Ed uit Maastricht, Poëzieprijs in Wijnegem

Beetje vreemde dag, gisteren. Eerst helemaal naar Maastricht, waar er om 11u00 een begrafenismis voor Ed werd gehouden. Het is een viering geworden ter ere van de mens die Ed bij leven geworden was en waarschijnlijk ook lang erna nog zal zijn. We hebben sterke mensen aan het woord gehoord, waaronder zijn tweelingzus Ilze, een neefje, zijn schooldirecteur/-werkgever. We hoorden hoe ondanks het onwaarschijnlijk immense verdriet zijn vrouw en broer zich vasthielden aan de muziek, die naast de poëzie zo belangrijk was voor Ed. We merkten hoe Sarinthe, muziekgroep waar Eds vrouw in meespeelt, ons een brok in de keel deed krijgen met hun sober maar daarom niet minder doorleefde vertolkingen van een aantal songs. In de kerk bleef het bij wijlen soms minutenlang doodstil, om maar niets te missen van dat door iedereen gedeelde en gedragen moment om samen even stil te staan bij Ed. Prachtig, vond ik dat. Het was trouwens een goed idee om daarna even met wat gelijkgestemde mensen wat te gaan drinken en eten in de Peroen, waar Nip en Bibi Ed voor het eerst hebben ontmoet. De cirkel rond, zo.

De avond was iets helemaal anders. Het was de uitreiking van de allereerste Wijnegemse Poëzieprijs, gekoppeld aan de diverse optredens de afgelopen twee jaren op 't Gastvrij Podium. Een jury had reeds eerder haar punten toegekend, maar nu moest ook het publiek nog diezelfde avond haar oordeel eraan toevoegen, met een gelijke waarde voor beide scores. Een kort verslag volgt hier later nog, met wat beeldmateriaal, maar Bibi kan alvast meegeven dat de Eerste Prijs finaal in zijn zak gegaan is (nou ja, niet echt erin, zult u later wel begrijpen).

Vlinderman in café RoodWit, ergens in maart dit jaar