Gedicht: requiem voor een doodrijder

Het gedicht zelf dateert al van 2005, maar als ik er zo mijn krant op opensla, dan zijn er nog steeds enkele hardleerse hardrijders aan het werk, die niet geremd door enige gerechterlijke interventie whatsoever blijven door de straten scheuren, tot het vroeg of laat een keertje een bochtje te snel was... Opgedragen ook aan alle slachtoffers, die dergelijk volk onvermijdelijk lijken te moeten maken.

requiem voor een doodrijder

hij raast door de straten
de wind in zijn wilde haren
neemt hij krochtige bochten
van veel spel totaal gespeend

doodrijder in hart en nieren
zijn zwarte bolide in bedwang
dwingt hij menig voetganger
halsoverkop op het hazepad

verschrikte vloeken zoeken
even in zijn zog te hangen
meegesleurd in de maalstroom
van zoveel ongeremde snelheid

zijn korte leven van scheuren
staat nog maanden later te lezen
op bloemenkransen en kaartjes
neergelegd bij zijn eigen muur

Frans V.