Film: Untraceable

Wie zin heeft in een goede film, die moet maar eens kijken naar 'Untraceable', een in mijn ogen steengoeie film over wat iemand met het 'anonieme' internet kan aanvangen. De film handelt over een website 'KillWithMe.com' en brengt het verhaal van een zieke geest die dieren en mensen ontvoert en vervolgens laat (!) vermoorden op basis van het aantal bezoekers. Het is geen film voor watjes, er komen nogal wat expliciete beelden in voor, maar wat mij het meeste trof in de film is de link naar het gedrag van mensen zoals u en ik. We lachen allemaal wel eens met wat voor rotzooi we in onze inbox binnenkrijgen, waarop mensen te zien zijn die pech hebben, tegen een paal aanknallen met hun hoofd en daar ongetwijfeld veel hoofdpijn aan over houden, toevallig gefilmd en de volgende dag al tot vermaak van ons allen digitaal de wereld rondreizen in en met hun miserie.

Er zijn genoeg websites over de hele wereld te bezoeken, waarop we een pervers inkijkje krijgen in de ellende die onze wereld heden ten dage te bieden heeft. Dat gaat dan over terrorisme, mishandeling, seksuele uitbuiting, militaire acties, misvormde mensen, snuff-stuff, het houdt gewoon niet op. En wat het ergste is: niemand beseft ten volle zijn eigen bijdrage aan de leveranciers ervan. Immers, hoe meer we met zijn allen dat spul blijven bekijken, hoe meer er een marktnood ontstaan, die volgens economische principes dient vervuld. Yak!

Soit, we gaan er niet al te veel over berichten, al durf ik hier en nu wel de vraag stellen: bent u ook zo iemand? Kijkt u ook naar de miserie op het internet, al was het maar om jezelf gelukkig te prijzen dat jij niet het hoofdpersonage bent in dat flard van een ongelukkig leven? Ik heb het er in ieder geval mee gehad. Ik doe niet meer mee. Internetshit heeft zonet een deelnemer verloren.

zaterdag, veeldag

Vlinderman staat ineens aan het begin van een heel nieuw leven, eentje dat gedeeld mag/dient met Nip. We zijn gaan genieten van een terrasje op onze Dageraadplaats en via via kwam het gesprek over hoe verder. Nog nooit eerder ben ik zo bezig geweest met meer dan enkel rekening houden met mezelf. Er is ook niet echt een enkel zelf meer, alleen maar een wij, en rouwig ben ik daar helemaal niet om. Vanaf ons ja-woord is er een definitieve verandering, eentje dat maakt dat er niet meer eenzijdig beslist wordt van dat ga ik doen of daar wil ik naartoe, nee, het is dat gaan we doen en daar gaan we naartoe. Wat een geruststelling, overigens!

Deze dag hebben we zalig doorgebracht in 'den Ikea' en nu kunnen we er alweer een tijdje tegen. Alles staat nog in zakken en kartonnen verpakkingen en dat blijft ook zo, vandaag dan toch, vermits het al laat genoeg geworden is om te beslissen dat er nu toch niets meer aan te veranderen valt. Gewoon nog wat luieren en dan bedje in, om naast Nip morgen wakker te worden en te weten dat er een heuse Cultuurmarkt in Antwerpen. En moet er dan nog wat meer zijn? Ja! Gij en wij, de wereld, draaiend en tollend van geluk!

Blogjes

wat zal ik aandoen vandaag? Gewoon kleren zoals ik ze elke dag? Of een beetje afwijken van de bende en een halve weekse baard erbij? Misschien een vliesje vriendelijkheid voor de mensen rondom, een laagje begrip voor de dakloze, een petje verstand om zinnig de week af te ronden, een paar combatshoes om de onaardigen in de buurt met ferme pas achter mij te kunnen laten. Of toch maar gewoon? Hm, moeilijk en we moeten naar een feestje. Een feestje voor SM Lenie, omdat ze jarig is. Beetje gezellige boel gaan maken met nog een hoop volk, schoon begin van het weekend. We zullen het in ieder geval niet zo gemakkelijk verleren, feestjes bouwen.

Hoe het verdere weekend er nog gaat uitzien, is nog wat onduidelijk, al geeft Bibi zondag wél present op de Cultuurmarkt in Antwerpen en draag ik poëzie voor tussen 15u00 en 16u15 in Den Hopsack (ge weet wel, Grote Pieter Potstraat 24 te 2000 Antwerpen). Het lijkt trouwens al lang geleden dat ik nog eens op een podium gestaan heb, nu ik de laatste Muzeval enkel even goeiendag ben gaan zeggen (nog teveel te doen toen), met andere woorden: Vlinderman wil er nog eens een stevige lap op geven.

Soit, wat zit ik hier nog te doen, moet naar Hoboken, zie! Lenie, here we come!!!

De eicel slaat weer toe, ga hem knuffelen!

Wie de lul van het jaar van het bloggen wil lezen, kan terecht op volgende link. Geef hem allemaal een dikke knuffel, de vent ziet ze vliegen van hier tot in Tokyo en verdient toch minstens één iemand die hem kan vergeven voor het feit dat hij ademt en daardoor de kracht vindt andere mensen af te zeiken. Allen daarheen dus en knuffelen maar. Tipje: doe het anoniem, want een vriendelijk gebaar in die richting ontaardt al eens in bedreigingen allerhande. Met sommige doctor-psychologen in dit land moet je al voorzichtig zijn, het is maar dat u het weet.

Arbeiten mahl!

De eerste werkdag na een vakantie van bijna drie weken zit er alweer op. Fantastisch gevoel trouwens om terug te keren naar een job, waar tijdens je ontspanning het werk zich niet noodzakelijk heeft blijven opstapelen, wachtend op je terugkeer. Op deze manier wil ik nog wel enkele jaren na elkaar doorgaan met relaxte vrijafjes, zoveel is duidelijk. En dus zeg ik via deze weg tegen mijn collega's een welverdiende proficiat!

We zijn in ieder geval terug in het normale patroon gestapt van het leven van alledag. Bibi uit huis werken, Nip in huis de boel beredderen. Meer moet dat voorlopig niet zijn, dachten we zo. Uiteraard zijn er die ringen die plots aan onze vingers prijken, maar wat dat nou helemaal verandert? Feitelijk niet zoveel in de praktijk. We zien elkaar gewoon nog steeds graag, belijden dat op dezelfde manier als we dat al vier jaren doen en knuffelen nu niet meer of minder dan voorheen. Het is meer een gevoel van 'ha' en een soort fierheid die tussen onze twee oren zit. Ook een vaag vermoeden van nieuwsgierigheid naar de toekomst, zo van 'hoe gaan we dit verder beleven', een belofte ook aan een lekkere toekomst. Zalig, feitelijk, zeker als je beseft dat het maar 'een boterbriefje' is, en dat de liefde hier al lang geleden bezegeld en binnengelaten was...

Laat ons even eindigen met een grappige voetnoot in het ondertussen nog maar prille Borgerhoutse parkeerbeleid: sedert 10 juli ben ik de trotse eigenaar van een bewonerskaart, zodat ik de Vlindermobiel niet betalend moet parkeren voor mijn deur. Nu, amper anderhalve maand na afleveren en goed amper iets meer dan twee maanden na het invoeren van het betalend parkeren in onze buurt, krijg ik al een nieuw vignet in mijn bus gedropt. Er zijn wat wijzigingen, beetje overlappen met andere zones, beetje meer ruimte. Waarschijnlijk, en dat zal ik niet tegenspreken, is er heel wat denkwerk voorafgegaan aan het invoeren van al die parkeerzones in Antwerpen en zo, maar konden 'ze' nu echt niet voorspellen dat het vorige vignet een maat voor niets geweest zou zijn? Al die bomen die nu blinkend geel verdeeld worden omdat er weer eens wat veranderd is, ik mag er niet aan denken. Vlinderman een streepje groen door de rekening? You bet!

