Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

maandag 21 juli 2008

21 juli, feestdag?

Laat ons maar eens overgaan tot de orde van de dag, het leven zoals het er telkens weer bij staat. Vandaag vieren we de eedaflegging van onze allereerste Belgische vorst ooit, Leopold I op 21/07/1831. Als je goed kijkt naar het jaartal, dan weet je dat het toen al heel wat voeten in de aarde had, vooraleer er een degelijke grondwet gestemd werd voor alle Belgen. De onafhankelijkheid van het land werd immers al in 1830 uitgeroepen. Misschien dat we daar eens bij stil kunnen staan, vooraleer we verder gaan met het toejuichen van de desintegratie van België. Van de voordelen van een apart Vlaanderen binnen de mastodont Europa ben ik immers vooralsnog niet overtuigd. Er zullen er wel zijn, absoluut, zoals het recht op zelfbeschikking (haha, als we mogen van datzelfde Europa), of het recht en de garantie om overal in het Vlaamse gebied op je wenken bediend te worden in het Nederlands, zonder al te veel gezever. Ik vraag me echter af wat de nadelen zouden zijn. Misschien moeten we dat eerst eens klaar en duidelijk gecommuniceerd krijgen, vooraleer onze mening terzake gevraagd wordt. Domgehouden mensen hebben immers de neiging om domme beslissingen voor te staan...

Een kleine week geleden schreef ik onderstaand gedicht en ik dacht dat het niet zou misstaan zo op de 21ste juli. En als ik ergens een TV vind, dan beluister ik misschien nog wel de toespraak van de koning. Benieuwd naar wat die te vertellen heeft. Of niet. En dan beslissen of er wat te vieren valt, zo vandaag.

Ola Belgica

gesijpel in de straten
het zomert Belgisch met
terrassen overdekt volk
vol geneuzel over 't leven
dat alweer een dagje voorbij

de storm ver boven hun hoofden
woedt zijn slagen verwoed
tot de vijand knielt en zegt
wat verliezers horen te zeggen
neem het dan en ga dan weer
in het besef gedoemd te zijn
tot een leven met elkaar

Tristan en Isolde
Romeo en Juliette
voorbeelden die niet tellen
waar Vlaanderen en Wallonië
elkanders zegeningen misgunnen

in het ouderlijk huis van
is het België niet helemaal pluis

Frans V.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag Frans,

Ook aan jou een fijne nationale feestdag gewenst.
Interessant dat je het thema zelfbeschikking bovenhaalt.
Dikwijls wordt het streven naar zelfbeschikking immers als volkomen legitiem en eerbaar voorgesteld.
Euthanasie is een voorbeeld van zelfbeschikkingsrecht dat voor veel mensen volkomen eerbaar en legitiem is, maar dat desondanks nog maar in uitzonderlijk gevallen toegestaan wordt (als het al toegestaan wordt).

Over het algemeen kunnen we echter zeggen dat in alle gevallen waarbij men geen medezeggenschap heeft in het bepalen van zijn eigen lot, het streven naar zelfbeschikking inderdaad volkomen legitiem en eerbaar is.

Om het zelfbeschikkingsrecht te verantwoorden moet een bepaalde bevolkingsgroep dus in de eerste plaats uitgesloten zijn van inspraak in het bestuur, het moet zich met andere woorden in de onmogelijkheid bevinden om te wegen op het bewind en dus over zichzelf te kunnen beschikken.

Het bekendste voorbeeld uit de geschiedenis waarbij een bevolking (legitiem) het zelfbeschikkingsrecht opeiste is dat van de Franse revolutie.
De Franse bevolking legde zich niet langer neer bij een regime dat steeds meer de vorm van willekeur aannam vanwege hen die de macht bezaten, zij verlangde inspraak en voortaan zou die inspraak gestoeld zijn op de principes van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap.
Principes die ook nu nog terug te vinden zijn in de resolutie over het zelfbeschikkingsrecht van de Verenigde Naties.

Het zelfbeschikkingsrecht dat België opeiste voor zichzelf door na de revolutie zijn onafhankelijkheid uit te roepen was dan ook in ieder opzicht gerechtvaardig omdat het net die beginselen waren die het uitgangspunt vormden voor het recht op zelfbeschikking van België.

