A., een gedicht van een mens

Het is deze ochtend een beetje emotioneler geweest dan normaal op mijn blog. Eigenlijk was ik gisteren en daarvoor al aan het twijfelen of ik er iets van hier zou plaatsen. Mijn conclusie was een volmondig ja. Vlinderiaans is niet alleen een goed nieuws-dagboekje-online, maar een stuk inkijk in het wel en wee van de dichter Vlinderman. En zodoende. Als er dan slecht nieuws op me afgekomen is, dan spreekt dat ook hier. Vlinderman is ook maar een poëtisch insect met menselijke gevoelens, nietwaar?

Het dagje werken heeft mijn aandacht een beetje afgeleid, maar geluwd is het vanbinnen nog steeds niet. Het zat er dan wel aan te komen, maar toch, nu het zo definitief is, zo onherroepelijk, zo flagrant oneerlijk een feit, het raakt me meer dan ik had verwacht. Niet moeilijk ook, A. was in wezen niet meer of minder dan een soort meter. Mijn derde dan, maar dat is een heel ander verhaal, dat hier niet thuishoort. Trouwens, het hoort pijn te doen als iemand dierbaar om wat voor reden dan ook het levensveld moet ruimen.

A.

laat me aan jou denken
niet als jonge den of
een ander groen struikje
maar als statige eik
geringd met jaren verstand
gepokt en gemazeld door het leven
met alle tijd van de wereld
voor wie jou nodig had

een stoere stam die niet boog
maar de wind wel 't ruisen liet
door de bladeren aan 't takkenspel
met een boomhut en een schommel
voor ieder kind uit iedere buurt
een welkom met melk en koekjes

laat me aan jou denken
in termen van tederheid
om 't gemis te kunnen dragen
dat ook jij het laatste antwoord
net niet helemaal

Frans V.

Overlijden

A. is deze nacht overleden. Weggegaan. Naar Papa Vlinderman of zo. Vandaag ben ik opnieuw nietig. Een larve zonder eigen beslissingsrecht. Een verdrietig insect, even niet mezelf. Of juist wel.