Blijf toch maar beter niet plakken

In een poging om nog eens wat te komen melden - er uiteraard van uitgaande dat daar nog op gewacht wordt - moet ik meedelen dat tekst kan verschaft, maar beeldmateriaal achterwege blijft, gezien mijn absolute  en ongeziene onvermogen om die welbepaalde gsm goed te koppelen aan mijn pc en de bij de gsm behorende programmatuur niet niet niet niet niet niet niet naar behoren wil werken. Tekst dus, smakelijk, en ooit slaag ik wél in mijn opzet.

Toch wil ik niemand op de hele wereld het belachwekkende feit onthouden dat je, en ja, dat werd iedereen met de paplepel ingegoten, voorzichtig moet zijn met secondenlijm. Beter rijt je je het lijf open met een bot mes van onbestemde aard dan te trachten 'dergelijke kol' te laten hangen. Bijdrage aan de maatschappij, vermits ik toch aan het bloggen ben? Volgens mijn ervaring (nog wat her en der groen): koud water, onmiddellijk en overvloedig. En voorzichtig zijn met het pulken naderhand. Spaart ook alweer enkele repeltjes vel waaraan wij mensen doorgaans zo gehecht zijn...

Dit overleefd hebbende, mocht iemand me weten te melden hoe je bruikbaar foto's van een f*g Nokia-toestel vandaan kan halen, contacteer me even, want ik voel de neiging tot overstap naar een ander merk, met waarschijnlijk dezelfde zever zeer voor handen en derhalve veel moeite voor niets - geen oplossing namelijk. Ge zijt alvast bedankt!

Intermezzionaal bericht

Het internet, voormalig bondgenoot om wat dan ook aan toe te vertrouwen. Een klein lustrum lang gebruikte ik het medium, al dan niet in de waan dat er iemand dit met mij zou delen. Het maakt ook niet uit. De unieke mens die we allen zijn deelt immers sowieso simpelweg door te zijn en in en uit te ademen. Anderzijds is iets als deze blog een al even unieke manier om zonder andere kanalen een enige blik op het al te delen met wie er niet voor de eigen neus staat, hangt, ligt, trappelt. Mooi, toch?

We naderen het eind van een bewogen jaar. Eerst was er nieuwjaar, dan was er een advertentie, waarop Nip en ondergetekende gingen kijken en vervolgens hun ziel verkochten aan een bank om ons eigen stekje te kunnen kopen. En toen was er het verhuizen, inrichten, wegwerken, opbouwen, verplaatsen, herdenken, bekijken en overzien. Hemels labeur voor een eigen stekje in steen, zonder een ander wat te verrijken. Wordt een mens stil van, dat kan ik je garanderen. En dan komt een mens nog eens langs oude plaatsjes gewandeld, waaronder dit virtueel relaasboek. En moet er nog eens wat gedeeld. Zomaar. 

Een roos voor jou, mocht je hier even willen verwijlen. Eigen kweek, zoals dat heet...