Midweek woensdag

We hebben vandaag alweer het één en ander afgehaspeld: papieren voor de broer, papieren voor SM Lenie, alles ter plaatse gebracht, voor de (alweer gesloten) deur van het ziekenfonds gestaan, een partytent gaan ophalen die vorige week maandag (of zo) zo onder een stormige vlaag heeft geleden dat we ze gelijk zijn gaan binnenleveren op het containerpark (ongeveer een halfuur aangeschoven daar, ik begin zowaar bijna sympathie voor de stiekeme sluikstorter te voelen, een opwelling die terstond de kop wordt ingedrukt, vuillakken zijn het!) en dan was het nog even naar de supermarkt, frigo wat aanvullen en dan eindelijk naar huis.

Daar vond Nip ondertussen een alleraardigste foto op de binnenkant van onze slaapkamerdeur, waarop Bibi zich in quasi vol ornaat aan haar vertoont. En het moet gezegd, haar goesting om ooit nog naar de Chippendales te gaan kijken is bij het zien daarvan alleen maar toegenomen... Nu, ik peins niet dat dergelijke afbeelding hier op zijn plaats zou zijn, dus vergeet het maar, misschien dat je 'm even mag zien als je hier eens lijfelijk op bezoek komt, maar zelfs dat is niet zeker.

Soit, ik lees ondertussen wat her en der bij en zie dat het hier in Vlaanderen/België weer stevig misgelopen is links en rechts. Versmachte baby's, kindjes die op hun hoofdje vallen en overlijden, vermoorde kinderen, brandstichtende opgesloten asielzoekers, racistische BOIC-artsen, overvallende ex-voetballers, mishandelende Missenmakers en misselijkmakende ontkenningen daarvan, Russische Kille Woorden en brandende vliegtuigen (om er toch ook even het buitenland bij te betrekken), het kan dus werkelijk niet meer op. En dan ben ik werkelijk blij dat we er meer dan een week zomaar tussenuit waren, dat we ons daar allemaal niet al te veel van moesten aantrekken. En dat Tia goud gesprongen heeft, doet dan ook weer wat meer deugd dan al het voorgaande. En ook dat binnenkort de schoolpoorten weer opengaan, is iets om naar uit te kijken. Omdat het dan altijd kriebelt. Heb jij dat ook nog?

Terug thuis

We zijn terug thuis! Na een spannende voormiddag, want we moesten nog langs Parijs geraken :) Na aankomst in België zijn we eerst langs Mama Mia gereden, om vervolgens te stoppen bij SM Lenie. Het was bij allebei en langs alle kanten een hartelijk weerzien. We waren dan misschien amper een goede week weg geweest, maar toch. Vlinderman deed voor het eerst zijn 'Route du Soleil', anderzijds waren nog hij noch Nip al eens als getrouwd stel onderweg naar wat dan ook (behalve het motel voor onze huwelijksnacht, maar daar praten we niet over).

We hebben net ons frietje achter de kiezen (wat zijn we toch geweldige Belgen zo af en toe), Miss Jackie T heeft ons met een uitgebreide conversatie begroet en zit nu naast Vlinderman vanalles te likken, ook al blinkt ze als een vers geperst kacheltje, en Bibi heeft zijn mailtjes binnengetrokken. Nu, dat waren er zoveel, dat ik terstond beslist heb het nodige morgen af te handelen, of de dagen die daarop volgen. Eerst met de kersverse vrouw een filmpje meepikken, vervolgens wat uren doorbrengen in de echtelijke stede en dan zien we wel weer verder...

Wat fotomateriaal betreft, voor wie erop zit te wachten: nog even geduld, het komt eraan, maar nu eerst op adem komen. Er valt immers nog zoveel te verwerken dat tijdens ons reisje is blijven liggen, het lijkt wel alsof het nooit op zal houden. En gelukkig maar ;-)

Onderweg

Het is maandagochtend, op de achtergrond speelt 'When a man loves a woman', het miesert en we staan op het punt om terug te vertrekken naar het verzopen Belgenland. Wie weet voeren we wel een zonnige dag mee in ons zog (wat ons één maal is gelukt, zou ons toch een tweede maal moeten lukken, niet?) Affin, 't is maar om te zeggen dat er weer vele kilometers bedenkingen zullen bijkomen de volgende dagen en dat het hier wat stiller dan normaal zal zijn...

Périgord # 6

Veel valt er hier niet te lezen vandaag, het is Nip die aan de beurt is om op haar blog onze wedervaren te verhalen. Het loopt alleszins op zijn einde, zoveel kan ik hier al wel melden. Binnenkort is het gedaan met huwelijks reizen en dan herneemt het gewone dagritme zichzelf, terwijl Nip en Vlinderman zich toch gehuwd weten. En in dat voelen we ons super!

zomerzwanezang - haiku

onstuimig water

een zwaan grondelt langdurig

herfst stilaan in zicht

Frans V.

Le Perigord # 5

Vandaag een beetje rustiger aan gedaan, het is immers weekend, ook voor de huwelijksreizigers. Daarom lekker lang uitgeslapen (nou ja, niet voor den halftienen ons bed uit), rustig ontbeten, beetje gelezen in de zon op het zuiders terras en vervolgens een doucheke gepakt. No hurries, lekker relax. Ondertussen had de gastvrouw ons een stevige maaltijd canard bereid en daar konden we dan eindelijk onze zaterdagse remmen op los gooien.

We hebben het beperkt gehouden: eerst naar een abdij in de buurt gaan kijken, ergens in Cadouin, en daarna even gaan zennen bij een bende hippie-achtige vrolijke gasten, die naast de weg een paar wigwams of tipi's hadden opgesteld en waar je kon gaan snacken of gewoon wat drinken - zag er trouwens een gezellige bedoening uit iedere keer dat we er passeerden en wie Vlinderman kent, weet dat ie daar dan toch wel eens halt zou houden...

's Avonds zijn we in een klein plekje achter Lalinde gaan eten, Chris en Theo trakteerden voor ons huwelijk (MERCI!!!) op een avondje uit. Theo en Bibi aan de paella, Nip aan de eendeborst en Chris aan de mosselen, temidden van een hele hoop volk dat ook aan het eten was. Ik probeer er al een hele avond een naam op te plakken om het hier te kunnen omschrijven, maar ik slaag er maar niet in. Het houdt het midden tussen een boerenkermis, een braderij, een benefiet en een openluchtdinges van de Scouts of de Chiro. In ieder geval bijzonder, dat kan ik je nageven. En de zanger/muzikant van dienst, die noemden we lacherig Cro-Magnon. Op de foto's later zal je wel begrijpen waarom. 

Soit, morgen zondag, vervolg weer bij Nip :)

Frans V. & Nip

Le Perigord #4

Voor verslag over dag nummer vier, verwijs ik u alweer graag door naar Nips blog, waar de voorbije activiteiten lekker opgesomd werden en waar ik niets meer aan toe te voegen heb. We tellen nog steeds de dagen op, in plaats van af te tellen, puur omdat het zo veel plezanter blijft dan het eigenlijk in realiteit aan het worden is: te kort, véél te kort... 

