Gedicht
Nog even voor het slapen gaan, een streepje poëzie loslaten op de wereld.
ten onder dan
ten onder gaat zij
het zinkend schip slagzij
geen oren naar 't gehuil
van trouwe maar onwetende opvarenden
die van zwemmen niets gehoord
bij 't aanmonsteren door geboorte
of 't volgen van hun ouders' lot
ongeacht wat stond geschreven
in al die sterren zonder naam
levens die worden gered, gerekt
om uiteindelijk genekt het hoofd
niet kundig dan maar gebogen
omdat wetenschap nog altijd
de toegift aan het niet weten
en mensen toch maar mensen
met stomweg ijdele wensen
op beter, veel beter dan
wat daar te rapen
ten onder onder gebubbel
bruisend gebral uitgekraamd
door dode dromers die dachten
het beste voor het hele volk
wat wanen kunnen toch zijn
in verloren gedachten
en wat met zij
die erin geloofden?
blijft het aan morgen
en zij die niet liever doen
dan uitstellen
wat vandaag nog
ook gisteren kon