de waarde van een diploma
Aangezien de politiek er qua beleid momenteel niet echt veel van bakt, zijn de immer ijverige journalisten in dit land naarstig op zoek naar ander nieuws om lezers- en kijkersgaren bij te spinnen. Een item dat nogal heftig de gemoederen beroert is dat van ene hoge politiefunctionaris, die een tweetal secretaressen buitensporig zou hebben gepromoveerd, zonder rekening te houden met hun diploma's. Van alle kanten wordt er gefulmineerd op deze zogeheten over het paard getilde benoemingen en alle koppen moeten en zullen rollen vooraleer de verongelijkte doorsnee Belg, die dergelijk geluk beroepsmatig niet en nooit heeft meegemaakt, zijn gram zal hebben thuis gehaald.
Kijk, daar word ik dus niet goed van, eh. Los van het feit of diene functionaris nu in recht en rede heeft gehandeld, noch of die dames dat nu al dan niet verdiend hebben, stel ik mij vragen bij het huidige systeem in dit land om 'loon naar diploma' als de norm te hanteren bij het bepalen van iemands verdienste, in plaats van 'loon naar werken'. Doorgaans is het terecht iemand te waarderen naar dat ooit behaald vodje papier met officieel gewicht van vorming. Echter, er is ook nog zoiets als levenservaring, meer lyrisch omschreven als 'the college of knowledge' of 'the university of life'. Daar bestaat geen diploma voor, geen getuigschrift, geen attest. Dat staat op het lijf van de betrokkene geschreven en dat blijkt uit de manier waarop hij of zij de zaken op de werkvloer aanpakt.
Plaats trouwens gerust het gros van die universitairen en hoger opgeleiden daar op een gegeven moment maar eens naast en zie hoe zij hun werk klaarmaken op een 'gedegen' manier. Een normaal mens zal daarvan verschieten, ik geef het u graag mee, uit eigen ervaring trouwens. Iemand die nog maar net vijf jaar zijn broek heeft versleten op de schoolbanken méér betalen dan iemand met 20 jaar ervaring, het is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Wat zou dat broekie nu een meerwaarde hebben, zo uit de theorie in de praktijk gepleurd? Nou?
Affin, we zullen het wel verder in de kranten volgen, maar vooralsnog ben ik pro de gedurfde aanpak van die functionaris. Of was het nu commissaris?
Kijk, daar word ik dus niet goed van, eh. Los van het feit of diene functionaris nu in recht en rede heeft gehandeld, noch of die dames dat nu al dan niet verdiend hebben, stel ik mij vragen bij het huidige systeem in dit land om 'loon naar diploma' als de norm te hanteren bij het bepalen van iemands verdienste, in plaats van 'loon naar werken'. Doorgaans is het terecht iemand te waarderen naar dat ooit behaald vodje papier met officieel gewicht van vorming. Echter, er is ook nog zoiets als levenservaring, meer lyrisch omschreven als 'the college of knowledge' of 'the university of life'. Daar bestaat geen diploma voor, geen getuigschrift, geen attest. Dat staat op het lijf van de betrokkene geschreven en dat blijkt uit de manier waarop hij of zij de zaken op de werkvloer aanpakt.
Plaats trouwens gerust het gros van die universitairen en hoger opgeleiden daar op een gegeven moment maar eens naast en zie hoe zij hun werk klaarmaken op een 'gedegen' manier. Een normaal mens zal daarvan verschieten, ik geef het u graag mee, uit eigen ervaring trouwens. Iemand die nog maar net vijf jaar zijn broek heeft versleten op de schoolbanken méér betalen dan iemand met 20 jaar ervaring, het is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Wat zou dat broekie nu een meerwaarde hebben, zo uit de theorie in de praktijk gepleurd? Nou?
Affin, we zullen het wel verder in de kranten volgen, maar vooralsnog ben ik pro de gedurfde aanpak van die functionaris. Of was het nu commissaris?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten