Iets over teelballen

Naast trouwe blogger is Bibi ook een fervent Facebooker en krantlezer. Of ik hiermee veel van mijn privacy prijsgeef, dat weet ik nog zo net niet, Geëerde Moeders, maar het houdt dit halfzachte schorem toch maar mooi van 't straat, niet? In ieder geval, op Facebook heb ik een soort sociaal experiment gedaan, nadat Nip me daarover had ingelicht. Dat gaat van het plaatsen van een tekst - "Sociaal experiment: als je dit leest, ook al spreken we elkaar niet al te vaak, plaats dan een commentaar hieronder met een herinnering aan jou en mij. Dat kan gaan over al wat je maar wil, goed of slecht. Wanneer je daar klaar mee bent, post dan deze paragraaf op je eigen prikbord. Je zal verbaasd zijn over wat mensen zich herinneren over jou" - en dan maar wachten of er daadwerkelijk mensen de tijd willen nemen om daar even een antwoord op te formuleren.

Het is feitelijk een spiegel die je wordt voorgehouden, zodra dat inderdaad gebeurt. Je kleine, je middelmatige en je grote kantjes krijgen ineens vorm in die ene al dan niet anecdotische herinnering van je vriend(in). De glimlach bij het leuke, de grimas bij het minder prettige, beide samen smaken naar het leven dat je tot dan toe geleid hebt en omdat het er zomaar staat, kan je niet anders dan jezelf eens lekker omhelzen en af en toe een tikje uit te delen. Mensen onder mensen, dat is toch onze zaligheid op deze aardkloot, nietwaar?

Het hele grappige aan het verhaal is dat ik dit hier nu wel zit te bloggen, maar dat het ook aan Facebooklezers en derhalve sociaal-onderzoekerige medevrienden wordt gepresenteerd... Bij deze: het was niet mijn linkerteelbal, Sacha, maar mijn rechter (opdat alle verwarring rond het incident eindelijk van de baan zou zijn)!

Een andere teelbal (bron: KLIK)