Miss Jackie T uitgezwaaid

Op deze blog lijkt het bijna altijd een feestje te zijn. Doorgaans is dat ook zo, maar vandaag even niet. Gisteren heeft Miss Jackie T, voor de trouwe blogvolgers onder u zeker gekend als de kat des huizes, het in haar hoofd gehaald om de strijd aan te gaan met een klapraam. MJT heeft die strijd - uiteraard - verloren. Al toen ik gisterenochtend opstond, vond ik het verdacht dat er geen MJT mij kwam begroeten, wat ze anders altijd deed. Bibi dacht dat ze op ochtendlijke wandeling vertrokken was en besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Het was pas toen de noen al enkele uren achter ons lag, dat ik iets had van 'hey, waar blijft dat beestje?'. Nog steeds geen groot alarm trouwens. Vlinderman typte verder op zijn pc en dacht dat alles wel in orde zou komen.

Toen Nip thuisgekomen was en door had dat er nog steeds geen spoor van MJT was, zijn we met zijn tweeën nog eens door heel het appartement gegaan en toen heeft Nip haar gevonden. Hangend in de slaapkamer, achter het gordijn, geen schijn van kans om daar ooit uit te geraken. MJT dood. Onze lieve kat, die anders nog geen spoor van interesse vertoonde nu genekt door een raam waarvan de techniek haar niet duidelijk was. Ons poesje, dat sedert Nip en Bibi zijn gaan samenwonen er ook deel van uitmaakte. Weg.

We zijn een beetje van de kaart, weten niet goed wat te doen of vooral niet te doen. Het was maar een kat, jawel, maar dan wel een eigengereid beestje dat zich goed voelde bij ons, zonder aan eigenheid in te boeten. Een kat die als lievelingsspeeltje een vlindertje had. Die kon likken en krabben, naargelang haar luimen. Een beestje met een eigen willetje en toch aanhankelijk. Miss Jackie T, het derde lid van ons gezinnetje. Neem maar eens afscheid van uw rechterhand, meer begrip zal u dan niet kunnen opbrengen voor wat wij hier nu ervaren...