lekker nietszeggend + gedicht

Zonet een portie overheerlijke spinaziestamppot met spekjes en rookworst verorberd, die SM Lenie me gisterenavond nog had meegegeven. Alhoewel, wat zeg ik, een portie? Ik peins dat het er wel drie waren, dus ik zit hier zo vol als een ei nog even halt te houden bij mijn blogje. Lang ga ik dat niet volhouden, dus wordt het een korte bijdrage, waarin ik ga trachten niet veel onzin te verkopen.

...

Zo, persoonlijk vind ik dat laatste al goed gelukt. Niemand die mij hier tien minuten voor het scherm heeft zien zitten dommelen en ondertussen kon ik jullie niet overladen met mijn nietige beschouwingen en dus hebben jullie mijn onzin niet hoeven te aanhoren (-lezen). Misschien moest er hier wat vaker spinaziestamppot met spekjes en rookworst op het menu staan, wat zeggen jullie me daarvan, hein?

We gaan in ieder geval nu verder op de ingeslagen weg en verlaten jullie met een gedicht van einde vorig jaar, welk ik onlangs teruggevonden heb.

Frans Vlinderman tijdens De Muzeval in 2006

in het leven gegrepen

de vreemde taal slaat
zijn ongeoefend oor doof
voor klanken ongekend
het langverwachte blauwtje
is aan zijn deur beland

onschuldig diepe kijkers
en hij verdrinkt alweer
omdat hij niet zwemmen kan
in onbekende vijvers

hij ligt uitgeteld op de rand
op zijn rug, op zijn buik
zijn borst een paar
onverwachte vrouwenhanden
net op tijd om hem niet
te hoeven groeten

voor eeuwig
horizontaal

Frans V.