working + gedicht

Drukke dag vandaag. Eerst een dagje werken van 8u30 tot 17u00, met 's middags een half uurtje pauze (normaal dus), dan nablijven tot 20u30 om wat mensen binnen te laten van de beheerraad. Vandaag samen met mijn nieuwe collega, om haar op te leiden zodat ze dat later alleen kan doen. Dat maakt natuurlijk een lange werkdag :p Nadien thuis nog de multimailing verzorgen voor De Muzeval aanstaande donderdag en dan wordt het al snel behoorlijk laat, vooral als Nip-lief nog bezig is op 'mijn' pc-exemplaar om dat wereldje voor haar scriptie 'Second Life' uit te proberen... Enfin, we zijn er door geraakt, het werk vandaag is verricht en nu kan ik nog wat ontspannen hier. Niets speciaals te melden trouwens, behalve dat er iemand zo stilaan het einde van mijn geduld aan het bereiken is. Morgen daar eens aan werken, kwestie van verder te kunnen.

In mijn favo-krant (volgens sommigen die naam niet waardig) staat er een sinds kort een reeks te lezen over en van een kinder-psychotherapeute. Boeiende kost en eigenlijk best wel aardig voor mensen die anders niet met de materie over kinderen en hun kleine en grote zorgen in aanraking komen. Dus ja: even reclame voor Het Laatste Nieuws! Al was het maar omdat je een kind in huis hebt dat je niet meer kan begrijpen (in beide richtingen, jawel).

Over gisteren in podium-café Rood Wit nog kort dit: genieten! En waar was jij alweer? Eén of VTM weer interessanter of zo? Geen zin om even je neus door het gure maartweer te jagen? Bon, grapje, ik ga geen uitspraken doen over jouw agenda of interesses (toch niet expliciet :-D ) maar je hebt wat gemist. En Pieter en Bibi, dat klikt, net zoals met Carmen en mezelf. Het is trouwens altijd leuk om eens iemand te leren kennen IRL in plaats van online wat tegen elkaar aan te hikken. 'k Vind je lief, Carmen, mag dat? Geen zorgen, puur vriendschappelijk en zo ;-)

verbaal uitgelekt

onverzoenbaar met haar lot
jaagt ze zichzelf in gordijnen
die niet in haar woonkamer hangen
een vervreemde echo uit het verleden
die het NEST maar NIET VERLATEN kan

ze heet vleugellam, een lege doos
die zonodig gevuld met wat anders
graait ze respectloos in het leven
van wat haar eerder ontsnapte
toen ze nog kon kiezen voor
maar wel prefereerde voor HIJ
IS VAN MIJ EN MIJ ALLEEN

er wordt wat afgezeuld met het verleden
alsof het toen zoveel beter
en vraag hem dan maar waarom
hij niet langer bij haar
ontluistering vertelt zo slecht
al LUISTERDE ze toch NOOIT
naar wat hij te zeggen

worden dichters eigenlijk wel
door de juiste mensen GEHOORD?

Frans V.