Arbeiten mahl!
De eerste werkdag na een vakantie van bijna drie weken zit er alweer op. Fantastisch gevoel trouwens om terug te keren naar een job, waar tijdens je ontspanning het werk zich niet noodzakelijk heeft blijven opstapelen, wachtend op je terugkeer. Op deze manier wil ik nog wel enkele jaren na elkaar doorgaan met relaxte vrijafjes, zoveel is duidelijk. En dus zeg ik via deze weg tegen mijn collega's een welverdiende proficiat!
We zijn in ieder geval terug in het normale patroon gestapt van het leven van alledag. Bibi uit huis werken, Nip in huis de boel beredderen. Meer moet dat voorlopig niet zijn, dachten we zo. Uiteraard zijn er die ringen die plots aan onze vingers prijken, maar wat dat nou helemaal verandert? Feitelijk niet zoveel in de praktijk. We zien elkaar gewoon nog steeds graag, belijden dat op dezelfde manier als we dat al vier jaren doen en knuffelen nu niet meer of minder dan voorheen. Het is meer een gevoel van 'ha' en een soort fierheid die tussen onze twee oren zit. Ook een vaag vermoeden van nieuwsgierigheid naar de toekomst, zo van 'hoe gaan we dit verder beleven', een belofte ook aan een lekkere toekomst. Zalig, feitelijk, zeker als je beseft dat het maar 'een boterbriefje' is, en dat de liefde hier al lang geleden bezegeld en binnengelaten was...
Laat ons even eindigen met een grappige voetnoot in het ondertussen nog maar prille Borgerhoutse parkeerbeleid: sedert 10 juli ben ik de trotse eigenaar van een bewonerskaart, zodat ik de Vlindermobiel niet betalend moet parkeren voor mijn deur. Nu, amper anderhalve maand na afleveren en goed amper iets meer dan twee maanden na het invoeren van het betalend parkeren in onze buurt, krijg ik al een nieuw vignet in mijn bus gedropt. Er zijn wat wijzigingen, beetje overlappen met andere zones, beetje meer ruimte. Waarschijnlijk, en dat zal ik niet tegenspreken, is er heel wat denkwerk voorafgegaan aan het invoeren van al die parkeerzones in Antwerpen en zo, maar konden 'ze' nu echt niet voorspellen dat het vorige vignet een maat voor niets geweest zou zijn? Al die bomen die nu blinkend geel verdeeld worden omdat er weer eens wat veranderd is, ik mag er niet aan denken. Vlinderman een streepje groen door de rekening? You bet!
We zijn in ieder geval terug in het normale patroon gestapt van het leven van alledag. Bibi uit huis werken, Nip in huis de boel beredderen. Meer moet dat voorlopig niet zijn, dachten we zo. Uiteraard zijn er die ringen die plots aan onze vingers prijken, maar wat dat nou helemaal verandert? Feitelijk niet zoveel in de praktijk. We zien elkaar gewoon nog steeds graag, belijden dat op dezelfde manier als we dat al vier jaren doen en knuffelen nu niet meer of minder dan voorheen. Het is meer een gevoel van 'ha' en een soort fierheid die tussen onze twee oren zit. Ook een vaag vermoeden van nieuwsgierigheid naar de toekomst, zo van 'hoe gaan we dit verder beleven', een belofte ook aan een lekkere toekomst. Zalig, feitelijk, zeker als je beseft dat het maar 'een boterbriefje' is, en dat de liefde hier al lang geleden bezegeld en binnengelaten was...
Laat ons even eindigen met een grappige voetnoot in het ondertussen nog maar prille Borgerhoutse parkeerbeleid: sedert 10 juli ben ik de trotse eigenaar van een bewonerskaart, zodat ik de Vlindermobiel niet betalend moet parkeren voor mijn deur. Nu, amper anderhalve maand na afleveren en goed amper iets meer dan twee maanden na het invoeren van het betalend parkeren in onze buurt, krijg ik al een nieuw vignet in mijn bus gedropt. Er zijn wat wijzigingen, beetje overlappen met andere zones, beetje meer ruimte. Waarschijnlijk, en dat zal ik niet tegenspreken, is er heel wat denkwerk voorafgegaan aan het invoeren van al die parkeerzones in Antwerpen en zo, maar konden 'ze' nu echt niet voorspellen dat het vorige vignet een maat voor niets geweest zou zijn? Al die bomen die nu blinkend geel verdeeld worden omdat er weer eens wat veranderd is, ik mag er niet aan denken. Vlinderman een streepje groen door de rekening? You bet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten