee dagen verder, het begint wat beter te gaan, al was het vandaag een rare zaterdag. De vernedering zal nog even blijven hangen, maar ook de lessen die eruit te trekken vallen. Over vriendschap, over eerlijkheid, over mensen en hun soms verrassend kleine kantjes als het op eigen gewin uitdraait. De woede wint aan kracht, weldra moet ik me gaan intomen om geen échte brokken te maken... Voorlopig hou ik het maar bij alle banden doorknippen die er in de loop der jaren zijn gegroeid, vermits het van de andere kant uit blijkbaar ook zo gebeurt. Maar genoeg daarover, het is mijn en jouw tijd niet waard.

Laat ons ook eens wat goed nieuws brengen: ik heb een verhaal uitgelezen, een heus boekje zelfs (het moet niet altijd online te doen zijn...) Ik zet kort even de gegevens onder elkaar:




Auteur: Fiona Ambrosius
Titel: De Gevangene van het Licht
Uitgeverij: Free Musketeers
Uitgiftejaar: 2006
ISBN: 90-8539-544-5
Aantal pagina's: 62

Over het verhaal zelf kan ik kort zijn: gezien het geringe aantal pagina's stel ik voor dat je het zelf eens in huis haalt en het leest. Veel moeite zal je daar niet bij hebben, want het leest eigenlijk nogal vlot door. Het boeit zelfs. Dat de titel een deel van de plot weggeeft, is minder, maar het stoorde mij niet echt. Het enige waar je wel rekening mee dient te houden, is dat het niet helemaal foutloos gedrukt is, maar het is een kniesoor die daarom maalt. Als visitekaartje van Fiona kan het in ieder geval tellen. En ik vermoed ooit een handtekeningsessie mee te zullen maken op de Boekenbeurs...

verhalenschrijfster

zomaar uit haar hoofd
een beeld geplukt, vertaald
naar papieren letters toe
tot verhaal gestaald en dan
ingebonden en verspreid

een hersenflard op weg
doorheen de wijde wereld
een spoor van onbevangenheid
ze schrijft, ze blijft
de roem moet afgeroomd
een stukje ook voor haar

in mijn hand rust
haar glanzend pakje hoop
ik koop er niets meer mee
maar loop een eindje op
naar haar eigen schrijverstop

© Frans V.

vrijdag 16 maart 2007

Vlindermoord

Vlinders kent iedereen, dat zijn van die mooie fladderbeestjes, die kleur brengen in het leven. Het zijn ook die tere insectjes, die bij simpele aanraking door iets of iemand vreemd genoeg hun vliegkunsten verliezen. Ze dienen immers onbesmet te blijven.

Stel je voor dat een leuke bezigheid tot een hobby leidt en dan tot een permanente en geëngageerde deelname gedurende jaren binnen een klein, doch prettig gezelschap, waarin het veilig en toegelaten is te leren, te groeien, open te bloeien, waarbinnen het toegestaan is jezelf te zijn. Stel je voor dat doorheen de jaren niet alleen je hobby zich verder verdiept, maar ook de begeestering zich zo diep wortelt, dat af en toe de partner begint te morren.
Heb je het je voorgesteld? Neem dan een inititatief, dat al jaren ligt te sudderen en waar ineens onlangs schot in de zaak is gekomen, een soortgelijk initiatief, als dat waar je al jaren actief bij betrokken bent. En je vergeet het ene 'officieel' op de hoogte te brengen, omdat je argeloos bent en niet bewust van sommige op de loer-liggers om je een mes in de rug te planten. En je wordt tijdens een vergadering van je engagement ineens getrakteerd op woorden als 'stiekem', 'achter de rug om', 'kwetsend', 'motie van wantrouwen'. Dan heb je het wel gehad, denk je niet? En als dan volslagen normale en weldenkende medehobbyisten zich laten meesleuren in een waan van paranoia, waar sta je dan?

