de simpele mens

Ik had nog eens zin een foto te plaatsen hier. Het werd er eentje van mezelf en mijn nichtje, Silke. Het is er eentje van oktober geworden, maar dat maakt niet echt veel uit, toch? We zijn er beiden nog steeds, al is mijn baard weer een stuk bijgevezen en loopt dat kind ondertussen reeds bijna de marathon in de living van haar grootmoeder (zeer uitputtend voor grootmoeders trouwens).

Verder is er alweer een zaterdag bijna voorbij, heb ik opnieuw kennis gemaakt met een aantal virtuele vrienden, lekker op z'n Belgisch gegeten met biefsteak friet en peperroomsaus, een eenvoudig filmpje meegepikt, Nip de hele dag naast mijn zijde gehad, ja, het leven kan zalig zijn. En dan ga ik er toch nog even bij zitten, met die soms wat sombere gedachten van mij, en moet ik alweer een gedicht kwijt. Het bloed kruipt waar het niet vloeien kan, of zoiets. Dit is het dus bij mij: ik moet kunnen schrijven, gedichten maken, verzen doen verrijzen.

de simpele mens

enig in een wereld van reuzen
zijn rol nog niet helemaal klaar
staat de man op wacht, de weg
van de boodschap onbegaan
zolang als nodig is

hij waakt op het ogenblik
van zijn openbaring
de profetie is heilig
iedereen heeft het recht
ongewoon zichzelf te zijn
zijn gouden gedachte
bij het wachten op morgen

een leven lang gelovig
bidt hij al tot zijn goden
maar hij twijfelt nooit
of ze hem wel kunnen horen
hem, de zelfgezworen vazal
van een droom die misschien
slechts is wat het slechts is

vandaag doet hij hetzelfde
als gisteren en de dag
voor gisteren en nog
blijft hij maar
een simpele mens


Groet,


Frans V.