Nacht Van De Powezie

Afgelopen zaterdag was het in Antwerpen opnieuw de beurt aan Nacht Van De Powezie. Erwin, onze Antistresspoweet, was er voor de tweede maal in geslaagd ettelijke tientallen dichters van over de hele wereld bijeen te brengen. Een ongedwongen feestje, zo noem ik het graag. Ik zag oude bekenden terug, zoals Pom Wolff, Luk Paard, Xavier Roelens, en kon kennis maken met Gijs Ter Haar, ene Nguyen uit Vietnam, Barry Fitton, Peter Waugh, ja, ik maakte zelfs kennis met iemand uit London, die een Poetry Library al rondreizend promootte, Sara heette ze, en ze is bij Nip en mij blijven overnachten tot maandag.

Wat me vooral opgevallen is, dat is de verscheidenheid in zowel stijl als acte de présence van al die dichters en dichteressen. Ieder doet zijn eigen ding, legt eigen accenten. Waar de ene het allemaal uit zijn hoofd doet, wil de ander gewoon voorlezen uit zijn of haar werk. Moet je soms je oren spitsen, dan moet je soms ook je oren bedekken. Noord en Zuid, Oost en West, maar één ding had iedereen gemeen: poëzie noemen ze het. Stuk voor stuk. En wat meer is poëzie dan een persoonlijk uitdrukken in non-proza van eigen ervaringen of overtuigingen? Zo breed gaat dat dus voor mij. En moeilijke of simpele woorden daarbij gebruiken, maakt voor mij geen verschil uit. Poëzie is van iedereen, meer nog, voor iedereen. Die dat wil.

groet,


Frans V.