Gedichtenreeks: catatonisch - afwezigheid

Terwijl een hoogbejaarde zieligaard zich verder bezighoudt met het geloven van zijn eigen leugens en het via internet verspreiden ervan, heeft Bibi (misschien eindelijk) begrepen dat er met sommige geschifte mensen niet te raisoneren valt: of je daar nu redelijk tegen bent (eerste fase), hem negeert (tweede fase) of hem iets steviger diets maakt wat je van hem denkt en hoe je omgaat met bedreigingen allerhande (laatste fase), het loopt van hem af gelijk olie van een lepel. Je kan dan niet anders doen dan vaststellen dat het toch spijtig is dat zulke mensen zoveel vrijheid kennen. En dan moet je medelijden hebben. Heel veel medelijden, maar je mag niet mede-lijden. Dat doen dergelijke mensen al genoeg en het is voor niets goed. Bij deze begraaf ik Rosseel. Nog niet letterlijk (en mijn handen zullen nooit geen enkele spadesteek in zijn graf kennen), maar wat nog niet is, kan altijd nog komen. Dat is nu net zo typisch aan mensen: ze gaan allemaal dood, of ze nu gezond in 't koppeke zijn of niet. Dus, Rosseel, wauwel maar een eind verder, ik stuur je niets dan medelijden. Het is niet gemakkelijk wanneer een maatschappij je sneller afschrijft dan je zelf rechtvaardig vindt, maar c'est la vie. In jouw geval rechtvaardig, als ik jou zo bezig zie. Op je eigen blog reacties vervalsen en doen alsof het van iemand anders komt. Mensen het recht op een wederwoord weigeren. Persoonlijke gegevens te grabbel gooien. Hm, ik verbeter me: het is niet medelijden, het is minachting.

Over tot de orde van de dag. Dat is een volgende schakel in mijn gedichtenreeks, waarin de psychie mijn muze van dienst is geweest.

catatonisch - afwezigheid

het ijs deert hem niet
blauw blauw laat het
hem zo koud als het sterven
van een onbeduidende vlo

spreekt hij nimmer van
dag tot dag overdag mag
de wereld zelfs vergaan
want hij weet niet
wie wat te vertellen

en hij vraagt zich af
in de erkers aan zijn geest
wat en of het ooit is geweest
zoals hem nooit werd beloofd

gelooft hij niets
niemand ook
die beter weet
want hij is
ongewoon

Frans V.