Gedicht: traumaman

Het is hier dezer dagen behoorlijk spannend. Geraken we online of niet? Heel het IP-gedoe heeft ons immers onze verbindingen gekost, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat we toch alvast met één pc online kunnen. Dat is toch ook al iets met een hobby als die van Bibi. Wat een beetje goede raad en dergelijke al niet kunnen doen. Nu nog ooit eens iemand tot hier krijgen die er ook in slaagt om pakweg de router er terug tussen te krijgen zonder dat we van de bits- en byteswereld vallen en we zijn weer geïnstalleerd voor vele genoegzame momenten tussen de vele enen en nullen.

Om iedereen weer met verstomming te slaan, plaats ik hieronder een gedicht - u dacht toch niet dat ik er nu ineens mee zou ophouden, na mijn bedenking gisteren? Oesje dan en anders bedankt voor het geduld ;-)

traumaman

bij de ochtenddauw
staat een man schaak
vooruit of achteruit
een pas opzij misschien
blijft er nog uitweg

na jaren op de vlucht
voor het trauma van toen
werd het eindelijk tijd
- teveel verloren zandkorrel -
zijn woestijn te ontstijgen

de zon neigt ter kimme
en hij staat pal
eindelijk op zijn strepen
met bloed en zweet verdiend
zal hij misschien geen poëzie
dan toch levensproze geschreven

genoeg ook
als hij volhardt
het door te geven

Frans V.