tristesse
hij flierefluit een goed humeur aan
zijn onderlip echter lepelt
elke oneffenheid van de vloer
die daar ligt, op de loer
voor iedere gelegenheid
hem een hobbel onderweg te zijn
in zijn nabijheid
alom ter tijd
bloeden alle bloemen
strómen de blaadjes
om enkel te verwelken
in zijn eenzaam paradijs
van sip en neergeslagen
een vogel triest in de olie
ook al ademt hij nog in en uit
het is al tevergeefs
hij kan het niet hier
gewoon maar leven
zijn onderlip echter lepelt
elke oneffenheid van de vloer
die daar ligt, op de loer
voor iedere gelegenheid
hem een hobbel onderweg te zijn
in zijn nabijheid
alom ter tijd
bloeden alle bloemen
strómen de blaadjes
om enkel te verwelken
in zijn eenzaam paradijs
van sip en neergeslagen
een vogel triest in de olie
ook al ademt hij nog in en uit
het is al tevergeefs
hij kan het niet hier
gewoon maar leven
2 opmerkingen:
Veelal begin je met "hij is". Dit verhoogt weliswaar de herkenbaarheid (ha, daar is Vlinderman weer) maar verveelt en vervreemdt op de duur (och, daar is Vlindermaan weer). Wat bijvoorbeeld had je gedacht van:
hij fluit een goed humeur aan (de lezer leest het dan twee keer voor hij of zij de aanfluiting ziet, maar ondertussen denkt de lezer: kan Vlinderman dit ook! en misschien blijft het de lezer achtervolgen). Hij is de triestheid van een vogel in de olie... Daar is Vlinderman weer. Een vogel ligt hij triest in de olie. Voorts val en struikel ik over 'want' in een gedicht. Tenzij het een ovenwant is, natuurlijk. Als die want schrapt, staat het er nog even goed.
Marc, een beetje uitdaging krijg ik graag aangereikt! Ik ben zo vrij geweest één en ander van je over te nemen, dus herlees het eens en laat het me maar weten wat je er nu van vindt.
Dankbare groet,
Frans V.
Een reactie posten