Nu, we kniezen niet en blijven vrolijk verder dollen, zonder rekening te houden met de wereld, waar je geen koning mag spelen of God mag zijn zonder voorgeboortetoestanden of zo...

frisjes - haiku

zee vol zonnebloem

een kudde grote koppen

naar de grond, 't wordt herfst

Frans V.

Le Perigord #3

Vandaag is het weer aan Vlinderman om te verhalen over de voorbije Franse dag met bruid Nip. Om kort te gaan: het was hier stralend weer en we hebben onze dag dan ook bijzonder goed gevuld. We zijn begonnen in Lalinde, waar we gesnuisterd hebben op de lokale markt en genoten van het uitzicht op de markt en enkele ansichts buitgemaakt hebben om later nog op te sturen (mensen, sms jullie adres eens!!!) Vervolgens voerde de Vlindermobiel ons naar Sarlat La Canéda, waar twee zalige pizza's op ons gewacht hadden om hun naam te horen afroepen en vervolgens verorberd te worden. We hebben in Sarlat vervolgens het gebruik van de Franse WC geweigerd en hebben gebruik gemaakt van dezelfde locatie van de pizza's zaliger, vooraleer we weer verder trokken (en ergens hebben we nog een jurkje voor Nip gevonden ook, maar daar vertellen we later misschien nog meer over).

De volgende locatie om halt te houden, was in Domme. Stugge en steile weg naar boven verteerd, maar het was de moeite, vermits we daar pas echt een paronamisch zicht op nogal een stuk van de streek rond de oevers van de Dordogne voor de kiezen (ogen?) gesmeten kregen. Buiten het feit dat de GPS ons na afloop over een zo mogelijk nog steiler zandweggetje naar beneden wilde sturen, was dat een bijzonder moment.

We hadden nog enkele uurtjes over voor het matineetijd was en dus zijn we nog even langs Beynac gereden (lag toch op de weg naar 'huis'). Met veel zweet en vloek naar het daar regerende chateau geklommen, enkel om vast te stellen dat de laatste gegidste toer al 8 minuten geleden vertrokken was... Grrrmmblll! Soit, dan maar verdergereden (uiteraard eerst na terug afgedaald te zijn) en nog een gezellige avond met Chris en Theo doorgebracht. 

We blijven dus genieten en zijn al volop op zoek naar werk en woonst in de streek :p

Le Perigord #2

Om een beetje afwisseling in verslaggeving te verkrijgen van deze huwelijksreisachtige toestanden, hebben we het verslag van vandaag op de blog van Nip gezet, zo HIER ergens... Fiets er gerust eens langs en stay tuned for this lovers' travellin' 

We blijven alvast genieten en ja, we zullen wel terugkeren als het zover is, maar voorlopig blijven we dus nog even hangen hier, rustig op ons gemak, een koningskoppel zondagskinderen in Frankrijk, waar geen God iets op aan te merken kan hebben...

Groetjes, 

Frans V.

De Perigord # 1

We zitten hier sedert deze namiddag in de Perigord in Zuid-Frankrijk te genieten van een glaasje goede wijn en bedenken ons dat we ons thuisfront ook nog een beetje op de hoogte moeten stellen van onze eerste wittebroodsweekdagen... Wel, all is well! Na twee dagen reisplezier (de gekken die het in één dag klaarspelen met de wagen tot hier te rijden, die mogen het wat ons betreft hebben) zijn we hier hartelijke verwelkomd door Chris en Theo en die bedolven ons deze avond gelijk onder hele borden streekproducten en met hele karaffen streekvloeistof. Tof allemaal en we hebben voor de komende dagen nog een heel arsenaal aan suggesties af te werken om er in ieder geval een mooie huwelijksreis van te maken. 

Mensen die ondertussen vragen aan ons te stellen hebben, zullen nog even op hun honger moeten blijven zitten, vermits er andere zaken voorrang hebben en sommige toegangscodes niet aanwezig zijn te alhier. Soit, tot een volgende bijdrage, hopelijk morgen, misschien pas overmorgen of de dag erna, u ziet het wel.

Frans V. & Nip.

Doegdoeg

Het gaat er van komen, zodadelijk stappen we in de wagen en zijn we er even van tussen. Voor de katten wordt goed gezorgd (thanks, Britt!) en zo hoeven we ons geen zorgen te maken. Een paar dagen, meer moet dat niet zijn, en de familie krijgt ons adres mee, zodat ze ons weten te bereiken. Normaal gezien stopt de blog niet, vermits er waar we heen gaan ook internetverbinding is, maar het zal niet bijzonder druk worden (alhoewel, met mijn lichte verslaving aan dit stukje Vlinderman weet je maar nooit). Ik wens jullie het beste toe en tot binnenkort, wanneer we terug naar school mogen en van die dingen. En uiteraard komen hier ook nog foto's en zo...

Een huwelijkse foto

Het zijn en blijven speciale dagen, zo voor, op of na een huwelijk. Na het geven van honderden kussen, het schudden van (bijna) honderden handen denk je er te zijn en verder te kunnen gaan, maar dan komen die - altijd geapprecieerde - digitale handkusjes er nog bij (de enkele rancunceuse oetlul met zijn eigen grote onzin daar gelaten) en dan wordt het pompen of verzuipen. En vermits we nog even thuis zijn, is het alle hens aan de dekpomp geblazen. Gelukkig zijn we optimistische bruidsmensen en doen we het allemaal met de glimlach. Er zijn trouwens al wat foto's te bewonderen op Nip's blog, maar ik heb er een andere hier (beetje verstopt voor mijn nustaande). De rest volgt later wel eens...

Nicht Els met Nip (foto © FV)

Het huwelijk: een moeder aan het woord

Het is zover: Nip en Vlinderman zitten in het bootje en roeien zúllen ze! Nip en Vlinderman, dat zijn ook Nina en Kurt, en ook al is dit de blog van Vlinderman, soms moeten we hier ook eens het moederhart aan het woord laten. Mocht u dus vragen hebben over het feit of Vlinderman het gisteren droog heeft kunnen houden, dan bied ik u een inkijkje in een moment waarop dat (naast enkele andere momenten, maar daarover later meer) het moeilijkst was. Bedankt, Mama Mia!!! En u, blogbezoeker, lees mee en leer Vlinderman weer wat beter kennen, gezien door de ogen van een fantástische mama.

Huwelijk Kurt & Nina
16 – 08 – O8

‘Mensen geven elkaar namen
en er is een naam
die je liever is dan alle andere namen.
Je bent bij iemand thuisgekomen.‘
(Phil Bosmans)

Kurt en Nina,

We mochten er al enkele jaren iets mee van proeven en vandaag wordt het bevestigd: Kurt, jij, en Nina, jij, jullie zijn bij elkaar thuisgekomen. Wat wij zien, horen en voelen, doet ons tevreden zeggen: ‘Het is goed zo, zij én wij, we varen er allemaal wél bij’.

Maar vandaag gebeurt er iets meer: jullie trouwen, jullie laten aan iedereen zien, in het bijzijn van getuigen, dat jullie voorgoed samen door het leven willen gaan en jullie laten het door de wet bevestigen.

