uit het doosje

Een poweet die af en toe zijn stoom aflaat in de rimboe van het internet, zo is het ooit allemaal begonnen. Ondertussen schrijft het leven zich dag na dag verder weg en staat deze Vlinderman op de drempel van de laatste verhuizing. Inpakken dus, maar vooral niet wegwezen. Grappig, wat een mens blijft bijhouden. Doosjes, papiertjes, kribbeltjes, oude got-to-get-gadgets, waar nooit wat dan ook mee gedaan is. Kringwinkel en containerpark: here I come!

Wat echter nooit de deur uit zal gaan, dat zijn al die teksteltjes, kattebelletjes, nota's, dichtsels, noem het hoe je maar wil, die ik in de loop der jaren bijeen gehaspeld heb. Hele processen liggen daarin vervat en soms kan ik bij het herlezen mezelf herontdekken - we zijn nogal vergeetachtig, wat dat betreft...

Eenderwelkeweg, we voelen ons soms ietwat stom bij het doornemen van het verleden in dit heden. Het lijkt me dan ook toepasselijk volgend gedicht de digitale ether in te sturen...

De duizenden... (bron foto: KLIK!)

stomman

uit duizenden gehouwen
de mensen van weleer
waar vertrouwen houden was
en zonder gewoon lege straten

hielden ze zich stand en vol
geen rekening te vereffenen
waar geen schulden ontstaan
de mens een mens kan blijven

worden de vragen gesteld
zonder antwoorden verwacht
het is de tijd gekomen
andere regels van kracht

ze zijn nu duizend en meer
en nog spreken ze niet
omdat we stom zijn
in onze uitleg

Frans V.