Intermezzo: Scala

U wordt gepest door uw baas?

Vandaag in de krant een heel artikel gelezen over 'pesten op het werk' (de helft ervan lezen vond ik maar niks) en de vaststellingen na 7 jaar wetgeving daarover zijn niet echt om bij te juichen. Je zal maar eens gepest worden op het werk, alle geijkte kanalen volgen om je gram te halen en uiteindelijk moeten vaststellen dat er maar een kans is van amper 7% dat je ook erkend wordt in je probleem. Een verklaring hiervoor geven blijkt niet moeilijk te zijn. Ten eerste is het gegeven nogal subjectief. Jij vindt dat je gepest wordt, maar misschien ben je gewoon te gevoelig, kleinzerig ook. Jij vindt dat je ergens recht hebt op een promotie of loonsverhoging (of beide), maar misschien vindt je werkgever dat je toch ondermaats presteert en dat je daar dus geen aanspraak op kan maken. Een ander feit is dat je met je klacht over pesterijen vaak heel alleen blijft staan, omdat je collega's, die er naar alle waarschijnlijkheid van op de hoogte zijn, er niet om staan te springen om jou middels een baas-belastende getuigenis te steunen. Eigen geld eerst is dan het motto van de doorsnee werkvriend(in). En daar draait het nog altijd om.

Geld. Of het nu gelukkig maakt of niet, feit blijft dat in deze materie je als mens, groot of klein, toch alleen blijft staan. En wie alleen staat, heeft naar mijn mening meer nodig dan enkel de wet om zich staande te kunnen houden. De wet dient immers doorgaans zij die er het meeste aan kunnen hebben. In dit geval dus de werkgever, want die brengt geld in het overheidslaatje, meer geld dan een simpele werknemer ooit kan opleveren. En dus is de wet zo gemaakt dat het een spelletje van interpretatie wordt, eens je begint met een klacht. Wie zich daar niet van bewust is, laat het boeltje beter blauw blauw en biedt zichzelf aan bij een andere werkgever. Wat voor zin heeft het immers je onmiskenbare professionele talenten te verspillen aan een werkgever die dit niet naar waarde weet te schatten? We zijn toch niet vergeten dat een werkgever iemand in dienst neemt omwille van diens welbepaalde kwaliteiten, hm?

Trouwens, we leven hier in een land, waar je als werknemer nog altijd terug kan plooien op één van de beste sociale systemen van de hele wereld. Wie ziek valt, wordt gedragen door de gemeenschap. Wie werkloos wordt, kan rekenen op een werkloosheidsuitkering, in afwachting van een nieuwe aanstelling. En wie van geen van beide kan genieten, kan zich nog altijd wenden richting leefloonloket. Alledrie sociale voorzieningen, getroffen om de mens die de arbeider/bediende toch is, een blijvend gevoel van menswaarde te geven. Welke idioot van een pestende werkgever kan daar tegenop?

Het kan natuurlijk ook anders ;-)