Familiedag

1 november, vandaag spreken de doden op hun eigen manier in katholiek Vlaanderen, hierbij meer dan een handje geholpen door de achtergeblevenen. Met honderden, nee, duizenden begeven die laatsten zich, liefst in het gezelschap van de nog levende dierbaren, naar de collectieve verzamelplaatsen van die eersten, ook wel begraafplaatsen of kerkhoven genoemd. Daar worden dan in een goed geoefende traditie ontelbare momenten van stille groet gedebiteerd, stopt de tijd even met verder tikken.

Ik vind het een mooi gebeuren, ondanks het vele leed van afscheid dat er ongetwijfeld mee gepaard gaat, vooral bij zij die dit jaarlijkse ritueel voor het eerst moeten ondergaan. Het doet goed even stil te staan bij het graf van een mens die ons is voorgegaan op de weg die wij ooit allen zullen moeten volgen - leven doodt immers ieder van ons. Het is OK even te verwijlen bij de eigen ademhaling, het oog al dan niet getroebleerd gericht op het graf, de zerk, het gras, de urne en te beseffen dat jij nog wat leven achter de kiezen moet. Of is het mag?

Vandaag was een familiedag voor Vlinderman, en dat ondanks of toch dankzij onze doden. Ik betreur ze dus niet, maar ben hen feitelijk dankbaar voor het laten aanhalen van die kostbare familiebanden.