Kurt, toen je ongeveer een jaar geleden Nina ten huwelijk vroeg op de heerlijke, ouderwetse, traditionele en ontroerende manier zijn er velen verbaasd geschrokken: ‘Kurt die gaat trouwen!‘ En jij, Nina, je was er ook enorm van onder de indruk, alhoewel jullie er zeker tevoren reeds veel zullen over gedacht en gepraat hebben. Trouwen in deze tijd, ’t lijkt niet meer zo evident…

Gelukkig kennen jullie in de eigen dichte omgeving mensen die ooit hetzelfde deden en die er tot op vandaag gelukkig mee leven.
Maar jullie kennen er ook die de pijn van de liefde gevoeld hebben, de scherpte van de onmacht, en jullie hebben ze – hoe dan ook – andere wegen zien gaan…
En toch zeggen jullie: ‘Wij trouwen!‘ Dank voor die beslissing. ’t Is een geschenk, op de eerste plaats van jullie aan elkaar, maar ook voor ons. Jullie willen de liefde gelijk geven. Proficiat!

Kurt en Nina, jullie hebben beiden ieder apart een stuk levensweg afgelegd, waarin veel werd verwerkt en waarin veel is gerijpt. En dan hebben jullie elkaar ontmoet en beslist om samen verder te gaan, met een hele bagage van wat voorbij is…
Weet dat daar een hele rijkdom in zit.
Vandaag spreekt alles van liefde.
Blijf geloven – ondanks alles – dat er aan het aller begin van jullie reis liefde in de bagage werd gestopt – liefde tussen twee mensen, bij jou, Nina en bij jou, Kurt, liefde die toen zo sterk was, dat jullie mochten geboren worden. Ook die liefde blijft in jullie bagage. Daarna heeft het leven zijn eigen wegen gezocht…
Gelukkig bléven er mensen én kwamen er nieuwe bij die met zorg en aandacht, met respect voor jullie eigen rijkdom én kwetsbaarheid, weer veel liefde in jullie bagage stopten. Al die liefde weegt zwaarder door dan alle ballast. Het is die liefde die jullie bekwaam heeft gemaakt om nu tot elkaar te kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou!’ want enkel liefde kan liefde leren…

Welkom in de familie, Nina! Je krijgt er zomaar ineens 2 ‘schone-broers’ bij: Jurgen en Yoeri en 2 ‘schone-zussen’: Joke en Sylvie. En nu ben je écht ‘tante Nip’ van Silke, Sander, Tibor, Thyne, Merijn en Erinn.

Kurt, jij weet dat hier vandaag nog iemand zou gestaan hebben, met weinig woorden, maar fier en gelukkig… Hij is nu in goed gezelschap: Alice zal er een kwinkslag bijhalen en papa zal tevreden glimlachen.
Ik wil écht geloven dat zij meegaan langs jullie weg.
En dan zijn er nog de moeders, Kurt en Nina, noem ze nu ‘schone-moeders’ of anders, maar ’t is een sterk ras en op de achtergrond in jullie leven zullen ze er steeds zijn, ten volle.

Kurt en Nina, we wensen jullie alle geluk van de wereld toe:

‘Geluk
toch broos en ongeneeslijk teer,
geluk, het doet bijwijlen zeer,
maar houdt je in z’n zachte tover
…
en…
dat gaat nooit meer over.'
(Miet Meys)

AUB! Blijf de liefde gelijk geven!

Mama Mia

Trouwerij

En wijlie weg, woehoeeee!!!!

Kortweg

Zenuwen? Mwoah, toch een paar, maar ze zijn onder controle, volgen gedwee de zweep van het stramien van een Vlinderman 'on the road'. Wilde ik nog even met jullie komen delen, vooraleer ik het afnok :p

The Final Countdown

Eerst en vooral een rechtzetting: Mama Mia is níet gestresseerd en SM Lenie feitelijk ook niet (meer)! Ze tellen allebei samen met Nip en Bibi af naar de dag dat mijn leven zinvolle inhoud krijgt doordat het eindelijk zal worden gedeeld. En daar doe ik dus niets van af, eh!

Ik zit hier maar wat eenzamig te zijn, terwijl Nip bij SM Lenie de verzorging van een prinses ondergaat. En ik heb er meer vrede mee dan ik aanvankelijk had gedacht. Het is ook niet niks voor een moeder om haar dochter weg te geven, toch? Dus berust ik, in de wetenschap dat morgen een nieuwe era aanbreekt, met een mooie ja voor elkaar en voor het leven en de dagen niet meer alleen doorkomen. Het is in die zin triest dat er mensen zijn die dat geluk niet (h)erkennen, maar we zullen een voorbeeld zijn voor hen. Dit licht moet voor iedereen zijn.

Dit wordt mijn laatste bijdrage hier van een van een ring verstoken Vlinderman. Vanaf morgen spreken we van een (Vlinder)man die bevrijd werd van de ketenen van onzekerheid. Hoe dat gesprek dan zal verlopen, zien we dan wel, want voorlopig ken ik er geen blaas van...

Nog één maal slapen + Moeder

Vandaag is het de laatste dag van een tot nog toe redelijk turbulent leven. Het leven van een Vlinderman, die zich al eens durfde vergalopperen in zijn drang zoveel mogelijk te zien op één dag, die niet bezig was met de toekomst, die hem van in het begin niet echt leek toe te lachen, het leven van een bestaan vol hindernissen, zo leek het wel. Een kleine vijf jaar geleden kwam er een jongedame in beeld, die zo vol frisse ideeën zat, dat Vlinderman er een beetje beduusd van opkeek. Weg die blik naar zijn navel, om eindelijk eens met echte ogen naar de wereld om hem heen te kijken. Een beetje bij de hand genomen ook, begon hij te verkennen, niet om zich veilig te stellen tegen de stekels die 'het leven' hem konden prikken, maar om de schoonheid van 'het bestaan' te ontdekken. Een lief wezen had hem ten lange leste kunnen doen ontbolsteren (als het gepermitteerd is om zoiets over jezelf te stellen).

Vandaag zal een dag zijn, die absoluut níet gevierd wordt. Het is de dag die zal neergelegd worden ter registratie als de laatste die er gewoon moest zijn. Een beetje verplicht levensuur, zo u wil. Iets dat ondergaan wordt, om daarna verder te stappen op een gloednieuw heraangelegd pad (tweedehands kan ook mooi zijn en als nieuw ogen). Wij malen er niet om. Wij gaan verder gaan dan we ooit hebben aangedurfd en de gids zal uitstekend zijn, zal doen alsof die weg gekend is als de eigen broekzak, terwijl mijn hand zal worden vastgehouden in een gidsende zekerheid dat we wel ergens zullen uitkomen waar het goed toeven zal zijn. Wij zijn sámen onderweg, halleluja, kent u het liedje ook?

Uitslapen is er om diverse redenen vandaag dan ook weer niet bij, al hadden we het ons voorgenomen. Er moeten nog wat laatste voorbereidingen getroffen, laatste handen gelegd aan uitgestelde zaken, om vervolgens nog op onze knieën wat te smeken om op zijn minst droog weer morgen, al zal het alvast mij een rotzorg wezen mocht het onverhoopt toch regenen. Een beetje nattigheid heeft mij nog nooit tegengehouden in wat dan ook, integendeel.

Nee, vandaag zal níet gevierd worden, maar wie wél gevierd dient, dat is moeder. Mama Mia, SM Lenie, ge hebt mijn onverdeelde en dankbare aandacht vandaag, mijn dankbaarheid zelfs onmeetbaar groot. Want zonder U zou morgen niets zijn, laat staan dat er dan sprake van 'ons' zou geweest kunnen...

Nog twee maal slapen

Goedemorgen, deze morgen. Even meegeven aan de niet altijd even aandachtige volger onder u: vermits we nogal wat te doen hebben deze laatste dagen, durft er al eens een antwoord op een gestelde vraag achterwege te blijven. Dat is niet omdat we onbeleefd zouden zijn, maar omdat we er niet meer aan gedacht hebben... Bij deze dus een sorry aan al die mensen!

