Hm.
In juni geschreven, vandaag actueler dan ooit. Of het ooit ophoudt? Vraag het de man, vraag het de vrouw, vraag het de kinderen, vraag het ons. Geen antwoorden die zullen doen verhopen op beterschap. Omdat we mensen zijn, denk ik dan, die als mensen zullen willen 'zijn' in hun eigen 'blijven'.
In het nauw, of niet? (bron foto: KLIK)
Missie-man
wankel in zijn stap
beweegt de man zich voort
of was het achterwaarts
het is hem niet klaar
noch was het dat gisteren
zijn ogen vatten het niet
wat nochtans te bevatten
als hij maar kijken kon
naar wat zoal te zien
hij vergaat waar hij gaat
stond ooit zijn ware grond
toen hij nog weloverwogen sprak
met klanken tussen lippen en zijn mond
omdat hij meende
opdat hij nog verwachtte
de toekomst hem toelachte
omdat alles nog zomaar
zijn ochtenden zijn vergetel
zijn pogingen tot noen vermetel
om over zijn avonden maar
want ook die gaan over
of onder
zoals de zon
iedere heikele dag
hij is een man zonder permissie
hij is, omdat hij nu eenmaal mens
voor hij dat al vergat
node
de ruis ter wille
van zijn leven
Frans V.
2 opmerkingen:
Mooi!
Alsof hij niet zien wil wat zich (niet) aandient. Alsof hij was een blinde, die eens aanschouwde, doch snel weer bedankte daarvoor. Als zijnde hij, bewust, niemand die het helemaal zeker weet, ondanks zijn ware grond, zijn wankele stap dapper verderzet. Klanken ontsnappen, lippen bewegen, geen mens die hem daarvan weerhouden kan. Over alles wat hij be-kijkt. Maar zién, ... alsjeblieft, dàt nooit meer!
Prachtig Frans!!
Was ik maar de Missie-vrouw...
Nu ja, eventjes dan... vannacht.
Dankjewel voor deze mooie "jij"
Jennifer
Een reactie posten