Uit het onrecht Uit

Op 28 juli 2006 schreef Vlinderman onderstaand gedicht. De tijd is verder gegaan, maar of ook de mens an sich dat heeft gedaan, het blijft een open vraag, die antwoorden genoeg vindt in de recente gebeurtenissen welke onze kranten vullen. Bloggen doet Vlinderman al een tijdje niet meer zo frequent als voorheen, en het moet gezegd dat één van de oorzaken daarvan beschreven wordt met onderstaande. Hoezo nog strijden, on-ge-recht-igheden aankaarten als het alleen maar water naar de zee blijkt te zijn? Waterdragers, gij en ik, wij, en verder het grote en weinig hullende Niets. Zo voelt het soms dezer dagen, maanden, jaren. Zelfs het vrolijke gedoe op FB verhelpt daar niet aan. Helaas. Of zou ik nu te somber zijn? Mis ik ergens de ongetwijfeld kwistig rondgestrooide positieve signalen die toch iedereen moet kunnen zien? Ben ik blind, doof, stom? Of weet moeder er dan toch meer van?!?

Bron afbeelding: KLIK!

bommoeder

ze heeft gaten in haar geest
haar wereld is er geweest
toen haar kinderen nog sprongen
van het dak en het terras waar
de vijgenbomen bloeiden
tot de bom hen had gevonden

loopt ze nu versuft
ontdaan van wijze taal
de soldaten te vervloeken
naar dat plekje zonder zon
naar de hel met hen
vinden haar tranen de weg
naar haar verschroeide land

de gedachten blijven tollen
vormen vreemde woorden als
vendetta, intifada en ook jihad
haar verscheurde moederhart
weet niet meer wat vergeven is

Frans V.