Slam! Die had ik!

Er was Koksijde, voorronde van de Westvlaamse gedichtenslag. Ooit was er ook Kassa 4, voorronde van een slam die zijn finale zou kennen in Leuven. Twee maal deelgenomen, twee maal noppes. Feiten die te bespreken waren met Nip, mijn toekomstige wederhelft. En dan ging het over mijn gedichten en over mijn (on)vermogen tot slammen. Mijn gedichten lenen zich er niet toe, ik ben te stijf, mijn voordraagstijl is te deftig en zwaar.
Nu is er een voorronde in Antwerpen. Van een slamwedstrijd. En ik twijfelde. Zou ik meedoen, of doe ik het niet. Want er is wat van waar, ik schrijf geen gedichten die een slam waardig zijn. Teveel laagjes, zeg maar. En niet slammend genoeg. Stel ik mij de vraag: 'Heeft klassieke dichterij dan geen recht op een slamwedstrijd?' Het antwoord kwam snel. 'Nee, slammen is iets nieuw, en jij schrijft klassiek.' Nou, daar zat ik dan. Om het dus officieel te krijgen, doe ik vrijdag aanstaande mee. Is het dan niet om te slammen, dan toch om gedichten te brengen van de oude stempel. Bon, we zien wel.

Frans V.