Ik heb niet veel zin er veel woorden aan vuil te maken, ik dicht het wel van me af. Iemand die woorden als 'open', 'eerlijk' en 'zonder verborgen agenda' zo kwistig in het rond strooit, verdient het trouwens en immers niet zijn naam hier te zien staan. Nergens trouwens. Zo iemand verdient ontmaskering en vervolgens terechtstelling en verbanning. De coupes die door die persoon al gepleegd zijn, 'gesloten', 'achterbaks' en 'geheel volgens verborgen agenda' zijn niet meer op één hand te tellen. Binnenkort zal de grootste aller coupes van betrokken persoon trouwens links en rechts wel opduiken op het internet en elders. Geduld om een slag te slaan, is altijd al een (schone) deugd geweest, hoewel ik dat betwijfel voor de kennissen van een intrigant.
Tranen, woede, pijn, vernedering, ik heb het allemaal mogen ondergaan gisteren en vandaag. Ja, een dichter is een gevoelig wezen. Maar een vlinderman is een tweedeling: de vlinder die niet aangeraakt wil worden, enige suïcidaliteit niet te na gesproken, maar ook de man, die van zich af en desnoods erop slaat. Ik laat me niet 'uitrangeren' omwille van een eigen mening en omwille van een eigen standpunt. Ik noem geen namen, ik noem geen plaatsen, slechts tijdstippen. Vermits deze bewuste blogbijdrage (naar eigen zeggen) door slechts één betrokkene gelezen wordt, ben ik gerust op de beperkte openbaarheid. Maar voor diegene die het dan wel denkt te zullen weten: laat maar. Betrokken rugmesplanter zal wel een nieuwe gelegenheid vinden, want ik moet eruit. Dag hobby. Dag bezigheid. Omdat ik geen ja-knikker (meer) wens te zijn. De wereld een hard oord? Hoezo???

Trouwens, betrokkene, je bent zo goed in rugmessen, ben je ook bereid niet anoniem het volledige schoentje aan te trekken? Mag ik zelf ook terug op je open en eerlijke blog, die slechts kan gelezen worden door mensen die je 'vertrouwt' (lees: in je zak hebt zitten)? Of is de plotse uitsluiting na jaren 'vriendschap' er gekomen omdat ik niet meer bruikbaar ben en je ook voor mij een coupe in de zin hebt??? Voor betrokken 'vriend' is alles uitgeklaard (Nip heeft in volle colère gebeld - tegen mijn zin, maar mijn tranen stonden haar niet aan!), niets geen vuiltje aan de lucht. Bon, nu ik mijn gemoed hier gelucht heb, ook voor mij geen vuiltje aan de lucht meer.

Ik mijn gal, jij ook de jouwe, want ik ben en blijf. Die tranen van mij heb je gekregen, maar niet gratis. Er zijn grenzen, ook aan jou, ik ben ze aan het zoeken. Zodat ik er ver van weg kan blijven. Dit ego is niet opgewassen tegen dat van die messentrekker die jij bent.

lange tenen

ze hebben tenen
tenen, om u tegen te zeggen
stengels van tenen
lianen zelfs
om verstrikt in te raken
verschrikt van te worden

hoezo, hoewaar, daar zo
vergeet de rest maar
denk aan jezelf
neem ikke eerst
de norm, de wet
is gewijzigd

hier heerst de ander
nieuwe benen nog
langere tenen
vergeet wat je weet
onthou niet wie je bent
maar waar

je bent daar
niets zo klaar als
hey, te dichtbij
je verstikt mij
ja, het wordt ineens tijd
voor gewoon en enkel mij

© Frans Vlinderman

donderdag 15 maart 2007

Werk + wijlie + gedicht

Het aanhoudend mooie weer doet me toch wel wat. Ik herinner me vorige zomer nog, toen het in juli zo fantastisch warm en zonnig was. Nu zou ik buiten in het park willen gaan liggen, bloemen bijtjes en andere menselijke interacties willen observeren, toen bleef ik bijna de hele tijd binnen... Nu moet ik werken met licht aan, want het is nogal donker, toen moest ik gewoon niets, licht of donker, maakte geen verschil. Het kan verkeren. Zoals Nip en ik, alweer een maandje verder op ons pad, de teller staat op twee jaar en zeven maanden, niet alleen het kan verkeren...

lenteslag

gebladerde daken met
geglinster in de lente
die nog niet aangekomen is
met zilveren spiegels
plassen voor de dorst
die herfst en winter nalieten

wolkenloos verdampt de nacht
in een zomervolle dag
niemand om te ontkennen
dat bloemen weer zullen bloeien
het gras zichzelf hersteld
de heuvels rond Jericho innemen
zonder kreet, zonder strijd

om en om is het gegaan
het seizoen zonder naam
aan de poorten van het leven
op de post- en prenatale afdeling
kleurt en geurt het als toen
enkele maanden geleden

© Frans V.

woensdag 14 maart 2007

Werkdag + fijn stof + gedicht

Werkdag acht achter de rug, het begint nu echt wel te wennen. Woensdagen zijn zo van die plezante dagen, dan komen er tig telefoontjes binnen, zijn er tig mensen die een afspraak ergens in het gebouw hebben en kom je eigenlijk armen en benen te kort om van hot naar haar te vlammen. Zo'n dag is natuurlijk snel om, dat weet je zo.

