Blijf toch maar beter niet plakken

In een poging om nog eens wat te komen melden - er uiteraard van uitgaande dat daar nog op gewacht wordt - moet ik meedelen dat tekst kan verschaft, maar beeldmateriaal achterwege blijft, gezien mijn absolute  en ongeziene onvermogen om die welbepaalde gsm goed te koppelen aan mijn pc en de bij de gsm behorende programmatuur niet niet niet niet niet niet niet naar behoren wil werken. Tekst dus, smakelijk, en ooit slaag ik wél in mijn opzet.

Toch wil ik niemand op de hele wereld het belachwekkende feit onthouden dat je, en ja, dat werd iedereen met de paplepel ingegoten, voorzichtig moet zijn met secondenlijm. Beter rijt je je het lijf open met een bot mes van onbestemde aard dan te trachten 'dergelijke kol' te laten hangen. Bijdrage aan de maatschappij, vermits ik toch aan het bloggen ben? Volgens mijn ervaring (nog wat her en der groen): koud water, onmiddellijk en overvloedig. En voorzichtig zijn met het pulken naderhand. Spaart ook alweer enkele repeltjes vel waaraan wij mensen doorgaans zo gehecht zijn...

Dit overleefd hebbende, mocht iemand me weten te melden hoe je bruikbaar foto's van een f*g Nokia-toestel vandaan kan halen, contacteer me even, want ik voel de neiging tot overstap naar een ander merk, met waarschijnlijk dezelfde zever zeer voor handen en derhalve veel moeite voor niets - geen oplossing namelijk. Ge zijt alvast bedankt!

Intermezzionaal bericht

Het internet, voormalig bondgenoot om wat dan ook aan toe te vertrouwen. Een klein lustrum lang gebruikte ik het medium, al dan niet in de waan dat er iemand dit met mij zou delen. Het maakt ook niet uit. De unieke mens die we allen zijn deelt immers sowieso simpelweg door te zijn en in en uit te ademen. Anderzijds is iets als deze blog een al even unieke manier om zonder andere kanalen een enige blik op het al te delen met wie er niet voor de eigen neus staat, hangt, ligt, trappelt. Mooi, toch?

We naderen het eind van een bewogen jaar. Eerst was er nieuwjaar, dan was er een advertentie, waarop Nip en ondergetekende gingen kijken en vervolgens hun ziel verkochten aan een bank om ons eigen stekje te kunnen kopen. En toen was er het verhuizen, inrichten, wegwerken, opbouwen, verplaatsen, herdenken, bekijken en overzien. Hemels labeur voor een eigen stekje in steen, zonder een ander wat te verrijken. Wordt een mens stil van, dat kan ik je garanderen. En dan komt een mens nog eens langs oude plaatsjes gewandeld, waaronder dit virtueel relaasboek. En moet er nog eens wat gedeeld. Zomaar. 

Een roos voor jou, mocht je hier even willen verwijlen. Eigen kweek, zoals dat heet...

"Als reactor 4 in Fukushima instort, wordt leven op aarde weggeveegd" - Buitenland - De Morgen

"Als reactor 4 in Fukushima instort, wordt leven op aarde weggeveegd" - Buitenland - De Morgen

Ge kunt er alvast eens aan gaan staan...

De 161ste Muzeval - Amanda Malinka - 12/04/2012

π

DE 161e MUZEVAL

Poëzieavond
donderdag 12 april 2012

Gastdichter

Amanda Malinka (NL)

Inleiding en presentatie door Bart van Peer

na de pauze: VRIJ poëzie-PODIUM
begeleid door Frans Vlinderman en Bart van Peer

deuren 19.30 uur - aanvang 20.00 uur
gratis toegang

locatie: literair-artistiek café Den Hopsack
Grote Pieter Potstraat 24
2000 Antwerpen (centrum)
(openbaar vervoer: Groenplaats)

Organisatie:
Pipelines vzw in samenwerking met Masereelfonds Antwerpen
en met de steun van Antwerpen Boekenstad

Links: www.muzeval.blogspot.com, www.masereelfonds.be, www.denhopsack.be

Pipelines vzw/De Muzeval: Jan van Veen, Willem Plugge, Frans & Nip Vlinderman-Luyben, Bart van Peer, Frank Vranckx, Pierre Magis & Raymonda Bertels, Runa De Moudt en Sarah Buys.

_____________________________________

Amanda Malinka (1975) werd geboren in het Brabantse land. Daarna maakte ze vele omzwervingen om uiteindelijk over de grens haar inspiratie te vinden. Ze probeert het onbereikbare aan te raken.

Amanda kruipt in de huid van de Muze en laat de mensen zo deelnemen aan haar theater op papier.

‘Herinner me zoals ik gemaakt ben en leef met me als een Dwaas.’




Amanda Malinka

Schaduwgevecht

Quasi iedereen - we tellen de wielerkoersfanaten niet mee - zit buiten op een al dan niet geleend terrasje en geniet van de eerste zonnestralen van het jaar om te bekomen van het voorbije winterweer.

Bibi is niet anders, en ook de poezen te alhier zijn vast van plan zich de komende zonnedagen rot te amuseren. Dat levert soms prachtige taferelen op, zoals deze cat-shadow-fight, waarbij Miss Tofi ongegeneerd de strijd aangaat met de schaduw van Miss Tati. Fun op zondag, wat wil een mens nog meer?

Miss Tofi vs Miss Tati

uit het doosje

Een poweet die af en toe zijn stoom aflaat in de rimboe van het internet, zo is het ooit allemaal begonnen. Ondertussen schrijft het leven zich dag na dag verder weg en staat deze Vlinderman op de drempel van de laatste verhuizing. Inpakken dus, maar vooral niet wegwezen. Grappig, wat een mens blijft bijhouden. Doosjes, papiertjes, kribbeltjes, oude got-to-get-gadgets, waar nooit wat dan ook mee gedaan is. Kringwinkel en containerpark: here I come!

Wat echter nooit de deur uit zal gaan, dat zijn al die teksteltjes, kattebelletjes, nota's, dichtsels, noem het hoe je maar wil, die ik in de loop der jaren bijeen gehaspeld heb. Hele processen liggen daarin vervat en soms kan ik bij het herlezen mezelf herontdekken - we zijn nogal vergeetachtig, wat dat betreft...

Eenderwelkeweg, we voelen ons soms ietwat stom bij het doornemen van het verleden in dit heden. Het lijkt me dan ook toepasselijk volgend gedicht de digitale ether in te sturen...

De duizenden... (bron foto: KLIK!)

stomman

uit duizenden gehouwen
de mensen van weleer
waar vertrouwen houden was
en zonder gewoon lege straten

hielden ze zich stand en vol
geen rekening te vereffenen
waar geen schulden ontstaan
de mens een mens kan blijven

worden de vragen gesteld
zonder antwoorden verwacht
het is de tijd gekomen
andere regels van kracht

ze zijn nu duizend en meer
en nog spreken ze niet
omdat we stom zijn
in onze uitleg

Frans V.