Gedichtenreeks: oele - laat maar waaien

De week zit er alweer op. Elke dag kon ik in de krant lezen hoe de financiële crisis stilaan op een wereldwijde pandemie begint te lijken terwijl Bibi doodleuk elke zelfde dag zijn uren ligt te kloppen voor een loon op het einde van de maandelijkse rit, die gewoontegetrouw zal gestort worden op zijn rekening bij, juist ja, 'de bank'. Ik mag dan geen zwartkijker zijn, maar het is toch iets om stilaan de kriebels van te krijgen, staatsgarantie of niet. Want wat doe je als jouw bank uiteindelijk aan het einde van de rit alsnog failliet gaat, gerechtelijk akkoord aanvraagt, de kraan dicht draait en jou van je centen afhoudt? Zal de huisbaas er oren naar hebben als je je huur ineens niet meer kan betalen omdat je geen geld van je rekening kan afhalen? Zal Electrabrol er veel lol aan beleven als je nog wel stookt en verlicht maar je factuur niet kan betalen omdat je centen virtueel verdampt zijn? wil Pidpa nog wel water aanleveren voor een douchke, een tasje koffie, een propere wagen, als ook die rekening maar blijft oplopen?

Veel vragen, weinig antwoorden, want ik heb geen zin om ze onder woorden te brengen. Ik sus me met de gedachte dat het allemaal wel zal koelen zonder al te veel blazen. En ik doe verder met mijn gedichtenreeks. En ik geniet na van een meer dan geslaagde Muzevalavond gisteren, al vond ik het persoonlijk best wel spijtig dat er amper tijd was voor een vrij podium, waardoor ik mensen, mezelf incluis, heb moeten weigeren om hun kans te gaan. C'est la vie, zullen we dan maar zeggen. En volgende maand beter.

oele - laat maar waaien

bovenaan in zijn la
woont een beste vriend
ongezien en heel apart
die woorden spreekt
in zijn eigen taal

waarmee ze 's ochtends
gemaakt converseren en
eindeloos palaveren over
de onzin van het zoeken
naar de zin in het leven
en ver erna

hij geniet
soms niet
meestal
ook niet

Frans V.