Soit, vandaag gaan we (Nip en Bibi) nog een laatste spurtje trekken, zodat we morgen lekker feestdagje kunnen spelen zonder nog wat dan ook te moeten regelen. Het zal trouwens moeilijk worden, want dan zijn alle winkels en aanverwanten gesloten :p Nee, morgen gebeurt er nog wat praktische rommelarij, maar verder willen we uitslapen en van die dingen. In alle nederige kleinburgerlijkheid, dat spreekt voor zich. Mochten we Van Saksen-Coburg heten, zou het misschien in een andere stijl zijn...

De spanning lag de laatste dagen bij de moeders (dames, kalmeer eens, er dient hier genoten te worden door ons en ook door uzelven!), maar nu voelt Vlinderman toch ook vanalles tussen middenrif en broeksriem, zonder dat daar een tafelwasbordje verschijnt... Hm, aan de slag maar weer en verslag later, veel later, als we veel verder zijn en jullie ook en de wereld blijven draaien en de vogels nog steeds aan het fluiten en Miss Jackie T nog steeds in de gordijnen en ...

anonieme huwelijksbelagers

Vlinderman had gedacht het hier normaal te kunnen houden met een slot op de reacties (ze moeten eerst door Bibi goedgekeurd worden op zevergehalte, of eerder het ontbreken daaraan), maar zo enkele dagen voor mijn huwelijk met Nip stel ik vast dat er toch enkele rotte appels op het internet rondsnuisteren, op zoek naar een manier om in alle anonimiteit iemands plezier/geluk te vergallen. Laat ik even enkele zaken voor die verziekte geest(en) op een rijtje zetten:

1. Vlinderman huwt Nip en daar steekt geen enkele anonieme sukkel een stokje voor, niet door te stoken, niet door ons misvormde baby's toe te wensen, niet door ons een record toe te wensen in de snelste echtscheiding ooit, niet door ons aan te raden op zoek te gaan naar een goede echtscheidingsadvocaat of anders maar over te gaan tot een passionele moord (hey, anoniem, het is dus passionele en niet passionale, stukske anonieme loser da ge bent). Trouwens, Bibi's penis afsnijden is ook geen oplossing om misvormde baby's te voorkomen (en die was nog geeneens anoniem gepost).

2. Blijkbaar is/zijn die anonieme(n) ervan overtuigd dat Nip en Vlinderman staan voor 'avant-garde' of zoiets. We hebben nieuws voor hen/hem/haar: de avant-garde heeft zijn beste tijd gehad in onze ogen. Dat wil niet zeggen dat we er tegen zouden zijn (dat zou pas echt avant-gardistisch zijn), maar dit binnenkort gehuwd koppel houdt gewoon van poëzie tout court en hoeft daar geen aparte visie bij te hanteren. Er is voor ons geen voorbeeld in Zürich te halen, er hoeft geen maatschappij ontkend en hervormd te worden, voorhoedegevechten zijn niet onze stijl. Wel kan vooral Bibi zich eens uitleven in het duiden van een paar maatschappelijke pijnpunten, so what.

3. Iemand die voltijds werkt voor zijn kost en iemand die nog studeert, dat zijn niet direct voorbeelden van een bohemièn, is het niet, Anoniem? Of vergeten we dat voor het gemak om verder te kunnen schelden?

4. Voorgaande waren al drie punten teveel voor de anonieme belager des Vlindermanblogs. Het wordt tijd om me met meer dan voldoening gevende aandacht op iets belangrijkers te richten. ER zou immers wat kunnen gebeuren als het zo verder gaat.

Allez, nu we dat weer van onze bult hebben (en wie nieuwsgierig is naar welke vunzigheid hier vooral niet als reactie is verschenen, die kan altijd een mailtje sturen, ik bezorg dan wel eens een printscreentje), kunnen we weer verder met mijn kleinburgerlijke huwelijksvoorbereidingen. Met veel deugd trouwens, ik herhaal het met bijzondere en gepaste trots. Nog drie nachtjes slapen, zie!

Nog drie maal slapen

Na maanden lang talmen, zonder dat we ons daar echt bewust van waren (het is nog allemaal zo veraf, weet je wel), is het nu alle hens aan dek. Gelukkig dát er toch al redelijk wat zaken geregeld waren, zodat niet letterlijk alles in de laatste week valt, maar we hebben er ons toch best wel een klein stukje op verkeken. En dan die zaken, waar je letterlijk pas op het laatste ogenblik aan denkt. Ik som een klein rijtje op:

- menukaarten voor op tafel
- een pak dat nog gestreken moet
- kleine dankattenties
- benodigdheden voor bovenstaanden
- fotograaf regelen
- lijsten voor bruidsmeisjes
- tafelnamen verzinnen
- en wat we nog allemaal aan het vergeten zijn...

Ik dank de voorzienigheid die me nog een ruime week vakantie deed plannen voor het allemaal in het honderd zou gelopen zijn. En dan moet je weten dat we toch voor een vlekkeloze dag gaan, of het nou regent of niet. Laat het er trouwens nu nog maar met bakken uit vallen, dat raakt onze kouwe kleren niet. Dat geeft het allemaal trouwens iets knus, zoals Nip en ik dan gezellig met z'n tweetjes met de regen buiten hier aan onze pc van katoen geven...

Deze voormiddag is er ook al zo eentje geworden: buiten nat en kil, binnen knetterend van gezelligheid, terwijl we verder onze eigenste dag der dagen aan het klaarstomen zijn. En we nemen ons daarbij niet al te serieus, dat kan ik je zo verklappen zonder uit de biecht te spreken ;-)

Aankondiging: De Muzeval # 117

Aanstaande donderdag, De Muzeval nr 117, met gastdichterscollectief rond Kristo! En het zal mijn laatste zijn als ongetrouwde medemens ;-)

(klik op affiche voor meer info)

Ditjes en datjes

Het is nu iets over tien uur en Nip en haar Vlinderman zijn al volop bezig met de laatste hand te leggen aan de festiviteiten voor zaterdag. Laatste oplijstingen, laatste aantallen, laatste verwittigingen en contactnames, en het gaat maar door. Wat een mallemolen is zo'n feestje eigenlijk. Nu, het is met veel plezier, maar ook met ergernissen hier en daar dat zo'n dag in elkaar wordt gebokst. En dan zal je zien dat zo'n dagje veel te snel voorbij gevlogen zal blijken. Gelukkig maar dat er dan ook nog een heel leven aan gebreid zal worden, want daar doen we het dus voor, eh!

Tussen de blogsoep en -patatten door hebben we dan ook nog eens voor mezelf en Nip een Facebookske uitgeprobeerd. Het is maar dat we tijd teveel hebben, moeten we maar denken :p En dan hebben we als vrolijk nieuws meldt Nip hier net met een vrolijk gegrinnik dat er in China een Japanner met zijn Willie vast zat in een klein gaatje in een bankje in een Chinees park... Zie je, je hoeft het allemaal niet te verzinnen, wij mensen zijn zo speciaal geconstrueerd in ons hoofd, dat werkelijk alles mogelijk is! Een Olympische gedachte is er hier niet bij, maar wel eentje over afmetingen... En ik vraag me ook af wat dat zou opleveren, een Japanner met een bank, maar ik ben er nog niet uit. Wie weet, als ik wat ouder en wijzer zal geworden zijn. Of Confucius zal doorgrond hebben.

