Over tegennemens

We zitten in de laatste rechte lijn naar alweer een jaarovergang. De zesendertigste voor deze Vlinderman. Aan de eerste pakweg dertien ervan heeft Bibi nooit veel aandacht geschonken, de volgende pakweg achttien stelden ook niet zoveel voor, maar de laatste vijf, daar begint het stilaan te lijken op het feest dat het blijkbaar zou moeten zijn. Overboord, die oude onuitgevoerde voornemens, welkom, die schier eindeloze reeks dagen en weken en maanden om alle dromen bot te vieren. Ergens denk ik dat het zo stilaan duidelijk wordt dat het er niet beter maar net zo goed niet slechter op zal en kan worden. Deze mens is er en deze mens zal er nog een tijdje zijn. Inademen, uitademen, meer moet dat niet zijn om te blijven voor(ui)tgaan in dit leven.

We werken nog een drietal daagjes dus en zullen dan wel het nodige geknal horen waarmee gemeld wordt dat iedereen zijn zotste zelf even de deur uit mag laten zonder aan de leiband te hoeven denken. Iedereen globaal gek en niemand voor de gelegenheid even door de mannen in de witte jassen opgehaald, of het moesten die mannen in witte jassen zelf zijn wegens totaal niet sporend op een moment dat wereldwijd iedereen wel iets te vieren lijkt te hebben en er van werken geen sprake kan of mag zijn...

Verlies het hoofd niet... (bron afbeelding: KLIK!)

Het zijn maar wat losse gedachten, zoals u en ik die wel vaker hebben. Noem het maar najaarsnostalgie, eentje van het soort waar geen pilletje tegen helpt...