Huwelijkse voorbereidingsperikelen

Het begint stilaan te lopen, onze voorbereidingen lonen dus. Hier en daar lopen bevestigingen binnen dat ze erbij zullen zijn op 16 augustus 2008. Het blijkt voor mij een onderschat luikje te zijn. Terwijl ik de hele dag van hot naar haar jekker op het werk, dwalen mijn gedachten altijd maar af naar wat we net verzonden hebben. Hoe gaan de mensen reageren? Zullen ze het leuk vinden geïnviteerd te zijn? Zullen de mensen zonder invitatie begrijpen dat we niet de hele wereld kunnen uitnodigen? Dat we dus een selectie moesten maken, die ons meer pijn heeft gedaan dan we aanvankelijk dachten? Willen ze erbij zijn? Kunnen ze erbij zijn? Hoe veel te klein zal onze zaal uiteindelijk blijken te zijn? Zijn alle adressen wel juist (sorry Mama Mia, de fout in dat van jou was puur een vergissing)? Kunnen er misverstanden ontstaan in onze huwelijkse berichtgeving? Gaat iedereen die wil komen de weg wel vinden? En ga zo maar een eind door (dat gebeurt wel meer in dit leven, dus waarom zou het nu anders zijn).

Om maar te zeggen dat de snelheid waartegen heel het gebeuren van 16 augustus een eigen leven begint te leiden, ontiegelijk snel aan het ontaarden is in een rotvaart, met toch wel heel leuke kriebels onderweg. Omdat we beseffen dat de trein der traagheid een TGV geworden is en de conducteur onverbiddelijk aan het knippen is. Uitstappen heeft ook geen zin, want waar zouden we willen uitstappen??? Lekker blijven zitten, beetje wee gevoel in je maag als 'oef, eindelijk' interpreteren en verder razen, dat wil ik doen. En ondertussen af en toe een beetje wegdoezelen, wetend dat het allemaal wel in orde komt. Met ons tweetjes. Met u. Met ons allen.