Gedicht: dichtman (voor Verdano)

Bij het overlijden van ieder opmerkelijk figuur uit mijn werelds beeld, duiken de voorgangers op in de belevingswereld van Vlinderman. Dat is zo doorgaans dan minimaal mijn Vader, Frans Verwimp, maar heel regelmatig ook die andere Man, Victor Vanderdaelen/Verdano, mijn off the record-mentor, waarmee ik mijn voorliefde voor auteursnamen lijk te delen... Dra gaan we de winter verwelkomen en op die manier ook opnieuw afscheid nemen van die goede zondagvriend. Feitelijk ook van een vriend, die Vlinderman zag groeien in zijn nieuwe liefde en dat samen met haar ook vierde met ondergetekende. En Fikske, wat zou er van jou geworden zijn? Hersenspinsels, herinneringen, en het zal er allemaal niet op beteren. Voor jou, Victor, nog eenmaal dit jaar...

Vlinderman en Verdano, mei 2005 in Wijnegem

dichtman

met een stok in de hand
zo leerde ik je kennen
op een dichtvolle dag
toen je me inweidde in
de geheimen van jouw taal

en tovertaal was het
met verrukte wendingen
zinnelijk op de loer om
katersvlug te vlieden naar
weer een verdraaide draai
om de onbelezen dichtersoren

vandaag ben ik een wees
ontdaan van een vader
die met raad en daad sprak
en deed wat moest en zou
jouw woorden besteedde je
niet aan alles van belang
maar wel aan mij

ik heb vandaag besloten
jouw glimlach te behouden
de wereld is weer verder gegaan
met mij en zonder jou maar ik
vertik het jou los te laten
eens in het hart, altijd in het hart
soms kan het ook zo eenvoudig zijn

Frans V.