In de krant stond er dan weer vanalles over het eerste fijne stof alarm in België. Dankuwel, mooi en zacht weer, maar laat het in de toekomst maar een beetje meer waaien. Binnenkort leven we in een permanente staat van één of andere alarmvorm: ozonalarm, CO²alarm, stofalarm, brandalarm, inbraakalarm, alarm maar al op...

onder het stof

er hangt stof in de lucht
onzichtbaar, misschien een oom
of tante met een boodschap
uit het hiernamaals
dat Hij gelijk had
en niemand anders

ik bind de strijd aan
een rode doek met witte bollen
houdt me wel in het hiernumaals
en smijt het vege lijf op
de autotraagweg

vandaag geen overuren
de afstand wel dezelfde
maar de files ongebreideld
en teveel familie onderweg

© Frans V.

dinsdag 13 maart 2007

Zeer kort

Dag Blogstrijd, het wordt iets anders. Ik gok op een gedicht per week gewoon zomaar in de kijker...

maandag 12 maart 2007

Bezigheden

Week twee op het werk. Morgen is vermoedelijk de laatste dag van mijn zusje, die ik kom te vervangen. Vanaf dan sta ik er 'alleen' voor. Niet dat ik dan ineens alles moet kennen en kunnen, maar toch. Er ligt al wat stof op mijn eigen kennis van het takenpakket, dus het wordt de eerste maanden opletten om vooral geen fouten te maken of zaken te vergeten. En dan ondertussen ook nog de schoolopleiding, waarvoor ik sedert vorige week vrijdag de goedkeuring heb, af en toe wat voordragen, een filmforum mee in stand houden, vriendenkringen onderhouden, een verjaardagje vieren, verhuisplannen maken en ten uitvoer brengen en last but very not least, Nip gelukkig maken, nee, ik verveel me niet. Ik word alleen maar ouder...

Frans V.

zondag 11 maart 2007

Geheim te koop?

Net terug van een zalige namiddag bij Mama Mia, Vlindermans moeder dus. Lekker gegeten, luchtig getafeld, vader vandaag herdacht, zwaardere onderwerpen aangesneden. Kortom, een familiedagje.

Frans Verwimp (© Frans Vlinderman)

Zit ik hier te denken hoe een mens extra geld kan maken (verdienen doe je dat niet, want dan blijf je arm). Dacht ik zo ineens, wat als ik nu eens een oproep plaats om mensen te overhalen mij hun geheim te verklappen en mij dan te betalen om erover te zwijgen... Zou dat iets voor jou zijn, laat het me dan gerust weten, ik maak wel een prijsje en dan bewaar ik jouw geheim alsof het het mijne was...


Frans V.

vrijdag 9 maart 2007

Afscheid

Herman J. Claeys, bezieler en oprichter van de Muzeval, zet een punt achter zijn actieve deelname. Noem het een pensioen dat goed verdiend is. Ik ga er niet teveel woorden aan verspillen, enkel dat ik Herman altijd een geweldig goeie peer gevonden heb, een man met duidelijke ideeën, een scherpe maatschappijkritische visie, een man ook die kan begeesteren. Als dank een gedicht, opgedragen aan Herman.

