Gedicht: er was eens Doel

Het was bijzonder hartverwarmend, gisteren in De Spuikom aan de jachthaven (!) van Doel. Mensen met een oor voor elkaar, die weten dat er hen nog het één en ander boven het hoofd hangt. Hieronder een Doel-gedicht, dat vers van de pers kwam gerold, gisteren, toen ik me aan het voorbereiden was op mijn eigen kleine bijdrage. Het is misschien ook interessant om eens te gaan kijken bij de reactie van Branco op mijn bijdrage te alhier van gisteren, waarin ik de Doelpoëzieavond aankondigde...

er was eens Doel

een sprookje van 1001 nachten
werd afgebroken na 501 dagen
de verteller de laan uitgestuurd
omdat er teveel pracht en praal
in het verhaal geslopen was

zo kalft hier een dorp af
huis na huis, steen per steen
betaalt het dat treurig gelag
gehouden op het wereldniveau
van havens die van geen wijken weten
voor een zee aan economische belangen

en kijk, daar gaat ze
de laatste der Doelse Mohikanen
met opgeheven hoofd, de vuist
geopend, palm naar boven
om de leegte te laten vatten
die haar strijd heeft opgeleverd

er was eens Doel
dat nooit uitverteld...

Frans V.