Don't talk to me!

Vrijdagochtend, mijn ochtendhumeur hangt hier als een zware mist tussen de tafels en stoelen, verbergt de dag nog met al haar mogelijkheden, de dag, die zich alweer eindeloos uitgerekt voor mij uitstrekt. Zal mij gebracht worden wat ik ervan verwacht? Ik wil er niet aan denken, ik sleep mij er wel doorheen. Walgelijk traag, met achterlating van wel duizend grommen. Don't talk to me!

zonder papiertje

vanuit de hangmat
groeien naar de leer
die vader eert, moeder negeert
en hij loom bestudeert
zweeft hij zich zijn weg
naar de koekjesfabriek

duizend uren aan de band
verbannen naar het land
tussen suiker en gezet meel
in welomschreven hoeveelheden
past hij de basis node toe
zoals hem ooit werd aangeleerd
op die speelplaats lang geleden
toen het nog om de knikkers

hij heeft zijn dromen aangepast
aangetast door de realiteit
dat de toekomst eeuwig lonkt
maar zich verder niet opjagen laat
voor het ongeduld uit zijn jeugd
en nog minder dan vandaag
ooit eens binnen handbereik

zonder papieren, het beeld
is hem toevertrouwd
diplomaloos het woord
van fnuikend aangeboord
bij ieder stapje
het kleinste trapje hoger
naar het kale grijs zijn

Frans V.