Soit, ik verlaat het pand, moet nog wat mutualiteit gaan regelen en parkeerplaatsen voor zaterdag. En dan nog vanalles. Tot de volgende zitting en geniet van uw al dan niet te werken dinsdag, we'll be back again later.

Maandag, nog vijf maal slapen

Wat een maandag: helemaal niet moeten werken, zodat deze Vlinderman rustig op zijn plooi kon komen na een stevig weekend. En toegegeven, het gaat je niet in de kouwe kleren zitten, zo een vrijgezellenslagveld ;-) Feestje bouwen, uiteraard, dat gaat nog zoals het altijd is gegaan, maar het recupereren is wat minder dan pakweg een vijftien jaren geleden... Gelukkig dus maar dat er vandaag niet diende getravakt en dat ik rustig mocht aftellen naar nog een paar daagjes met Nip samen, voor we op zaterdag eens extra diep in elkanders ogen zullen blikken om vervolgens zonder die blikken en mét het nodige blozen te gaan voor ons ja-leven...

Nip heeft ons net een nummertje opgezet van Joe Cocker, You are so beautifull, en dat levert het nodige vocht op in sommige oogjes hier. We zijn dus niet gestresseerd, maar wel bijzonder emotioneel, en hoe zalig dat toch kan aanvoelen... Mama Mia, houd u maar vast aan de takken van de bomen, want hier zullen jij en ik op dansen! En nee, Nip, we gaan NIET de hele dag huilen, sorry, Joke, ik weiger. We moeten wat aanvangen met de man in Vlinderman, toch! En wat als door al dat getraan mijn make-up helemaal zou uitlopen???

Via deze weg nog een ferme merci aan SM Lenie, voor de overheerlijke Chili Con Carne, die we hier gezellig aan het verorberen zijn. Al vind ik die van Nip nog steeds de beste, maar hey, dat spreekt toch voor zich, niet? Het ligt misschien wel aan de kikkererwten erin, de naam alleen al van die groene bollekes, het doet me wat, hoor.

Vrij gezellige fotokes

Vrij gezellig

Hoe later op de avond, hoe vrolijker, maar daar wil ik me niet op laten vastpinnen. We zijn vandaag gewoon laat, omdat we eerlijk gezegd nog na aan het genieten waren van een leuke vrijgezellenavond, die niet ontspoord is of andere kwalen gekend heeft. We zijn als een bende echte venten gaan carten, waarbij ik minstens Kozijn Rik op de zenuwen heb gewerkt en ook Vriend Yoeri heeft een stukje mogen balen omdat hij achter mijn karretje mocht blijven hangen, waarna we zijn gaan bowlen. Waar het met het racen niet zo wilde vlotten, ging dat al een pak beter, enkel de Polle moest ik laten voorgaan (en misschien Broer Jurgen ook, maar dat zal ons heden toch wel worst wezen, niet?) waarna we met onze kleine bende 't Stad in trokken. Op zoek naar wat vertier en zo, je kent dat wel...

Eigenlijk wil ik gewoon meedelen dat het fantastisch was gisteren en dat Jurgen dé getuige van het jaar mag zijn wat mij betreft! Foto's worden hier zodadelijk bij gevoegd, dus even geduld, en misschien dat ik morgen wat uitgebreider en 'normaler' blog, maar dat staat dus niet vast. Vlinderman zit op een uitgebreide huwelijksroetsjbaan, dus dat blijft speciaal...

Vrij gezellige poëzie

Het is nog maar zaterdag, maar ik moet me bezighouden met de mentale voorbereiding op mijn vrijgezellenavond. Daarom gewoon een streepje poëzie, om uit te kijken naar morgen en zo, en verder nog een leuke eerste weekenddag voor iedereen die daarom geeft. Ik ga aan het feest, de camera gaat mee, en we zien verder wel hoe één en ander verloopt. Die van Nip is in ieder geval meegevallen, maar daar leest u te zijner tijd wel meer over op haar eigen blog...

zondag op drift

zondagochtend, ontwaakt
maar nog niet wakker
het gestommel in de keuken
behoort de hongerige kater
die wekelijks op tijd de herinnering
aan die gebroken zaterdag verdrijft

het is ook maar achtergrond
muziek die alleen gehoord wordt
door mensen met amuzikale oren
verzot op het geklingel en getippel
in de buurten waar zij zich zo graag
en voluit grondig laten gaan

ze vallen niet te ontdekken
op de houten banken waar gepreveld
geknield op tijd en stond, de mond
almaar malend om vergiffenis smekend
om niets menselijks misdaan te hebben

hun ochtenden zijn heilig
tussen onder op of zonder lakens
waar ze hun besmetting uitwasemen
tot ver na de zondagse noen

Frans V.

Trouwen & Muzeval

Zo, deze ochtend ben ik met Zus Silvie in het Waasland Shopping Center in Sint-Niklaas de laatste hand gaan leggen aan mijn huwelijksoutfit. Het was er gigantisch, nogal een geluk dat Silvie erbij was, want ik zou zo verloren gelopen zijn. Eén item hebben we nog laten reserveren in Antwerpen, wegens niet voorradig waar we waren - ik ben het ondertussen in de gietende regen al gaan ophalen - en nu is het aftellen naar mijn vrijgezellenavond morgen. Ik weet al dat we gaan starten om 15u00 in een café met de naam Stoop of zoiets op de Groenplaats in Antwerpen en dat er een paar vrienden pas om 18u00 hun treintje mee zullen aanhaken, maar verder is het onmogelijk te raden wat Broer Jurgen allemaal in petto heeft voor deze arme Bruidegom in spe...

Over bruidegommen gesproken, we hebben hier een zalige week voor de boeg, Nip en Bibi. Lekker met z'n tweetjes de dagen zien passeren, hier nog een ditje, daar nog een datje, zalig luieren ook, genieten van de tijd samen, ongeringd maar wel verbonden in onze liefde (klinkt kleffer dan ik het bedoel, maar heb even geen zin er wat poëtischer woorden voor te zoeken), Miss Jackie T dient verder geknuffeld te worden om er tegen te kunnen dat we even afwezig zullen zijn, en verder plannen maken, plannen maken en nog eens plannen maken. Voor een nieuw leven samen, dat nog verdacht veel op dat oude van ons zal lijken, maar toch net dat tikkeltje anders. Geen 'en dit is mijn vriendin Nip' maar 'mag ik u mijn vrouw voorstellen?' Jaaaaaaaaa!!!! En dat woord gaan we dus niet vergeten volgende week zaterdag, or I'll eat my shorts without chewing!

Allez, tot het volgende stukje maar weer, ik moet er nog even vandoor. Wie trouwens nog wat info wil aangaande volgende Muzevalavond, die kan alvast eens gaan kijken bij Pom Wolff, hiero.

Toch nog snel een oproep: wie suggesties heeft voor een fantastisch muzieknummer op onze huwelijksavond, die mag dat altijd hier als reactie achterlaten of het mailen naar frans underscore vlinderman at vlinderman dot be, of bij Nip gaan deponeren...

Vakantie!

