Vanuit de ziekenzorg

Bibi lag de eerste helft van deze week in een ziekenhuis. We besparen u de details, maar aan de vooravond van mijn vrijlating uit dat gebaxterd bed vertelde ik aan mijn verpleegster dat ik toch zo blij was mogelijk de volgende dag naar huis te mogen. 'Jij misschien wel,' antwoordde ze, 'maar de meesten hier toch niet, zo dakloos ze zijn...'

Let it flow...

Als er dan eens een klomp moet breken, dan gebeurde het daar en toen. Mensen die niet blij zijn om het ziekenhuis te mogen verlaten, enkel en alleen omdat ze geen thuis hebben om heen te gaan? De realiteit achterhaalt ons soms sneller dan we er ons van bewust zijn. 

Onderstaand gedicht in navolging van mijn wedervaren dienaangaande. Lees en voel, voel en lees. En denk ook aan die andere, die daar ergens toch weer buiten...

AZ-man

gaaf van lijf en leden

zij het gepokt en gemazeld

door teveel weer en wind

legt hij het hoofd te rusten

ongeschoren op het warme linnen

morgen vreest hij het verdict

dat zijn bed niet het zijne

toebehoort aan een ander

vannacht toegekomen met de taxi

omdat het nu eenmaal vooruit

zal hij zijn schamele have en goed

in een gescheurde zak of twee

zijn open gevangenis tegemoet

waar hij tegen de sterren praten zal

over schurftjes en skartjes

die weldra opnieuw

hij telt nu al de dagen af

dat hij dringend weer opgenomen

omdat het zo niet langer

Frans V.