Herman in de bloemetjes (Foto © Foto's: Yvon Moussiaux)

de Dolle Mol

de Dolle Mol is niet meer
gesloten, dat wel, het systeem
verdraagt geen klare kijkers
die teveel kunnen bespreken
met stemmen die kunnen tellen

de koffie staat te verkleumen
zonder warme mensenhanden
het lot van elke geschonken kop
in de krant van agitatie
over frustratie en defenestratie

- iets ging naar de mallemoer

zo eindigt het gesproken woord
gemuilkorfde kleine mensen waarheid
wordt nergens minder gedoogd
dan in een democratisch oord

de staat weet echter niets
van schrijven in stilte
om nog lang daarna
oorverdovend te worden gehoord

politiek, het is
niets voor mij

© Frans V.

donderdag 8 maart 2007

Muzeval # 100


Muzeval nummer 100 is een feit. Locatie: auditorium bibliotheek Permeke aan het De Koninckplein in Antwerpen. Ik ga er niet al te veel over uitweiden, maar plaats hier gewoon een fotoverslagsken, met af en toe een regelke uitleg ;)

Onze gastheer, Tony Rombouts, in vol ornaat (Foto © Frans Vlinderman)

Peter Holvoet-Hanssen (Foto © Frans Vlinderman)

De dichter/man die dacht als laatste te moeten opkomen, beet voor de gelegenheid de spits af, in de ondertussen al genoegzaam bekende eigen stijl.

Erwin Antistress (Foto © Frans Vlinderman)

Erwin moet gedacht hebben dat af en toe gewoon ook af en toe is. Mét kleren dus.

Bart Van Peer (Foto © Frans Vlinderman)

Bart, de man die zich door niemand in de maling laat nemen, met een performance ala 'alles uit het blote hoofd'

Jo Peeters (Foto © Frans Vlinderman)

Meer dan een vaste waarde op de Muzevallen, deze Jo. Onze man van de lightverse...

Herman J. Claeys (Foto © Frans Vlinderman)

Naast de honderdste Muzeval is dit eigenlijk dé man, die gisteren eveneens diende gevierd: Herman, bezieler, dichter, mens, niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.

Dansgroep Mirium op Poëzie (Foto © Frans Vlinderman)

Bewogen poëzie, zo werd Mirium omschreven: poëtische choreografie met andere woorden...

Kris Verellen (Foto © Frans Vlinderman)

Of zoals Nip het uitdrukte: 'Van die stijl en gedichten hou ik wel (en van jou ook)'

Ikke dus (Foto © Frans Vlinderman)

Philippe Van Beek (Foto © Frans Vlinderman)

Na de Rode Vlaggen back to basics, Philippe op zijn Philippe's.

Marc Tiefenthal (Foto © Frans Vlinderman)

Dichter essayist, zo omschrijft Marc zich. Ik zoek nog steeds en zodra ik het vind, laat ik het weten. Tenzij Marc mij voor is en zelf actie onderneemt...

Kaatje Wharton (Foto © Frans Vlinderman)

De enige vrouwelijke dichter, de enige draadloze eveneens... Zeg nu zelf, hebben enkel mannen lef(ballen)?


Frans V.

PS: het publiek gaan we niet vergeten:

Even omhoog kijken... (Foto © Frans Vlinderman)



woensdag 7 maart 2007

Niks bijzonders

Ok, helaas, maar ik zal de eerste aflevering van 't Gastvrij Podium in Wijnegem moeten missen. Ik kan het niet riskeren vandaag naar daar te gaan en dan morgen afwezig te moeten blijven op Muzeval 100. Spijtig, maar ik hoop dat het zonder mij ook een (nieuw) feestje kan worden.

Ik ga dus maar slapen.

(ja, zo kort ben ik nog niet geweest...)

dinsdag 6 maart 2007

verkouden + 't Gastvrij Podium + Muzeval 100 + gedicht

Ik voel me niet zo schitterend. Het lijkt wel alsof er een verkoudheid op komst is. Nip voelt het ook, dus het kan wel. Ik hoop van niet, want het is een belangrijke week. Hieronder zie je wel waarom het zo een belangrijke week is...

Woensdag:


Donderdag:



plichtsbewuste griep

ziek van de zweterige nacht
die aan zijn lakens kleefde
hem het ademen bemoeilijkte
staat hij voor een stramme spiegel

hologig bekijkt zijn situatie hem
van vermoeide kop over bevend lijf
het gezwollen rood van behangen ogen
versiert hem de enige teint

de fluim in zijn ontstoken keel
verlaat met een gebarsten hoest
voorbij de donder zijn longen
ontneemt hem dampend ieder zicht

zweverig in zijn tijdsbesef dwingt
hij zich wankel naar die eindeloze plek
waar bergen werk gierend liggen wachten
onwillig zijn dagen te verzachten

© Frans V.

Blogarchief