We hebben het gehaald. Op het nippertje, met een gratis half overuurtje voor de baas, maar we zitten in verloftijd! Bijna drie weken mag ik me onttrekken aan de werkgerelateerde aangelegenheden om me vol te gooien voor wat enkel mij aanbelangt: ontspanning, trouwen, bijwerken van huiselijke achterstal, om er maar een paar dingen bij te sleuren. Ik kan het nog niet goed geloven, maar ik denk dat het vrij snel duidelijk zal worden dat er meer is dan arbeiten alleen. Ha, en genieten gaat dat worden! Nog nooit heb ik zo lang verlof achter elkaar genomen, twee weken was zowat het maximum, en nu is het zover. Een primeur dus! En we stapelen de primeurs op elkaar, want ook trouwen ga ik voor de eerste maal doen. Met een echtgenote op reis gaan ook al. Miss Jackie T voor het eerst meer dan een week uit het oog verliezen, met de eigen wagen op reis (ik begin me te herhalen, dus zoveel stapelen is er niet echt, maar bon). En laat het maar af en toe regenen, dat doet het verlangen naar (en genieten van) de uiteindelijke zon alleen maar vergroten.

Zodadelijk gaan we kennis maken met onze fotograaf. Als het lukt, plak ik hier later vandaag nog een fotootje online, zodat jullie de artiest die ons huwelijk beeldelijk gaat verslaan alle égards kunnen aanbieden die dergelijk man verdient. mochten jullie hem tegen het lijf lopen. Kwestie van hem nu al te aanbidden, zomaar werken op een dag in onze omgeving, waar verder iedereen gewoon feest en geniet...

Ik heb nog wat te fulmineren op iets dat in de brievenbus stak, maar dat hou ik nog een dagje bij, ben echt al in vakantiestemming. Een andere dag misschien, terwijl Nip haar vrijgezellenavond ondergaat, we zien nog wel. Van mij krijg je in ieder geval al een bijzonder prettige laatste werkdag morgen toegewenst en voor de niet-werkers een fijn stofzuigdag ;-)

woensdag vuilbakkendag, ja

Het is momenteel bijna halftien 's avonds, en we hebben een hele avond zoek gemaakt met allerlei dingen, waarmee we ons beter niet hadden kunnen bezighouden. We, dat zijn Vlinderman en zijn alter ego Verwimp, misschien was het ook andersom, maar daar maalt geen één van de twee om. In ieder geval, we zitten hier dus al enkele uurtjes, terwijl Nip haar ding aan het doen is samen met Britt op één of ander modegedoe, en het wil maar niet vlotten, die aanloop nemen naar onze dagelijkse blogbijdrage. Zouden we het hebben over de actualiteit? Willen we de werkvloer nog eens doen glimmen in de spotlights van dit webding? Creëeren we een vers stukje poëzie? Blijven we er vandaag van weg? Allemaal vragen die tijdens het surfen en het afslaan van gewillige internetkandidaten op LNM EU zomaar door het hoofd kwamen spoken. En toen kregen we ons daar toch een openbaring van jewelste, zeg! Als we over minder dan tien dagen gehuwd zullen zijn, mogen we ons rot reppen om al onze online profielen aan te passen. Niet langer verliefd, maar getrouwd, dat is een digitale wereld van verschil, we kunnen het u verzekeren...

Ondertussen is Nip terug thuisgekomen, mét een paar passende schoentjes en zelfs een nieuw kapsel, we hopen dat we dat snel uit beeld zien verdwijnen, vermits we onze verloofde niet echt meer terug kennen, en het bleek al bij al een leuke bedoening geweest te zijn. Nu, wij hoeven daar hier niet over te vertellen, dat zal onze aanstaande zelf wel doen, op haar eigen nieuwe blog, al hoeft dat niet bepaald vandaag nog te zijn. Ga alleszins morgen eens een kijkje ter plaatse nemen, we hebben een paar foto's genomen, die ongetwijfeld in beeld zullen verschijnen daar. En voor wie het nog niet wist, Nip heeft een nieuw internetthuisje voor zichzelf gecreëerd op http://www.ninaluyben.wordpress.com . En ze houdt van bezoekers en zo ;-)

Wij gaan ons ter beeldbuis begeven, vooraleer de laatste nacht voorafgaand aan loondienst aan te vatten, en we wensen u het allerbeste toe. Zomaar.

Miss Jackie T uitgevlooid

Het is zwart en wit en krijgt de stuipen als ze iets moet ondergaan dat afwijkt van het bakje met prakje krijgen: Miss Jackie T. Het was nog eens tijd voor een pipetje Frontline tegen al te veel zomers vlooien en ander ongedierte. En dus dienden er een aantal druppels in haar nek aangebracht te worden, waar ze zelf niet bij kan om het allemaal binnen de tien seconden weer weg te likken. Vorige jaren hebben we het al meegemaakt, dus wisten we dat we ons mochten verwachten aan een net niet grommend maar toch stevig wegklauwend katje, waar eigenlijk best inderdaad wat handschoenen aan te pas kunnen komen. In ieder geval, het spul zit op het beest, ondertussen ook in het beest, en hopelijk springen binnen dit en een aantal dagen de reislustige zwarte stippen met drommen van ons poezebeestje.

Verder zijn we momenteel erg zoet met de laatste praktische regelingen. Eindtotalen doorgeven aan de verschillende betrokken 'leveranciers', muzieknummers uitkiezen, poëtische letters bijeenscharrelen, tandartsen platlopen, werkgevers voorbereiden op een weken durende afwezigheid, gokken op zonneschijn de zestiende, parkeerplaatsen zoeken, appartementen aan kant krijgen, rommel buitenkieperen, overschrijvingen uitvoeren, stressexperimenten uitvoeren op aanstaanden, ochtendhumeuren terug wegwerken naar waar ze al meer dan een jaar verdwenen waren, denken aan waar je ongetwijfeld vergeten bent te denken, kortom, roezen! Want dat is het ook: ernaartoe leven in een absolute roes, beetje verdoofd ook, en toch intens, beseffen dat de grote dag op tien nachten van je af staat...

Om het helemaal compleet te maken, heeft een tante van Nip (ja, jij, Addy!) ergens op één van mijn blogbijdragen een taalfout gevonden, zo wist SM Lenie mij te melden, maar die vergat dan weer te zeggen dewelke! En ik hou niet van taalfouten, dus moet ik daar ook weer wakker van liggen... Jahaaa, absoluut, hoor, ik lig wakker van onze dag en van tandpijn, maar niet daarvan. Al zou het leuk zijn dat opmerkzame Tante Addy (ik mag toch al wat familiairder uit de hoek komen, toch?) mij eens liet weten wat en waar. Kwestie van die stress ná het trouwen geen kans te geven ;-)

Noot van de blogsiteredactie: geplande onderbreking om 4:00PM PDT. Vermits dat toch al effie achter de rug is, kan u deze noot samen met mij gerust negeren...

Over Belgen met bakstenen in de maag

Voorpaginanieuws her en der dit weekend en ook vandaag: onze koning zou een bod hebben uitgebracht van € 50.000.000,00 op één of ander poepsjiek fermetteke in Italië. En dat terwijl hij in zijn speech onlangs nog het had over een beetje begrip voor en steun aan de vele mensen in ons land die het steeds moeilijker hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.
De ongetwijfeld ongekunstelde verontwaardiging is daarover momenteel bijzonder groot bij nogal wat mensen, want langs de ene kant wat pleiten voor begrip en langs de andere kant onbegrijpelijk bereid zijn zoveel geld over de balk te gooien voor (nog maar eens) een buitenverblijf, het valt natuurlijk moeilijk te rijmen.
Sta me echter toe om even te grinniken bij aangehaalde cijfers als volgende: als 'onzen Albert' nu eens dat bedrag verdeelde over al die kansarmoedelingen, dan zouden die zomaar eventjes € 30,00 extra krijgen... "Woehoe, een heel jaar geslaagd voor die mensen én hun problemen allemaal gelijk opgelost!" de gedachte stierf een stille dood in mijn grijns erbij.
Of nog: diene Albert zou maar € 12,4 miljoen persoonlijk bezit hebben, hoe kan hij dan € 50.000.000,00 willen uitgeven??? Wel, dat is in mijn ogen nogal simpel: toon mij de eerste Belg die niet met een maandinkomen van pakweg € 1.500,00 erin slaagt een huis te kopen van pak ook maar weg € 250.000,00 en dat dan vaak nog zonder het minste aanvankelijke bezit... Soit, als ze beiden lenen voor een periode van 30 jaar, dan komt dat voor de koning op een afbetalingske van € 138.888,90 per maand neer zonder interesten en voor de burger op € 694,44, al evenzeer zonder de gebruikelijke (en toegegeven, dodelijke) interesten. Tering en nering dus. And so what, iedereen leeft toch naar zijn stand? Nee, het boeit me allemaal maar matig.

