Pillekes, pillekes, pillekes!!!!

De laatste tien jaar is het medicijnverbruik in België zowat verdubbeld. Als dat geen goed nieuws is. Voor de farmaceutische industrie, dan toch. Terwijl Vlinderman dergelijke cijfers absorbeert uit zijn krant, tracht hij zich ook voor te stellen hoe het er dan tien jaar geleden aan toe ging en dan moet hij vaststellen dat hij alvast zelf toen méér pillen verbruikte dan het gangbare aantal van één per dag op heden. Is dat dan een goed teken aan de wand? Vlinderman houdt het antwoord in beraad...

Met een minimum aan structuur... (bron afbeelding: KLIK!)

pillenpatiënt

bij ieder paard in galop
doorheen zijn slapen
slikt hij wel een pil zo
dat het hoofd vertelt van
vaart tot pijn op een drafje

overdag zijn gamma medicijnen
van alfa tot omega, vet en zuur
voor ieder uur een capsule opdat
de tijd tussen weg van en weer thuis
zonder verandering kan overleefd

zoekt hij zijn overgave
verticaal de nacht in
het medicijn voor eenmalig
mens zijn in zijn bestaan
botst hij slechts op de grens
in het vluchtig voorschrift
van een dokter ongekend

Frans V.

Welkom, Jack!

Het einde van de pree is alweer daar en opnieuw schiet er nog een stukje maand over. We kennen het maar al te goed, nietwaar, en het leverde in 2008 alvast onderstaand gedicht op. Gelukkig is er nog het goede nieuws van kleine Jack die dit weekend besloot om enkele dagen na datum zijn moederschip te verlaten. Proficiat, Jacco en Adriana!!!

Hi there, here's Jack!!!

uitgemolken

hij is als geen ander
ware voorstander van
alles omlaag, liefst vandaag
wereldklok terug gezet
op het uur van historie

na al zijn borden vervangen
door kleinere maatjes als
dezelfde broek nieuw versteld
daarbij nóg meer uren thuis
voor de buis in plaats van
buiten met wat vrienden
is het feitelijk genoeg

of niet genoeg, hij weet het
zelf niet, hij geniet niet
van leven vol gecijfer
aan het einde van de maand
telkens weer diezelfde
overstroming met rekeningen

hij verzuipt al jaren
in de luxe van 't genot
op welverdiende afbetaling
echter niet al te vaak voor
wat echt nodig, maar wél
wat luxe in overvloed

Frans V.

Gedicht Nip: doorgelicht

Doorgaans verschijnen hier, als er al verschijnen, gedichten van mijn hand, maar na meer dan een jaar vloeide er opeens nog eens een gedicht uit de pen van mijn allerliefste en dat wilde ik niemand onthouden. U ook dus niet. Ziehier het nieuwe wonder der poëzie...

Na de Cola de inspiratie, zo gaat dat dus...

doorgelicht

we zijn niet meer
zoals voorheen

ons morgenland
een vergeten
bestemming

wij zijn slechts
jij en ik

- restafval bijna -

achteloos
pluk ik ons
uit de lucht

we zijn niet meer
dan dat

een dagdroom

Nip

Gedicht: Liesje lacht niet meer

Liesje lacht niet meer

Liesje loopt verloren
in haar hoofd
droomt ze elke dag
over hagelwit en nagelrand
grijze tand en mortelklauw
jonge meisjesbenen die gillen
dat ze nog wat sneller

Liesje was wat blond
frisse piekjes op een kopje
dat nog dwaas en giechel ging
toen haar zomer van dertien
in het eerste dozijn zowaar
haar plotsklaps tien erbij
en zij het lachen verstierf

Liesje is een vrouw
nog steeds een kind
veertien en in de rouw
om wat verloren ging
dat jaar terug, die tien erbij
toen hij haar zomaar vond
van hem en hem alleen

Frans V.

