armoede + gedicht

Stap twee vandaag in de zoektocht naar mijn trouwkostuum. Ik ga mijn broekspijpen laten meten, zodat ze de juiste lengte zullen hebben en niemand een opmerking kan maken in de richting van 'die heeft water in zijn kelder' of andere flauwe zaken. Vlinderman zal piekfijn voor de dag komen voor het Mooiste Woord. Misschien koop ik me ook mijn hemd en een stralende das, dat zal afhangen van mijn geduld. Wie weet hoef ik hierna nog maar één maal de deur uit, om schoenen aan te schaffen, dat zou leuk zijn. In ieder geval, het zonnetje schijnt er genoeg voor, zij het maar onderkoeltjes.

Nip en E. plannen hun eigen tochtje door 't Stad, dus die gaan zich ook al niet vervelen. We beginnen er trouwens samen aan, want er staat ook nog een stroperstochtje door de Media Markt op het menu. Er liggen hier wat bonnen klaar om ingewisseld te worden tegen concrete verjaardagscadeautjes en dat levert ook weer plezierige vooruitzichten op. En later op de dag kom ik hier terug om wat te stoefen over kleine nieuwigheidjes :)

Op Hyves, waar deze blog aan mijn profiel gekoppeld is, vind je tegenwoordig elke dag wel weer wat nieuws. Eén daarvan is een oproep om de Nederlandse beleidsmensen wakker te schudden voor het probleem rond kansarmoede. De initiatiefnemer van dienst is een zekere Jan Razenberg. Hij wil samen met minimaal 500 en maximaal 1000 andere Hyvers een boek schrijven over het onderwerp en dat onder de neus duwen van de politiek verantwoordelijken. Om hen diets te maken dat er nogal wat (verdoken) armoede heerst. Ik ga mee doen, ook al ben ik dan geen Nederlander. Wat zou dat ook, het stopt niet bij de grens. Voel je je ook geroepen, ga dan eens kijken (klik maar op Jan Razenberg hierboven) en zie wat je ermee kan/wil doen. Ik zou het fijn vinden als ook jij, blogbezoeker, hier een engagement in opneemt. Je kent het gezegde 'Vele kleintjes maken...'

zichtbare armoede

ze zitten in hun hoek
de broek een lap stof
verschraalde denim die schreeuwt
om meer dan een stukje touw om
opgehouden te worden rond benen
die maar ampel kunnen dragen
wat nog mens heet te zijn

kijken naar passanten
kranten onder armen
met geurtjes uit de Inno
ter waarde van een brood
of duizend of zo
gekwelde ochtendblikken
op hun vertoon van ellende
alsof ze beter zouden
kunnen, willen, wensen

straks komen ze weer terug
de dagen zonder hoekjes
in een kale metrogang
dan nodigt de lente uit
tot samen in het park
dag en nacht verbonden
met de rijkdom van wat gras
en gratis zonneschijn

Frans V.