Dan heb ik het liever over zaterdag 11 dagen. Alhoewel, toch maar niet. Ik werk deze week nog drie dagen en dan geef ik er voor bijna drie weken de brui aan. Eindelijk vakantie en van die dingen. Soit, het is dus tijd voor nog eens een streepje poëzie, uiteraard al dan niet toepasselijk, dat hangt van u af, beste lezer.

werkstaker

het gemerel in de bomen
die zo groen onbloesemen
telkens weer de lente ontploft
na de noodvallige winter

ik stop mijn stap onderweg
ontzeg mij de lokroep van het loon
en toon mezelf de frisse weg
naar mogen zonder moeten
leven om te werken

vogelgezang en kikkergekwaak
inheemse poelen vol leven
ik ben niet bang voor infecties
zo vreemd is mijn land nog niet
en ik geniet languit
de grond die mij niet bevreemdt
ook al is het al na negenen

Frans V.

Verjaardagsfeestje Silke 080802

Feestjes

Vlinderman heeft geen geluk met zijn gebit. Voor de vierde dag op rij moet ik vaststellen dat er toch wel iets mis moet zijn, als nu ook mijn gezicht stilaan de vorm van een wel echt ronde voetbal begint aan te nemen. Er mocht wel wat meer vlees bij, maar het wordt te pafferig. Morgen zullen we maar eens contact opnemen met de tandarts, want ik vermoed onderhand toch een stevige ontsteking, waar enkel wat spoeling niet veel aan zal verhelpen. En over twaalf dagen wil ik met een normaal gezicht ja kunnen zeggen. Misschien moet ik maar eens aan de antibiotica, in de veronderstelling dat dat kan helpen. Nu, ik ben geen doktoor dus zal ik maar aanhoren wat er dan wel dient te gebeuren. Morgen dus.

Deze namiddag ga ik met Nip naar Yoeri en Britt, kwestie van de verjaardag van de eerstgenoemde met een BBQ te vieren. Het zal een half om half feestje worden, deels binnen, deels buiten, als ik zie hoe het er maar vochtigjes uitziet buiten. Dat zal de pret wel niet kunnen drukken, dacht ik zo. Gewoon met vrienden gezellig bijeen, beetje kletsen over de toekomstplannen van een paar koppels, vrijgezellenfeestjes in het verschiet, laatste acties te ondernemen, Miss Jackie T die het kot weer voor zich alleen zal hebben, het gewone zondags 'werk' dus. Soms kunnen we echt met weinig al bijzonder tevreden zijn.

Gisteren een leuk feestje bij Jurgen en Joke gehad voor de derde verjaardag van prinses Silke. Het nichtje van Vlinderman krijgt stiekem de nodige vlinderlesjes mee ;-) Een paar fotootjes om het sfeerbeeld hier te vervolledigen komen er zo aan.

Gelukkig Vlindermanjaar!

Gisterenavond zijn we nog gaan kijken en luisteren naar muziek op 'ons pleintje', de Dageraadplaats, waar het in de zomer elke vrijdag muziekavond is in het kader van Muziek in de Wijk. Les Øffs speelden en we kennen blijkbaar de gitarist/zanger. Allez, we, Nip en SM Lenie dan toch. Karsten heet de man en hij kan een stukje spelen en zingen, net zoals de andere bandleden! We hebben hen nog aan het werk gehoord daarna tijdens een vrij optreden (daartoe door de band de avond zelf beslist!) in Het Hofke van Ellende (waar de Miserie voor niets is...) Nog tot 24 augustus kan je gratis komen luisteren naar zijn collega-muzikanten op ons pleintje. Wie het pleintje nog niet kent: het zou tot het collectief geheugen moeten horen, dus rep je er nu maar gewoon volgende vrijdag heen en geef een seintje voor je aankomt, dan zakken wij eveneens af.

Dan over het meer serieuze werk: We hebben ons restje voormiddag (uitgeslapen tot 11u00) na zacht aangepor door SM Lenie gewijd aan het oprommelen van living en gang. De Kringwinkel weer blij, wij weer zicht op vloer en meubels, en dat terwijl SM Lenie onze keuken eens onder handen heeft genomen. Rotkeuken trouwens, waar je je kont niet kan keren zonder quasi onvermijdelijk ergens tegenaan te stoten, waar de beschikbare oppervlakten om iets op neer te leggen op 1 vinger van een hand te tellen zijn en waar de lichte grondtegel al drie minuten na reinigen er opnieuw smerig uit ziet, omdat het terrasje door de keuken dient betreden te worden. Zucht. In ieder geval, de sloddervos in Nip en Bibi is nogmaals en vanaf heden zelfs uitdrukkelijk de wacht aangezegd. Hij moet eruit en hij zal eruit. Doet er mij trouwens aan denken dat ik hier binnenkort ons werkvertrek ook eens onder handen moet nemen. Dat wordt snipperen, tientallen kaften vol. Want waarom hou ik in gods- en andermans naam ook alles bij? Briefjes van twintig jaar geleden, wie hééft daar wat aan?

Zaterdag 2 augustus en het kot stroomt hier over van de goede voornemens! Daar horen wensen bij. Daarom: iedereen het beste in dit nieuwe Vlindermanjaar, dat zijn start neemt op 2 augustus! En niet te zwaar feesten als je ook nog met de wagen terug naar huis moet, eh ;-)

vrijdags blogje

Momenteel bevind ik mij ten huize Mama Mia, waar de camera niet naar behoren zou werken en waar de TomTom ook al niet zou doen waar het voor aangeschaft werd: werken en de weg wijzen. Nu, na één en ander, met de gebruiksaanwijzing in de hand, nageplozen te hebben, zie ik weinig problemen, dus vermoed ik dat ik eerstdaags eens met MM een rondje gebruikersinstructie zal doornemen ;) Ondertussen bevindt Nip zich met SM Lenie op de Dageraadplaats, waar een kennis van ons over een klein half uurtje een optreden zal geven. Ik hoop dat ik er nog op tijd geraak, want het nemen van een back-up van firma TomTom duurt zowaar al zeker twintig minuten en nog is dat ding niet klaar... En dan wil ik het even niet hebben over mijn tandpijn, ook al zijn betrokken zerken sedert gisteren vakkundig verwijderd...

Soit, voel me een beetje gefrustreerd, maar dat zal de pret niet drukken van alweer een lang verhoopt en afgesmacht weekend in het verschiet, met verjaardagsBBQ van vriend Yoeri in Bergen Op Zoom, verjaardagsfeestjes voor nichtje Silke in Duffel en tussendoor tig knuffelmomenten met Nipje. Wie zou ik zijn als ik daar niet vrolijker van word ;-)