daar is de lente, daar is de zon

Hebt u het ook gemerkt, dat beetje fellere licht buiten, die beetje zachtere temperatuur, dat beetje meer zon om door de nog steeds niet opgewarmde winden heen ons een lekker gevoel te bezorgen? En dat het 's avonds langer licht is? Dat je thuis in je zetel pas de avond haar intrede weet doen, in plaats van onderweg van je werk ernaartoe? Het gevoel dat de lente best wel eens echt in het land zou kunnen zijn, los van de kalenderdatum, die toch maar zo geforceerd lijkt. Daar heb ik het over en ik ben er niet rouwig om. Maanden met veel te weinig zon, het is mij niet in de kouwe kleren gaan zitten. Een lichte moedeloosheid hangt al veel te lang op mijn schouders om nog normaal te zijn en zo'n dag als vandaag, die haalt dat dus stil maar efficiënt weg.

Anders vergaat het ondertussen Herman, die enkele dagen terug plots diende opgenomen te worden in het ziekenhuis. Er wachten hem nog wel wat weken daar om er terug bovenop te geraken. We denken aan hem. Net zoals we ook denken aan Mama Mia, die over enkele dagen dan weer wel het ziekenhuis mag verlaten na bijna drie weken. Het is wat met al die ziekenhuistoestanden. Zo tussendoor dan nog een verhuis regelen, allemaal lekker met het openbaar vervoer omdat die gadverse wagen nog steeds in panne staat, van hot naar her lopen hannesen, dan geniet je vanzelf toch van die eerste lentestraling, niet? Het verzet zowaar je zinnen van al het werk dat nog gedaan dient.

Liefde is samen de mail controleren...

We gaan wat beenderen bekijken, Nip en ik, op den tv. Binnenkort zal dat niet meer gaan, want dan wonen we weer kabelloos met z'n tweetjes. Niets op tegen, maar Bones, dat zullen we toch wel missen. Misschien dat we de hele reeks achteraf wel eens gaan huren op DVD, tegenwoordig is dat allemaal mogelijk. Soit, tot zover mijn fragmentarische blogbijdrage voor vandaag. Andere dagen, andere berichten, hopelijk allemaal wat lentefrisser dan sommige boodschappen nu.