Gedicht: hypo-kritisch

Zodadelijk vergadering van De Muzeval, dus ik heb maar weinig tijd te over. Daarom een gedicht (eentje uit 2006), om u toch iets te lezen te bieden. Prettige zondag nog aan allen.

hypo-kritisch

de lach op hun gelaat
is als een oud schilderij
de barsten overheersen
ondermijnen de waarheid
van hun oprechtheid

in hun ogen sluimert
de waanzin van liefde
voor het eigen verhaal
ze maken zich wat wijs
om toch maar heel even
gewoon te mogen zijn

hij ziet het gebeuren
fronst zijn hersenen
in een blijvende kramp
waarom dit mag gebeuren
terwijl het allemaal zo
overduidelijk is
hij lacht maar mee

Frans V.