Verloren met Vlinderman

Leuk kapstokje gevonden voor een alweer wat ouder gedicht hieronder. Vlinderman las vandaag de krant en moest eens voluit grijnzen bij het getuigenis van een onfortuinlijke chauffeur die gedurende een autorit van nogal wat kilometers enkele malen verloren gereden was. Hij beschikte namelijk niet over een gps, enkel en alleen over een wegenkaart... Ziedaar de nieuwe mens, homo technologicus, al moet ik eraan toevoegen - voor Bibi iemand voor het hoofd stoot - dat ik er zelfs mét gps, wegenkaart én Nip naast me als co-chauffeur in slaag om verkeerd te rijden. Ik weet niet hoe ze dát talent benoemen, maar bon. Een beetje zelfspot, waarom ook niet ;-)

De rechtse ben ik :p (bron afbeelding: KLIK!)

over het pad

het ligt er bezaaid
geen straatsteen ziet hij nog
met oude lijken, het meest verse
witglimmend tot geraamte
het oudste nog slechts stof
met een stel gave kiezen
dat zijn meester niet lossen wilde

als overjaarse, overeeuwse geesten
komen ze hem rond de oren spoken
of hij toen niet daar en dat en zo
beter had gedaan, alsof hij nu
niets anders aan zijn hoofd zou

hij ontkent het stilgestorven gekrijt
uit het verleden reeds geleerd
zo staat hij en gaat hij toch
in het alledaagse ondermaanse
weigert hij de blik achterwaarts
er is nog veel te veel te zien
met zo weinig, oh zo weinig tijd
even stil te staan

het ligt er bezaaid
met oude lijken naast de kast
hoor hoe ze steriel kraken
terwijl hij zijn weg vervolgt
haastig van getrappel

Frans V.

Hiep hiep voor de prins

Het weekend is begonnen voor Vlinderman en Bibi gaat morgen héérlijk uitslapen. Dat wil zeggen dat de gsm vandaag beneden blijft liggen, want we zijn te lui om even het ingestelde alarm uit te schakelen. Vermits we daarna doorgaans toch vergeten dat alarm terug in te stellen, is die luiheid mooi meegenomen. Oh ja, prins Filip is jarig vandaag, al een halve eeuw in de wachtzaal van het koningsschap, we wensen hem bij deze nog een lang en gelukkig leven. Kwestie van niemand te vergeten in het lijstje jarigen dat me iedere dag tegemoet grijnst op Facebook.

Enniehoe, de uitslaapgedachte bracht me op het idee om nog eens een ouder gedicht hier op de blog te gooien, slapeloos. Een paar jaar verder slaap ik best goed genoeg, maar inhoudelijk lijken de verschillen er niet zo veel groter op geworden. Gelukkig is er nog steeds morgen om naar uit te kijken en zolang dat gevoel blijft, kunnen we verder...

Droom er maar op los... (bron afbeelding: KLIK!)

slapeloos

ligt het aan mezelf
dat de wereld niet meer draait
alleen nog spint en tolt
zodat het enkel maar vasthouden
en hopen dat ik er niet af zal

duizend uren in de nacht
en niet één ervan geslapen
zoveel zorgen over morgen
zonder dat er iets verandert
daarvoor ben ik helaas
met veel te weinig

ligt het aan de ander
die niet wil veranderen
zweert bij zijn verkrampt gemeander
in een wereld die in wezen
geen boodschap heeft aan al
wat misschien toch best anders

drie duizend uren in de dag
en ieder uur getracht te vergeten
wat ik niet langer onder ogen
lijdzaam afgeteld naar het moment
dat zonnen zouden doven
in het schroeivol licht
dat dromen nooit uitkomen
laat staan gewoon komen

aan wat ligt het
dat ik er mijn slaap voor laat

Frans V.

Over ongelukken

Omdat er rare kronkels door een dichtershoofd durven lopen, en omdat het hier anders te leeg zal blijven, woorden over een ongelukkige prijs, eentje die men best niet iedere dag verdient.

Kom er maar eens om (bron afbeelding: KLIK!)

ongelukkige prijs

dit was mijn bloed
dit bruin geronnen vlak
op drie betonnen tegels
zelfs na drie eenzame maanden
door weer en wind, zon en regen
niet uit te wissen

ik bespaar eenieder de verhalen
over nachten lang waken
bidden ook of hoe dat heten mag
gezeten bij het kille bed
waaruit mijn kind op zou staan
in ontwaken uit mijn nachtmerrie

ben ik dan verbitterd
dat ik jou erop wijzen zou
wat jij hebt aangericht
die ochtend toen jij dacht
hoe lezend rijden tijd bespaarde?

heb je al geleerd
hoe machtig jij kan zijn
koning aan het stuur
God over leven en dood?

en wat vind je dan van
de prijs die jij gewonnen
mijn kind en ik
vol hebben betaald?

Frans V.