Carmen & Food

Gisteren werd ik attent gemaakt op een blog (dankuwel, Branco) van een levenminnende jongedame. Carmen heet ze, ze blogt en ze schrijft poëzie. Het moet gezegd, er was geen woord van gelogen. Ben een beetje onder de indruk, en dan lieg ik het hele '-je'-gedeelte. Voor iedereen die wel eens een piepje durft wagen in andermans leven en met een appetijt voor poëzie (is dat de reden waarom je hier nu alweer langsgelopen komt?) kan ik deze blog aanraden. Gaat lezen en geniet, gij linkgerichte zoeker des levens!

Ondertussen geniet ik van Nips heerlijk klaargemaakte gerecht, zomaar weggeplukt van het kooklabo. Een eerste maal klaargemaakt en gelijk een schot in de Vlindermanroos. Een warme oproep dus aan al diegenen die op zoek zijn naar eenvoudig te bereiden en toch speciale gerechten: verzamelt u allen en deel het Britt en Nip alle mogelijke culinaire geneugten waarover je maar zou beschikken. Dit proefkonijn zit al te watertanden...

Vriendin voor de dood + gedicht

Het leven heeft iets tragisch. Klinkt misschien wat zwaarmoedig, maar dat moet dan zo maar even zijn. Een tijdje terug heb ik gebeld met A. A. is een prachtvrouw. A. cijfert zichzelf weg voor een ander. A. heeft al heel wat meegemaakt in haar leven, maar blijft altijd lachen. A. geeft stevige duwtjes in Vlindermanruggen. A. woont in het hart van velen, waaronder het mijne, gewoon om wie zij is. A. beleeft ook haar laatste jaar. Hoe moeilijk kan het zijn om over een naderende dood te spreken tussen zij die blijven en zij die gaan? Bijzonder moeilijk, want de onmacht langs beide kanten verlamt ieder normaal gesprek. Er wordt al eens gesteld dat de dood bij het leven hoort, maar dat maakt niemand iets uit die ermee geconfronteerd wordt in zijn dagelijkse omgang. Niets. Het blijft aartsmoeilijk en daar zit deze Vlindervent nu mee.

over-leven gesproken

sterven gaan, is dat
de wagen nemen
bestemming onbekend
en nooit meer weer
je foto op een poster

word je dan een bloem
na wat jaren of zo
of is het gewoon maar
stof en as en stof
op het kerkhof weg te vegen
van een vervallend graf

dat je foto niet verbleekt
dan soms per ongeluk gewist
en je stem nog lang te horen
maar wat als ik nog
zo een warme knuffel
dan ook niet meer

dood gaan
laat ook sterven
het hart binnen sluipen
van zij die verder mogen
om de tijd te laten helen
wat een mensenleven minder
heeft nagelaten

Frans V.