Door zijn onafhankelijkheid en alleen daardoor konden de Belgen de voor hen cruciale beleidshervormingen doorvoeren, rechten en vrijheden die door de nieuwe grondwet gewaarborgd werden voor alle Belgen. Niemand kon voortaan en op geen enkele manier van zijn vrijheid beroofd worden zonder dat daarvoor een bevel van een rechter was uitgevaardigd. De vrije meningsuiting op alle gebieden en voor iedereen werd verzekerd.
Het stond thans elkeen vrij het geloof van zijn keuze vrijuit aan te hangen. De nieuwe staat stond in voor een vrije pers en onderwijs. Ook het briefgeheim en het eigendomsrecht werden onschendbaar. Volgens deze grondwet kon ook niets nog de oprichting van verenigingen en vrije vergaderingen in de weg staan. Voor die tijd waren dit alvast baanbrekende maatregelen.

ONTVOOGDING EN ZELFBESCHIKKINGSRECHT

De begrippen ontvoogding en zelfbeschikkingsrecht worden regelmatig met elkaar verward.
Het doorvoeren van het zelfbeschikkingsrecht is het gevolg van een toestand waarin ontvoogding onmogelijk is.
Ontvoogding is een emancipatorisch proces dat erop gericht is te streven naar gelijkgerechtigheid, om te komen tot eerlijker maatschappelijke verhoudingen.
Ontvoogding en zelfbeschikkingsrecht zijn twee fundamenteel verschillende begrippen, een bevolkingsgroep van een staat waarin de ontvoogding van die bevolkingsgroep getolereerd en (financieel) ondersteund wordt, kan onmogelijk in eer en geweten aanspraak maken op het zelfbeschikkingrecht als een lofwaardig en gegrond streven.
In België was het zo dat er in Vlaanderen een verantwoorde vraag bestond tot ontvoogding om de eigen taal en gebruiken te vrijwaren van de Franse invloedsfeer.
Alle Vlaamse politici erkennen op de dag van vandaag dit ontvoogdingsproces en hebben al meermaals collectief hun erkentelijkheid ervoor betuigd telkens als één van de voorvechters van die ontvoogding van ons verscheidt.
België heeft ondanks zijn kleine oppervlakte en inwonersaantal zeer liberale opvattingen wat betreft ontvoogding van bevolkingsgroepen. Zo liberaal dat zelfs afzonderlijke regeringen en parlementen tot stand konden komen. Het verschil met bijvoorbeeld de Friezen (maar niet uitsluitend), een Nederlandse bevolkingsgroep kan niet groter zijn, daar niets van dat alles.

Vooral in Vlaanderen wordt het argument van het zelfbeschikkingsrecht door een kleine minderheid met een separatistische en nationalistische agenda weleens als voorwendsel misbruikt om de wens tot harmonieus samenleven van een uitgesproken en zeer ruime meerderheid Belgen onderuit te halen.
Die meerderheid wil dat België als geheel blijft bestaan, ze willen er deel van uitmaken en het land met zijn rijke verscheidenheid op het gebied van geografie,gastronomie, linguïstiek en cultuur het hunne kunnen noemen.
Dat is uiteraard enkel maar mogelijk als België als dusdanig blijft bestaan.

Het evoceren naar zelfbeschikking door een aantal onruststokers berust dus helemaal niet op eerbare en legitieme gronden maar des te meer op een soort narcistisch egoïsme vanwege de kant van de onruststokers die de stabiliteit en de welvaart in de ganse Belgische regio in gevaar dreigen te brengen.

Frans Vlinderman zei

Dag Branco,

Een klaar en duidelijk discours inzake ontvoogding en zelfbeschikkingsrecht en hoe beide termen in verkeerde handen een verschillend leven kunnen gaan leiden.

Ik moet het je nageven: sedert jouw bijdragen hier op Vlinderiaans, begin ik mij meer en meer bewust te worden van een aantal grotere verbanden, komen grotere plaatjes tot stand dan die waar ik me tot nog toe van bewust was. En dat waardeer ik. Het gebeurt immers zo snel, en ook en vooral bij mezelf, dat ik me een onwrikbaar beeld heb gevormd van iets of van een situatie, dat ik er welhaast niet meer bij stilsta. Niets zo erg als verstarring, en jij dwingt me de ogen open te sperren en niet alleen te kijken, maar ook te zien. Waarvoor uiteraard mijn dank, je verdiept mijn mens-zijn, door het om en om te draaien in de ruimere zin van het woord. Het woord, dat ik heilig acht.

Blogarchief