Gedicht: verkozen blind

Welkom alweer op de blog van uw Langzame Zwalper. De tijd stond hier eerder nooit echt stil, maar vandaag, ho maar, we gaan een groene lijdensweg tegemoet, waar over wat jaren van hier nog lang over gepalaverd zal worden, niet in het minst door degenen die dachten vandaag vooruitstrevend te zijn. Blind overal tegen, Vlinderman dacht dat hij een link met onderstaand gedicht best kon verantwoorden. Geniet nog van deze avond en speciaal voor wie in of rond Antwerpen woont: laat ons hopen dat het op één of andere manier toch allemaal vooruit mag gaan binnen dit en enkele jaren.

Tot stilstand? (bron afbeelding: KLIK!)

verkozen blind

een leeg vat, bodem zo loos
dat er een hele zee in past
voelt hij zich, hij
hult zich in het verleden
waar niet gesproken werd

de frons op zijn voorhoofd
verwijst naar diepe oorzaken
verborgen in zijn geheugen
naast de pijnlijke rimpels
bezijden zijn mondhoeken neer

elke doffe blik die hij werpt
landt zonder geluid daar
waar hij het niet wilde

hij weet van niets nog iets
dus is hij gestopt
met verder kijken

Frans V.