Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

zondag 15 juni 2008

gedicht

Zondag alweer en alweer lijkt het me een goed moment om nog eens een dicht te lanceren/placeren...

slapeloos

ligt het aan mezelf dat
de wereld niet meer draait
alleen nog spint en tolt
zodat het enkel maar vasthouden
en hopen dat ik er niet af zal

duizend uren in de nacht
en niet één ervan geslapen
zoveel zorgen over morgen
zonder dat er iets verandert
daarvoor ben ik helaas
met veel te weinig

ligt het aan de ander
die niet wil veranderen
zweert bij verkrampt gemeander
in een wereld die in wezen
geen boodschap heeft aan al
wat misschien toch best anders

drie duizend uren in de dag
en ieder uur getracht te vergeten
wat ik niet langer onder ogen
lijdzaam afgeteld naar het moment
dat zonnen zouden doven
in het schroeivol licht
dat dromen nooit uitkomen
laat staan gewoon komen

aan wat ligt het
dat ik er mijn slaap voor laat

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag frans,

Weeral een bedachtzaam zieleroersel van je.

Slapeloosheid doet zorgen vermoeden.
Het relatief zorgeloos bestaan dat we op vandaag mogen leiden komt in de verdrukking. Je lijkt wel te zeggen dat we er de grip op verliezen.

Ergens elders heb ik de aarde en hoe de mens er mee omspringt horen vergelijken als volgt:

We zitten met zijn allen op de Titanic, het schip zinkt, iedereen weet dat het schip zinkt maar het orkest speelt door en de laatste doet het licht uit. Het feest is grandioos en niemand wil de pret bederven niemand wil een einde maken aan het feest.

Uiteindelijk maakt het feest een einde aan ons.

Ik heb je onlangs ook een mail gestuurd, heb je die ontvangen?
Mijn mailadres is fc054568@skynet.be .
Stuur me anders via deze weg gerust een mailtje met jou elektronisch adres en dan herstuur ik mijn mail daar naar toe.

Frans Vlinderman zei

Dag Branco,

Het is een druk weekend geweest en daardoor heb ik nog niet de gelegenheid gehad jou te antwoorden. Daar werk ik morgen aan. Bedankt trouwens om te mailen.

Bij jouw beschrijving, die je hierboven hebt gequoted, kan ik me helemaal terugvinden qua stelling. Al moet ik er gelijk bij zeggen dat ik hoop dat er iemand alsnog de stekker uit haalt, of op zijn minst de boeg repareert, om bij het beeld te blijven. En dan bedoel ik eigenlijk niet alleen hopen, maar ook geloven.

Of kunnen/zullen we dan toch met zijn allen lang genoeg blind blijven tot de golven zich boven onze hoofden sluiten?

Blogarchief