verzwegen collocatie ER

Men heeft zo van die mensen, die er plezier in scheppen andere mensen het licht in de ogen niet te gunnen. En ik heb ooit eens een sonnettenpoging ondernomen, jammerlijk mislukt, maar toch goed genoeg om hem hier in licht gewijzigde vorm te plaatsen. Een mens moet zijn ongenoegen kunnen uiten, nietwaar?

-

steeds verder voert hem de irritatie
zinloze zoektocht naar zijn ware
ziet hij zich een slaaf als de hare
zijn wezen veroordeeld tot collocatie

verbijt hij machteloos verkrampte agitatie
doof voor de rondgang van een groeiende mare
zoekt hij niet het lichte maar liever nog het zware
en vindt slechts in zichzelf de ultieme confrontatie

wanneer 's avonds de stilte weerklinkt
verzinkt hij onverstoord in zwijgen
diep verbaasd hoe het leven dan stinkt

brokken emoties doen hem telkens hijgen
slechts aan te kunnen wanneer hij drinkt
eindigt zijn avond immer in neerzijgen



-



Zo gaat dat, men spuit wat gal en men krijgt een mislukt dicht teruggeslingerd. Het leven is toch niet te geloven soms. En soms dan weer wel. Als er zo een rauwbeen op je eigen poot staat te kotsen, dan weet je het wel. Of het leuk is? Dat vertel ik later wel.