Alifeira + gedicht

Iedereen heeft het deze zomer wel minstens één maal gehoord op radio of TV, gelezen in de krant, op het internet, weekblad, maandblad, vernomen van vrienden, collega's, familie, noem maar op: het heeft nogal gebrand bezuiden Vlaanderen. En als je er wat verder op bent ingegaan, dan ken je wel iemand in je omgeving die iemand in die omgeving waar het leven tot asvelden ruimen is herleid. Hier is het niet anders. Mistral deed een tijdje terug een voorstel om als dichter uit de hoek te komen en mee te zorgen dat er wat steun die richting uitgaat. Ik was het haast vergeten, maar nu heb ik haar toch wat toegezonden. Omdat ik een hart heb, dat niet alleen voor mezelf mag slaan. Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik niet weet of ik nog op tijd was om dat kleine verschil mee te maken.

(Foto via Claudine)

Alifeira aangestoken

Alifeira, waar de bomen branden
huizen zonder mensen bloeden
en kinderen spelen
in de rokende resten
van hun leukste kamer

hoe zwaar heeft het moeten woeden
om de tranen eruit te persen
die een heel leven spaarzaam
slechts bij geboorte en overlijden
het Grieks gelouterd hart
het is zwartgeblakerd

door woorden als
speculatie en aangestoken
doorgestoken kaart en overheid
over geheid dezelfde kam
woorden ook als laks
en achterbaks, zomaar moordenaars
naast de versintelde deur
maar wél met poen op de rekening

dat as vruchtbaarheid
en morgen een nieuwe dag
vandaag even niet
vandaag huilt het
bittergriekse tranen
dit had niet nee
nooit niet zo

© Frans Vlinderman