De anonieme, ook wel de verhulde geheten
Iemand was op de gastenpagina van mijn website gepasseerd, zo ergens om een uur of 5 en nog wat in de ochtend en bekloeg zich erover dat er zo weinig poëzie te vinden was. Enkel politiek en dingen uit mijn privé en dat vond hij of zij toch maar 'thumbs down'.
Wie hij of zij is, daar heeft Bibi het raden naar, want op internet is het de gewoonte om negatieve reacties als het even kan het liefst anoniem te spuien. Mijnheer of mevrouw Amai was daar niet anders in. En ergens is dat toch wel een groot nadeel aan heel het internetgebeuren. Iedereen kan iedereen een beetje gaan belagen, zonder de eigen identiteit daarvoor te hoeven vrijgeven. Vroeger was dat natuurlijk anders, voordat iedereen een pc had, was je gedwongen om voor ietwat contact met de medemens letterlijk en figuurlijk je al dan niet stoute schoenen aan te trekken en de wereld in te trekken. Desnoods maar tot in het café op de hoek van je straat, maar je moest er lijfelijk zijn. En om dan in iemands gezicht eens ferm je gedacht te zeggen, omdat je ervan houdt een zure wind te verspreiden, nou, daar dacht je wel twee maal over na, omdat de reactie daarop misschien wel eens te confronterend op meer dan één niveau kon zijn.
Nu is dat dus anders. En dankzij dergelijke sujetten bestaat er een hele business rond beveiliging, rond het weren van spam, rond het voorkomen van zure oprispingen van een geheid onwetende. Wie immers in tijden van politieke verkiezingen terecht komt op een blog, die kan zich aan een vermenging van die twee onderwerpen verwachten. En wie door simpelweg niet door te klikken naar een linkenpagina boordevol poëtische tips niet verder geraakt dan 'weinig poëzie hier', die hoort thuis ergens in een beschut park, want daarvoor is de internetsnelweg een beetje te snel. Denk ik dan. En dan is het trouwens eigenaardig dat dergelijke figuur zich verwaardigt om toch even stil te staan bij wat hij of zij zogenaamd niet te pruimen vindt, puur om wat sjagrijnig te doen. Of is er meer aan de hand?
Lezen we misschien in dergelijke stukjes ampere proza de onmacht van een surfer, die te duf is om het zelf te doen? Zien we de bekentenis van iemand die het wel zou willen, maar niet weet hoe eraan te beginnen en dan maar af gaat kraken wat er wel zijn weg lijkt te vinden? Is dit het rechtse model dat liever kankert dan zichzelf geneest? Ik vraag het me oprecht af.
Wie hij of zij is, daar heeft Bibi het raden naar, want op internet is het de gewoonte om negatieve reacties als het even kan het liefst anoniem te spuien. Mijnheer of mevrouw Amai was daar niet anders in. En ergens is dat toch wel een groot nadeel aan heel het internetgebeuren. Iedereen kan iedereen een beetje gaan belagen, zonder de eigen identiteit daarvoor te hoeven vrijgeven. Vroeger was dat natuurlijk anders, voordat iedereen een pc had, was je gedwongen om voor ietwat contact met de medemens letterlijk en figuurlijk je al dan niet stoute schoenen aan te trekken en de wereld in te trekken. Desnoods maar tot in het café op de hoek van je straat, maar je moest er lijfelijk zijn. En om dan in iemands gezicht eens ferm je gedacht te zeggen, omdat je ervan houdt een zure wind te verspreiden, nou, daar dacht je wel twee maal over na, omdat de reactie daarop misschien wel eens te confronterend op meer dan één niveau kon zijn.Nu is dat dus anders. En dankzij dergelijke sujetten bestaat er een hele business rond beveiliging, rond het weren van spam, rond het voorkomen van zure oprispingen van een geheid onwetende. Wie immers in tijden van politieke verkiezingen terecht komt op een blog, die kan zich aan een vermenging van die twee onderwerpen verwachten. En wie door simpelweg niet door te klikken naar een linkenpagina boordevol poëtische tips niet verder geraakt dan 'weinig poëzie hier', die hoort thuis ergens in een beschut park, want daarvoor is de internetsnelweg een beetje te snel. Denk ik dan. En dan is het trouwens eigenaardig dat dergelijke figuur zich verwaardigt om toch even stil te staan bij wat hij of zij zogenaamd niet te pruimen vindt, puur om wat sjagrijnig te doen. Of is er meer aan de hand?
Lezen we misschien in dergelijke stukjes ampere proza de onmacht van een surfer, die te duf is om het zelf te doen? Zien we de bekentenis van iemand die het wel zou willen, maar niet weet hoe eraan te beginnen en dan maar af gaat kraken wat er wel zijn weg lijkt te vinden? Is dit het rechtse model dat liever kankert dan zichzelf geneest? Ik vraag het me oprecht af.
