Gedicht: verarmd protest

Een beetje naar aanleiding van een artikel in de krant vandaag (kan ook die van gisteren geweest zijn), wil ik jullie nogmaals een gedicht aanbieden. Het artikel ging over het openstellen van enkele plaatsen voor honden van daklozen komende winter. De idee erachter is dat sommige daklozen geen gebruik wensen te maken van de daklozenopvangcentra omdat ze er hun 'huisdier' niet mee naar binnen mogen nemen en dan maar verkiezen de nacht toch in open lucht door te brengen, ook al vriest het keien uit de grond. Vaak is dat dier trouwens dan nog hun enige echte 'kameraad'. Ik kan het initiatief alleen maar toejuichen. En hopelijk denkt u daar later ook, wanneer je het pad van één van hen kruist terwijl het naar het vriespunt begint te neigen...

Miguel & hond Dingo & collega Frank (bron foto: KLIK)

verarmd protest

ik ben haast gestorven vannacht
zonder deken in de regen
omdat ik te laat was
schijnbaar veel te laat
voor het dakloos inklokken

maar ik vergeef u

dat ik deze ochtend
met blauwe rimpels lachte
tandenloos en wel echt onwel
wat kon ik anders dan sterk
houden wat wilde begeven

maar ik vergeef u

de taal die u spreekt
ik herken de accenten
niet en zal het nooit kunnen
uw school aanvaardt mij niet
en in wezen ik haar ook niet

maar ik vergeef u

als u mij vergeeft
om het kind te willen zijn
dat ik nooit mocht zijn
vandaag, als ik oud ben
en ten lange leste vergeten
hoe het had kunnen zijn

vergeef me de wereld

Frans V.