Gedicht: innuendo op de bol

We volgen het ritme van het weekend. Morgen vieren we de verjaardag van Schone Broer Joeri en diens tweeling, neefje Merijn en nichtje Erinn. Maar eerst gaan we naar de herdenkingsviering voor Papa. Veertien jaar is het nu al, dat hij er niet meer is om wat dan ook tegen me te zeggen, van man tot man ondertussen. Dan ga je toch denken. Dénken, terwijl het leven verder gaat.

innuendo op de bol

wie weet het dan
waarschijnlijk nog voor
de aarde blijft draaien
ietwat schuin rond zijn as
en hij wentelt maar mee
niet zeker meer van boven en onder
het geluid van zijn vingers
ze blijven hem ontglippen

ze blijven hem ontglippen
woorden plaatsen waar ze niet horen
steeds verder en verder gaat het
niet, soms wel, meestal niet
de focus ligt bij hem
nooit op het centrum,
nooit op het midden
nooit op de buitencirkel ook
daar is het te koud

de wereld
de wereld
de wereld

hij hangt
alsof er nergens anders ooit
de bedoeling geweest was
dat hij daarmee verder zou
typen om te verstaan
dat gewoon zichzelf
hij meer dan
een stuitermens

Frans V.