Nog snel even snel nog

Een jaarlijkse traditie heeft deze avond zijn beslag gekend: mosselen gaan eten met Mama Mia, wij als zoons met onze eega's. Gezellig met z'n vijven, het neefje en nichtje voor de gelegenheid bij iemand anders geparkeerd (of iemand anders bij hen, dat kan ook) en dan maar keuvelen, bijkletsen, onnozeliteiten vertellen, vergelijken van ditjes en datjes, dat alles in een sfeertje van niets hoeft, alles mag en kan, met een pouse-café (of hoe je dat ook moge spellen, ben te tam om het even op te zoeken) als afsluitertje.

We zijn nogal een volkje van tradities, de Vlinderman'sen (of Verwimp'sen, Van Der Auwera'sen, Luyben'sen, Vandezande'sen, kies maar) en onafhankelijk van elkaar hadden twee schoondochters van Mama Mia toch al eens bevraagd of de mosselen er dit jaar nog wel van zouden komen... Het moet zijn dat er iemand bijzonder scherpe oren heeft die kilometers verder opvangen wat niet voor haar bestemd was, maar kijk, ineens was daar de uitnodiging en dus zit uw Vlinderman hier volgevreten maar voldaan met een zalige grijns op het al even zalige smoelwerk nog even te tokkelen.

Om te zeggen dat het gesmaakt heeft en dat er morgen gewérkt zal worden te alhier. En dat hij dus moet gaan slapen om lekker veel krachten op te doen...

Prettig weekend, lui, en tot morgen of zo. Als ik dan niet gewoon te uitgeput ben om hier wat dan ook te komen neerpoten.