Is het nu nog niet genoeg, nee?

We hebben de laatste maanden (en bij uitbreiding jaren) toch al wat mogen meemaken in dit landje van ons. Ik bespaar u de opsomming, want ik zou meer vergeten dan ik kan oplijsten, maar mijn vertrouwen in de mensen wordt er niet beter op. Integendeel zelfs. Normvervaging bij de politie, normvervaging bij de doorsnee kruimeldief, normvervaging bij de gemiddelde politicus (hoewel men bij die laatste categorie nooit echt heeft kunnen spreken van welke norm dan ook), losgeslagen scholieren, op- en afrukkende extreem-richtige volkse betweters, extreme voor- en najaarsstormen, op hollerige voeten van klimaten, economieën die het laten afweten wereldwijd, dictators die zichzelf op miljoenen kostende verjaardagsfeestjes (laten) trakteren, allez, ben ik hier toch weer aan het opsommen.

Vlinderman wordt er helemaal niet meer vrolijker van, laat ik wel wezen. Na het zoveelste bericht over een snulleke van 17 jaar met wat probleempjes die dan maar zijn voormalige school de kogelschuld geeft, een bende overvallerkes die een kersverse vader met benzine overgieten en in brand steken, advocaten van een regering die weigeren de eed af te leggen voor een legitieme commissie van een parlement, lijkt het me wel of we allemaal wat verloren zijn gelopen onderweg van de Middeleeuwen naar het punt voorbij de verlichting.

Ik heb er dus even echt geen zin meer in. Laat maar waaien, die steeds verder verziekte wereldbevolking. En als u nog eens vragen heeft over het waarom van geen kinderen, dan bent u analfabeet of weigert u de tekens te lezen. Of, wat ook altijd mogelijk is, onverbeterlijk optimist of doodnaief.